Bonus vrienden (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 4

Sorry sorry sorry lieve mensjes, ik ben vergeten te updaten voordat ik moest werken dus doe ik het gewoon nu nog even. Als jullie dan ontwaken hebben jullie wat te lezen :)

'Ben gelijk even douchen' liep ze regelrecht naar de koelkast om een flesje water voor de helft leeg te drinken. Ze was er nog niet over uit wat ze nou wilde en zo zou ze het nog even uit kunnen stellen. Ze liep dan ook meteen terug de trap op terwijl hij haar even had bekeken vanaf het boek dat hij zat te lezen aan de tafel. Zover hij het op kon merken was ze nog steeds wat zenuwachtig en was ze nu in de ontlopende fase. Anders had ze nooit zo'n haast om gelijk te gaan douchen als ze terug kwam. Dan dronk ze rustig even wat en pikte de nootjes uit het schaaltje dat hij voor zich op de tafel had staan maar dat had ze nu niet gedaan. Misschien moest hij het er ook maar gewoon bij laten, maar dat kon hij gewoon niet over zijn hart verkrijgen als bleek dat er toch iets aan de hand was. Hij besloot het voor nu zo te laten, hij kon haar morgen altijd alsnog vragen wat haar zo dwars had gezeten als ze er zelf niks meer over gezegd had.
Na het douchen liep ze gekleed in slechts een oud overhemd en een kort broekje terug naar beneden.
'Ik ga naar bed' deelde ze haar collega mee waarna ze alweer aanstalten maakte om terug naar boven te lopen.
'Je ontloopt me Eva' was haar collega het er duidelijk niet mee eens.
'Nee hoor' schudde ze heftig ontkennend haar hoofd.
'Kom hier eens zitten dan' nam hij er genoegen mee terwijl hij wees naar de stoel tegenover de zijne. Ondanks dat ze er geen zin in had deed ze toch wat hij haar gevraagd had en nam ze plaats op de stoel.
'Wat is er nou' keek hij haar doordringend aan.
'Er is niks' schudde ze haar hoofd.
'Heb je geld nodig, is er iets met Daantje' begon hij zelf maar een opsomming te maken tegen zijn principes in omdat hij wist dat zij niks zou zeggen uit zichzelf. Als afkorting gebruikte ze allebei de naam Daantje omdat ze hem geen Daan wilde noemen, dat deed hen beide gruwelen terwijl ze juist dol op het knulletje zijn.
'Nee nee' schudde ze opnieuw heftig haar hoofd.
'Wat is er dan wel Eef' vroeg hij haar nogmaals bezorgd. Want zorgen om haar maakte hij zich. 'Luister ik heb er geen zin in dat wij straks weer een woordenwisseling moeten krijgen omdat jij je mond niet open durf te doen. Al begrijp ik nog steeds niet waarom maar goed. Ik wil niet horen dat we volgende week zonder gas of iets zitten als je niet snel betaald want je hebt nu de gelegenheid het te zeggen en dan lossen we het probleem op' maakte hij haar duidelijk dat hij er klaar mee was dat ze niet gewoon gelijk zei wat er aan de hand was. Hij wilde haar heus helpen maar niet als ze er steeds op het laatste moment mee kwam omdat ze het niet durfde te zeggen, want dat was helemaal nergens voor nodig en dat moest zij inmiddels ook wel weten.
'Nee Wolfs dat is echt niet aan de hand, ik heb gewoon alles betaald' verzekerde ze hem ervan.
'Je maakt me echt wanhopig weet je dat' luchtte het hem niet eens op dat ze hem dat verzekerde want nu wist hij nog steeds niet wat haar dan wel dwars zat.
'Je hoeft je geen zorgen te maken er is niks met mij of met Daantje' wilde ze niet dat hij zich zorgen zou blijven maken terwijl er helemaal niks aan de hand was.
'Wat wilde je vragen dan' nam hij er geen genoegen mee.
'Nee het was een stom idee, vergeet het maar gewoon. Ik kan je dat helemaal niet vragen' stond ze op van de tafel vandaan omdat ze zich ervoor schaamde dat ze dit idee überhaupt bedacht had.
'Domme ideeën en vragen bestaan niet Eef' was hij ook opgestaan. Hij wist zeker dat hij iets van een traan in haar ogen zag. 'Kom nou eens hier' stak hij zijn hand naar haar uit om haar even in zijn armen te houden. Haar te troosten over iets dat haar duidelijk nogal hoog zat.
'Weetje toen ik zwanger was van Daantje had ik nooit gedacht dat het iets voor mij zou zijn, een kind. Maar ik vind het echt het meest geweldige naast mijn werk. Alsof hij mijn leven compleet maakt' begon ze nu tot zijn verbazing toch te vertellen.
'Ik heb een rotjeugd gehad maar ik had wel Maurice, mijn broertje en dat zou ik Daantje ook zo graag willen geven' snikte ze een beetje terwijl ze verder praatte. 'Alleen heb ik geen partner en ik kan het jou niet vragen, jij bent mijn collega, mijn beste vriend' schudde ze afkeurend voor zichzelf haar hoofd.
'Je bent een geweldige moeder Eef en ik weet zeker dat Daantje zich geen betere moeder voor kan stellen dan jou' prees hij haar de hemel in. Maar hij meende het wel. Ook hij vond het helemaal niks voor haar in het begin maar ze genoot ervan dat merkte hik aan alles. Het deed haar goed dat er iemand was die haar nodig had, dat ze wist dat ze voor iemand kon en moest zorgen.
'En ik vind je idee helemaal niet zo raar, maar hoe wil je dat doen' vroeg hij zich hardop af terwijl hij haar gerust stelde. Hij zag het niet zo gauw gebeuren dat ze even samen het bed gingen delen. Eén keer was dat gebeurt een aantal jaar geleden alweer maar het was ook bij die ene keer gebleven want daarna koos ze voor Frank alsof er nooit iets gebeurd was.
'Weet ik ook niet' haalde ze haar schouders op. Echt erover nagedacht had ze niet. Ze wist dat ze het wilde en dat hij de vader moest zijn omdat hij ook zo lief en goed was voor Daniël.
'We bedenken wel wat. Voor jou heb ik dat over, als het jou gelukkig maakt' verzekerde hij haar dan had hij er wel wat voor over. Ze is tenslotte ook voor hem zijn beste vriendin en hij wil haar gelukkig zien, en het deed hem goed dat als ze nog een kind wilde dat ze dat van hem wilde en hij wilde dan best als donor fungeren.
'Dank je wel Wolfs' was ze zichtbaar opgelucht dat ze het nu toch met hem gedeeld had.
'Alles komt goed Eef. Ga maar lekker slapen' drukte hij een kus op haar wang waarna hij even door haar loshangende haar streelde. Zo was ze op haar mooist. Hij keek haar dan ook nog even na toen ze uiteindelijk na een korte slaap lekker wens de trap opging, op weg naar haar bed waarna hij even later volgde maar dan naar zijn eigen bed.