Bonus vrienden (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 49

Mevrouw Mechels was zuchtend weer achter haar bureau gaan zitten nadat Eva naar buiten was gestormd, en Wolfs zoals ze wel verwacht had haar achterna was gegaan. Ze wist dat dit de juiste beslissing was, ook al voelde het duo het niet zo. En ze begreep het ook wel, ze presteerde nog steeds uitstekend als partners dus waarom zou ze, ze dan ook uit elkaar halen.
'Mevrouw Mechels' klopte Wolfs op de deur terwijl hij Eva aan haar hand mee naar binnen voerde.
'Sorry' verontschuldigde Eva zich voor het feit dat ze weggelopen was.
'Het voelt gewoon alsof ik alles voor niks heb gedaan. Dat ik al die jaren keihard heb gewerkt en dat mijn plek nu word ingepikt door iemand anders. En dan ook nog iemand die wij helemaal niet kennen' bekende ze aan haar leidinggevende.
'Dat begrijp ik Eva. En het heeft ook absoluut niks met jou prestaties te maken. Jullie zijn het beste team dat ik heb' knikte Mechels dat ze het begreep.
'Maar dit is wel de reden dat ik jullie uit elkaar moet halen. Jullie zijn veel te close' doelde ze op de hand van Wolfs die nog altijd de hand van Eva liefkozend vast hield en met zijn duim over haar hand aaide.
Waardoor Eva uit een reflex haar hand los trok ook al had dat nu weinig zin meer.
'Het is toch niet zo dat wij constant elkaars handje vasthouden' fronste Wolfs zijn voorhoofd. Eva en hij hadden immers nog nooit elkaars hand vast gehouden, op werk in elk geval zeker niet.
'Het gaat niet alleen daarom Wolfs' schudde Mechels nu haar hoofd.
'Eva is boos op mij, die loopt naar buiten en jij loopt er meteen achteraan' verklaarde ze zich nader.
'Dat is om haar te kalmeren' verdedigde Wolfs zich wederom.
'En dat zou Eva ook bij jou doen. Maar dat maakt jullie veel te close. Het spijt me. Een goede band tussen partners is oké. Maar jullie band gaat veel verder dan dat' besloot Mechels dat haar besluit vast stond.

'En wat gaat Eva haar functie nu dan precies inhouden' voerde Wolfs het woord. Hij was het er nog steeds niet mee eens, maar wat hij er ook tegenin zou brengen, het maakte toch niks uit. Mechels was vast besloten en ze was niet van haar plan af te brengen. Eva was alleen maar teleurgesteld. Heel diep teleurgesteld. Dat het haar eigenlijk helemaal niet meer uitmaakte wat ze wel nog mocht doen. Hetgeen dat ze het liefst deed dat mocht ze niet meer. Rechercheren, met Wolfs.
'Jij zal een team gaan vormen met Judith en Eva assisteert jullie. En op de dagen dat Eva er niet is dan hebben jullie Romeo tot jullie beschikking. Het is ook niet te doen om steeds in andere formats aan zaken te werken. Ik wil één goed werkend recherche duo die de ondersteuning krijgt die ze nodig hebben' beantwoordde Mechels zijn vraag uitgebreid.
'Dus ik mag het hulpje zijn' knikte Eva teneergeslagen.
'Zo moet je het niet zien' was Mechels het daar niet mee eens.
'Ik mag ze ondersteunen. Hun gaan de straat op en ik moet alles maar een beetje opzoeken' stond ze voor de tweede keer op om het kantoor uit te lopen. Ze wilde het allemaal niet eens meer horen.

'Eva is boos en dat begrijp ik Wolfs' richtte Mechels zich nu dan maar op hem aangezien Eva alweer was weggelopen.
'Dit was alles voor haar. Zij denkt nu dat ze maar geen kinderen had moeten krijgen, dan had ze fulltime blijven werken en dan was dit niet gebeurd. U schuift nu alles op ons af, terwijl u eerst nog zei dat u een vast team wilde hebben' nam Wolfs het voor zijn partner op.
'Dat is ook zo. Maar jullie band speelt er wel aan mee dat ik jullie uit elkaar wil hebben' knikte Mechels nu dat het ook zo was.
'U heeft geen idee hoe diep u Eva hiermee kwetst' schudde hij zijn hoofd waarna hij wederom achter zijn partner aanging. Of Mechels het er nu mee eens was of niet. Hij zou er altijd voor haar zijn, op wat voor manier dan ook.

'Mag ik binnenkomen' trof hij haar aan in de kleedkamer. Snikkend zat op het bankje.
Als antwoord haalde ze haar schouders op.
'Kom hier' nam hij naast haar plaats om haar vervolgens in zijn armen te nemen om haar te troosten.
'Ik weet niet of ik dit zo wel wil Wolfs' deelde ze haar twijfel. Ze vond het helemaal niks. Niet dat zij niet meer met Wolfs zou werken en ook niet dat hij dan met een ander zou werken. Ondanks dat hij het haar verzekerd had, misschien werd hij wel verliefd op haar.
'Maar je moet het wel eerst proberen' legde Wolfs haar op. Ze kon niet zomaar de handdoek in de ring gooien. En misschien viel het uiteindelijk allemaal wel mee.
'En dan toe kijken hoe jullie mijn zaak oplossen zeker' zag Eva het niet zitten.
'Misschien klinkt het allemaal erger dan het is. En nogmaals. Zou je Daniel en Bastiaan willen missen' fronste hij zijn wenkbrauwen.
'Jij hebt lekker makkelijk praten' beet ze hem toe. Hij zou tenminste zijn baan behouden zoals die was.
'Alsof ik dit zo wil' verdedigde hij zichzelf.
'Weet ik veel' haalde ze nors haar schouders op.
'Ik wil ook veel liever met jou werken. Maar ik wil ook ons gezin. Onze kindjes. Zij zijn het allerbelangrijkste Eef. En van hele dagen thuis zitten word jij echt geen leuker mens hoor. Laat staan een leukere moeder' deed hij zijn zegje.
'Dan vermoord Daantje me' grinnikte ze nu door haar tranen heen.
'En jij hem. Laten we dat maar niet doen' schudde Wolfs zijn hoofd.
'We kunnen altijd nog verder kijken als het echt allemaal zo dramatisch is' wist hij op haar in te praten.
'Maar daarom is het nog steeds niet leuk' bleef Eva er op haar beurt bij.
'Je mag het ook best niet leuk vinden. En je mag boos zijn, en je mag verdrietig zijn. En daar mag je dan ook nog gewoon bij huilen. Maar je moet het wel eerst proberen' bleef hij erbij.
'Ja oké' ging ze uiteindelijk dan ook overstag. Ze wist wel dat hij daar gelijk in had, maar het was toch wel verdomde moeilijk. Ze hield niet van veranderingen. En dan zeker niet van die grote veranderingen die haar aangingen.
'Kom dan gaan we weer aan het werk' veegde hij haar wangen droog.
'Dank je wel Wolfs' was ze hem oprecht dankbaar. Ook al maakte hen dit veel te close volgens Mechels. Ze was blij met hem in haar leven. In dat van haar en van haar kindjes.
'Voor' fronste hij dan ook zijn voorhoofd. Hij deed wat hij altijd deed. Er voor haar zijn als ze hem nodig heeft.
'Dat je er altijd voor me bent. Hoe bot ik soms ook tegen je doe. Je bent er altijd voor mij, en voor de kindjes' haalde ze haar schouders op.
'Dat heb ik toch beloofd. En het zijn toch ook mijn kindjes. Daar moet ik voor zorgen. En ook voor jou ook al wil je dat niet toegeven' grijnsde hij erbij omdat hij wist dat ze dat niet wilde horen. Dat hij moest zorgen voor haar.
'Je bent net zo'n goede vader voor Daantje als voor Bas. Niemand die ooit zal denken dat je Daantje zijn vader niet bent. Biologisch gezien dan. Ik ben zo blij met jou' liet ze zich tegen hem aan vallen.
'Ik zou het niet eens over mijn hart kunnen verkrijgen. En daarbij, niemand hoeft het te weten toch. Het zijn gewoon onze kindjes en daar ben ik jou dan weer elke dag zo dankbaar voor. Dat jij mij deze vader laat zijn. Voor allebei onze kanjers' deed hij er nog een schepje bovenop.
'En nu gaan we weer aan het werk voordat Mechels straks echt ontploft' trok hij haar mee overeind.
'Kom gekkie' sleurde hij haar vervolgens mee terug naar de kantoortuin. Alsof er helemaal niks aan de hand was. Gewoon weer aan het werk.