Bonus vrienden (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 16

Aan de ene kant luchtte het Eva op dat er maar één meisje was en dat ze haar nu alsnog kon helpen. Maar aan de andere kant was het een tegenslag dat er dus wel degelijk iets met het meisje aan de hand was.
'En nu' was mevrouw van Oosterhout de gene die de ijzige stilte verbrak.
'U moet met haar praten, haar vertrouwen winnen, u kent haar' wist Eva ook wel dat zij niks kon doen en dat ze het werk aan een ander moest overlaten.
'Ik zal het proberen' knikte de vrouw instemmend. 'Maar sommige kinderen willen niet praten' haalde ze haar schouders op.
'Ik weet het. Maar u bent het verplicht aan haar om haar te helpen' benadrukte Eva haar dat ze nu niet meer terug kon.
'Ik wil u wel helpen. Hier heeft u mijn kaartje, als u het even niet meer weet kan ik kijken of ik u kan helpen' overhandigde ze de vrouw het kaartje met haar telefoonnummer erop.
'Dank u wel. Ik ga mijn best doen voor Kirsten' beloofde ze Eva waarna ze de spreekkamer uit wandelde. Even later volgde ook Eva doe terug ging naar haar collega's in de kantoortuin.

'Wat was er' viel Wolfs meteen met de deur in huis.
'Weet je nog dat meisje dat hier vorige week was en toen ineens wegliep' liet ze zich op haar bureaustoel neerploffen.
'Ja' antwoordde hij knikkend.
'Dit was haar lerares. Ze vermoed iets van mishandeling en wilde weten hoe ze het moest aanpakken' vertelde ze hem wat er zojuist besproken was.
'Oh en nu' wist hij ook dat zijn partner zoiets niet gewoon naast haar neer kon leggen.
'Ze gaat proberen met haar te praten zodat we haar kunnen helpen' haalde ze haar schouders op.  Meer kom ze er immers momenteel toch niet aan doen.
'Mooi' schonk hij haar een glimlach omdat hij wist hoe graag zij andere wilde helpen die het moeilijk hadden. Ze wilde niet dat andere meisjes net zo'n rotjeugd zouden hebben als dat zij had gehad en als ze daar aan kon bijdrage dan zou ze dat ook zeker doen. En dat sierde haar, altijd andere willen helpen daarom is hij ook zo gek op haar. Het maakt haar in zijn ogen bijzonder.
'Ik moet nog even verslag uitbrengen bij Mechels' schoof ze haar stoel alweer terug waarna ze richting het kantoor wandelde om haar leidinggevende op de hoogte te brengen.

Luid geeuwend laat ze zich even later weer in haar bureaustoel zakken.
'Zo volgens mij moet jij naar je bed' zit Wolfs aan de andere kant aan zijn eigen bureau te grijnzen.
'Of gewoon iets nuttigs gaan doen. Ik haat deze dagen' zuchtte ze net zo luid.
'Laat daar dan net mevrouw Mechels komen met een hele boeiende zaak voor ons' keek Wolfs hoopvol toen hij hun leidinggevende de kantoortuin in zag komen.
'Het is geen zaak maar wel boeiend voor Eva' schudde ze haar hoofd waardoor haar rechercheur verbaasd op keek.
'Ik kreeg net een telefoontje van het kinderdagverblijf. Daniël is van het klimrek gevallen en ontroostbaar. Hij blijft huilen om zijn moeder dus ga er even heen' knikte ze goedkeurend terwijl Eva bij het woord kinderdagverblijf al overeind gevlogen was.
'Moet ik met je mee gaan' was ook Wolfs overeind gesprongen.
'Jij blijft gewoon hier. Eva kan dat heus wel af zonder jou' werd hij meteen al tegengehouden door mevrouw Mechels.
'Dat bepaalt u niet' riep hij gefrustreerd uit. 'Ik neem mijn rol met betrekking tot Daniël zijn opvoeding bloed serieus en als Eva dat wil dan ga ik met haar mee' liet hij zich niet tegen houden. Het was zo, alles wat Daniël en Eva aanging ging ook hem aan. Hij had Eva immers beloofd haar te helpen als dat nodig is en dus ook nu zou hij er zijn als zij daar behoefte aan had. En daarnaast ging alles omtrent Daniël hem aan het hart, hij was dan misschien niet biologisch gezien zijn zoon voor hem voelde het wel zo. Hij hield net zoveel van het kleine mannetje als dat hij van zijn eigen dochter hield, juist omdat hij al die tijd al voor hem zorgde.
'Het hoeft niet Wolfs' schudde Eva haar hoofd waarna ze hem een dankbare glimlach schonk. Ze wist immers dat hij het ook alleen maar goed bedoelde.
'Ik weet niet of ik nog terug kom' deelde ze haar leidinggevende mee terwijl ze haar jasje aantrok.
'Ik bel je straks' beloofde ze haar partner waarna ze het bureau uitbeende. Op naar haar zoontje die haar nu zo hard nodig had.

Het luide gebrul is al te horen als Eva de auto uitstapt op de parkeerplaats. De hoop dat hij alsnog gekalmeerd zou zijn is dan ook in één klap weg en dus haast ze zich naar binnen toe.
'Kijk eens wie daar is' hoort ze de leidster zeggen als ik de ruimte in loop.
'Ma-ha-ma' strekt het kleine jongetje meteen snikkend zijn armpjes uit om opgetild te worden door zijn moeder.
'Sssst stil maar he, mama is hier' probeert ze hem enigszins een beetje rustig te krijgen terwijl ze hem heen en weer wiegt in haar armen. Eigenlijk word hij daar wel een beetje te groot voor maar ze wist dat het hem hielp ontspannen en hem kalmeerde. Ze deed het ook als hij zich niet lekker voelde of heel erg moe was.
'Sorry dat we gebeld hadden maar we wisten echt niet meer hoe we hem stil moesten krijgen' stond zijn juf er verslagen bij.
'Het geeft niet' verzekerde ik haar terwijl ik haar een glimlach schonk. Daarbij zijn er natuurlijk ook nog allemaal andere kinderen die ook in de gaten gehouden moeten worden.
'Mama au' snikte Daniël nu wel een stuk rustiger.
'Waar heb je dan au lieverd' hield ze hem een stukje van zich af om zijn tranen van zijn gezicht te vegen.
'Hoofd' hield hij snikkend zijn hand op zijn hoofd.
'Ben je op je hoofd gevallen' vroeg ze hem dan ook.
'Ja he. Daniël viel eraf toen hij er onderste boven aan hing' vertelde zijn juf terwijl hij knikte.
'Oliebol' drukte Eva een kus op zijn hoofdje.
'Zal mama je dan maar mee naar huis nemen' wist ze wel dat het nu geen nut meer had om hem nog hier te laten en daarbij was de middag toch al bijna voorbij.
'Ja' antwoordde de peuter sip waarna ze zijn spulletjes verzamelde.
'Kom je woensdag weer' nam zijn juf afscheid van hem waarna hij direct zijn hoofd schudde.
'Als hij niet komt dan bel ik nog wel even' beloofde zijn moeder hem waarna ze met hem richting huis vertrok. Morgen zou ze immers toch vrij zijn dus konden ze lekker rustig aan doen.

Sorry ik heb het nu met kerst enorm druk op mijn werk en was blij toen ik gister thuis kwam. Had er dan ook niet aan gedacht om te updaten. Dus dan nu maar ...
Een fijne tweede kerstdag ;)