Bonus vrienden (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 38

Ik weet niet, misschien kunnen mensen dit als heftig ervaren. Dan heb ik het in elk geval aangekondigd...
Het duurde lang, vreselijk lang. Behalve de CTG waar Eva op aangesloten was die wel degelijk registreerde dat ze last had van weeën was er verder totaal geen zicht op een naderende bevalling. Ze bleek nog totaal geen ontsluiting te hebben en ook het vruchtwater was nog niet gebroken.
'We gaan even een echo maken' had de verloskundige besloten om te kijken hoe het met de kleine gesteld was.
'Het is wel al helemaal ingedaald' was haar conclusie. 'Dat word complete bedrust' liet ze Eva weten.
'Ik trek dat niet hoor' schudde die ijverig haar hoofd.
'Op het moment dat je vliezen breken worden de weeën waarschijnlijk ook heviger en dan moeten we je in gaan knippen aangezien je nog totaal geen ontsluiting hebt' maakte ze haar duidelijk dat ze geen keus had.
'Doe er dan maar wat aan. Ik heb thuis nog een kind zitten en ik ga niet dagen lang plat blijven liggen' verzette Eva zich hevig. Daarbij ging ze die weeën echt niet nog dagen volhouden, dan zou ze compleet doordraaien.
'Ik ga even in overleg met de gynaecoloog. Als er iets is kun je bellen' knikte de verloskundige begrijpend waarna ze Wolfs en Eva samen achterliet.
'Sorry hoor maar ik trek dit niet' liet ze Wolfs duidelijk merken dat ze er helemaal doorheen zat. Terwijl hij alleen maar allemaal lieve dingen tegen haar zei om haar gerust te stellen en haar te steunen.

Wederom duurde alles verschrikkelijk lang en lag ze daar maar.
'Ik heb zo'n pijn Wolfs' stond het huilen haar dan ook nader dan het lachen. 'Dit kan nooit goed zijn' schudde ze haar hoofd terwijl ze haar tranen niet meer binnen kon houden. Nog nooit had ze zich op deze manier zo ellendig gevoeld.
'Ik ga wel even iemand halen' beloofde hij haar terwijl zij maar door pufte.
Daarna ging wel alles snel. Ineens bleek ze wel degelijk ontsluiting te hebben en als het vruchtwater zou breken dan zou het eindelijk gaan beginnen. En dat juist terwijl ze al compleet uitgeput was door het slechte slapen van de afgelopen dagen.
'Als ik het zeg mag je gaan persen' deelde de verloskundige haar mee.
'Ik kan niet meer' schudde Eva haar hoofd. Ze had er gewoon weg geen puf meer voor. Ze was zo vreselijk moe.
'Je kunt het wel' moedigde Wolfs haar aan.
'Kom toe maar' moedigde ook de verloskundige haar aan. 'Persen, persen, persen' praatte ze Eva er doorheen.
'Daar komt het hoofdje, persen maar' bleef ze maar op Eva inpraten.
'Ik kan niet meer' protesteerde die hevig.
'Puffen Eef' probeerde Wolfs haar zo goed mogelijk bij te staan terwijl ze naar adem hapte.
'Altijd is kort jakje ziek' deed hij haar voor zodat ze mee zou doen.
'Hou op' schreeuwde ze alleen maar. Ze was het spoor totaal bijster.
'Je moet doorpersen Eva' bemoeide de verloskundige zich er nu ook mee.
'Dat doe ik toch' snauwde ze haar ook af.
'Bij de volgende wee gaan we weer' negeerde ze Eva haar korte lontje.
'Ik kan echt niet meer' rolde de tranen over haar wang naar beneden. Ze had zoveel pijn en het duurde allemaal zo lang.
'Je bent er bijna' moedigde de verloskundige haar opnieuw aan. 'Kom maar' vervolgde ze toen de volgende wee zich aandiende.
'Au' schreeuwde Eva alleen maar de hele kamer bij elkaar terwijl ze voelde dat ze aan het kindje trokken.
'Persen Eva' werd ze alleen maar gedwongen door te gaan terwijl ze juist zo uitgeput was.
'Ik kan het niet' kon ze dan ook alleen maar huilen.
'Kunnen we niet heel even wachten' probeerde Wolfs zodat Eva wat zou kunnen kalmeren.
'Dat kan niet, als Eva nu niet gaat persen dan komt er een tang en pomp aan te pas hoor.
Jullie kindje moet eruit' sprak ze ernstig maar vooral om druk achter Eva te zetten zodat ze door zou gaan.
'Nee dat wil ik niet' verzette ze zich daar dan ook tegen.
'Kom op dan, we zijn er bijna. Papa kan het hoofdje al zien' wenkte ze Wolfs die liever naast Eva bleef staan. Het bleef toch een beetje een gek idee om zo tussen haar benen te kijken.
'Kom op Eef' moedigde hij in plaats daarvan zijn collega aan die al haar laatste moed en kracht bij elkaar verzamelde.

'Kijk eens aan, een hele mooie jongen' werd haar kindje op haar buik neergelegd waar ze zelf overigens weinig van mee kreeg. Ze was totaal uitgeput en de tranen stroomde als vanzelf over haar gezicht.
'Wilt u de navelstreng doorknippen' werd Wolfs een schaar voorgehouden waarna hij deed wat hem werd uitgelegd.
'Hij is zo mooi Eef' streelde hij vervolgens zijn partner door haar haren die nog steeds alleen maar lag te huilen. 'Ssst' probeerde hij haar dan ook te sussen.
'Kijk hij lijkt echt sprekend op Daantje toen die baby was' was dat echt het eerste dat hem op viel. Als je een foto van Daniël er naast hield zou je zo denken dat het een tweeling was. 'Dus lijkt hij op jou' glimlachte hij naar haar toen ze wat rustiger werd.
'Jullie krijgen hem zo terug' kwamen ze hem meenemen om hem te verzorgen.
'Je hebt het zo goed gedaan Eef' drukte Wolfs zijn lippen op die van haar. Hij was zo ongelofelijk trots op haar. Nog trotser dan toen ze van Daniël beviel en dat was niet omdat dit kindje wel van hem was. Maar omdat deze bevalling veel zwaarder was dan toen die van Daniël. Het was een kus die overging in een zoen toen Eva hem terug kuste en hun tongen elkaar vonden. Het was voor haar de ontlading, voor hem de trots. Zij was de meest geweldige vrouw die hij zich voor kon stellen en dat wilde hij haar laten weten door haar al zijn liefde te geven.
'Kijk eens daar zijn papa en mama' werd hun kleintje terug bij Eva gelegd waarna de verpleegster wat dingen noteerde voor de geboorte akte.
'Vader, Floris Wolfs. Moeder, Eva van Dongen' beantwoorde Wolfs de vragen netjes. 'Broertje van Fleur Wolfs en Daniël van Dongen' vulde hij onnodig aan. Gewoon omdat het zo onwerkelijk was.
'En hoe gaat de kleine man heten' wilde ze alleen maar weten.
'Bas. Bastiaan Wolfs' antwoordde hij trots. 'Toch' keek hij Eva vragend aan die alleen maar net zo trots knikte. Hij had helemaal gelijk. Het was zijn zoon en hij zou zijn naam dragen. Een echte Wolfs net als zijn papa.