Bonus vrienden (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 15

Beide rechercheurs zitten al de hele middag achter hun bureau verslagen uit te werken als eindelijk de deur van het kantoor open gaat.
'Eva' werd de vrouw door haar leidinggevende bij zich geroepen die haar op wachtte in de deuropening van haar kantoor.
'Er zit een vrouw in de spreekkamer. Ze werkt op het Porta Mosana die school weet je wel' gebaart Mechels druk met haar armen terwijl haar rechercheur begrijpend knikte.
'Ze wil wat informatie en met iemand spreken, ga jij even' kwam er al gauw achteraan wat er van haar verwacht werd. 'Ik hoor het straks wel' wuifde ze dat ze nu moest vertrekken. Lichtelijk overdonderd stapte ze dan ook terug de kantoortuin in waar ze verbaasd werd aangekeken door haar partner.
'Een vrouw van het Porta wil met iemand spreken en wat informatie' haalde ze haar schouders op dat ze het ook niet precies wist.
'Van het wat' keek Wolfs niet begrijpend op terwijl zijn collega al door gelopen was.
'Het Porta Mosana Wolfs dat is een school hier in Maastricht voor vmbo en vwo volgens mij' gaf Marion hem de informatie waar hij naar op zoek was.
'Ah' knikte hij dan ook begrijpend waarna hij zich schouder ophalend weer terug draaide naar zijn computerscherm waar hij aan het werk was geweest terwijl Eva op dat moment de spreekkamer binnen stapte.

'Goede middag, Eva van Dongen' stelde ze zichzelf voor aan de vrouw die aan de tafel zat te wachten.
'Joyce van Oosterhout' stond de vrouw gelijk op om Eva de hand te schudden.
'Wilt u iets drinken' bood Eva gelijk maar aam voordat ze anders zo weer moest gaan als ze was gaan zitten.
'Oh nee hoor, een glaasje water is genoeg' schudde de vrouw meteen haar hoofd waarna Eva twee glazen vol schonk met water dat al klaar gezet was op de tafel.
'Wat kan ik voor u doen' nam ze plaats tegenover de vrouw terwijl ze haar vragend aan keek.
'Er is een leerling bij mij op school en ik maak me zorgen om haar' begon mevrouw van Oosterhout te vertellen.
'En waarom maakt u zich zorgen om haar' wilde Eva er het fijne wel van weten.
'Toen ze net bij ons op school zat was ze heel vrolijk, uitbundig, maakte snel nieuwe vriendinnen en ze lag dan ook goed in de groep. Maar sinds een tijdje trekt ze zich veel meer terug. Ik bedoel ik hoor ik de klas ook weleens wat natuurlijk. Als haar vriendinnen afspreken kan ze nooit zegt ze dan terwijl ik aan haar zie op zulke momenten dat ze wel zou willen. Volgens mij heeft ze het niet makkelijk thuis' vertelde ze verder.
'Heeft ze het daar weleens met u over gehad' was Eva benieuwd waar dat vermoeden vandaan kwam.
'Nee dat niet. Maar je zag haar heel snel veranderen van een vrolijke tiener naar een teruggetrokken meisje en dan ga je, je toch afvragen waar dat door komt' schudde de vrouw haar hoofd.
'En wat denkt u' vroeg Eva nog even door.
'Het is iets met haar thuis situatie. Ze zegt altijd dat ze naar huis moet maar echt haast heeft ze niet. Sommige leerlingen weten niet hoe snel ze buiten moeten komen maar zij gaat altijd heel rustig. Ik heb er een naar gevoel bij' lichtte ze haar woorden toe.
'En wat wilt u van mij' wist Eva niet goed wat ze met deze situatie aan moest. Het was immers allemaal zo vaag en niks concreets.
'Ik wil haar helpen maar ik ben bang dat als ik ergens over begin ze me de rug toe keer. Misschien dat jullie weten hoe je zoiets het beste kunt aanpakken. Ik kan toch niet tegen haar zeggen ik denk dat je mishandelt word thuis' gaf de vrouw onbewust nu toch wat meer prijs.
'U vermoed mishandeling' haakte Eva er dan ook meteen op in. 'Lichamelijk, geestelijk, seksueel' begon ze een opsomming te maken.
'Ik weet het niet. Geestelijk denk ik maar misschien ook wel lichamelijk. Ze heeft steeds allerlei smoesjes bij lichamelijke opvoeding heb ik gehoord' haalde ze haar schouders op.
'Hoe heet dit meisje' wilde Eva weten omdat het meisje dat vorige week op het bureau was ineens door haar hoofd spookte.
'Dat kan ik niet zeggen. Ik wil de privacy van mijn leerling beschermen' schudde ze haar hoofd.
'Dat begrijp ik' knikte Eva. 'Er was hier een meisje die aangifte wilde doen. Ik weet niet waarvan want toen ik haar bemoedigend een kneepje in haar hand gaf bleek ze daar pijn te hebben. Gevallen zei ze waarna ze om wat te drinken vroeg wat mijn collega was halen. Om haar gerust te stellen ben ik even gaan kijken waar mijn collega bleef waarna ze hier de spreekkamer en vervolgens het bureau uitrende. Alsof ze niet meer durfde of zo' vertelde Eva wat er gebeurd was. Op de één of andere manier had ze het gevoel dat het om hetzelfde meisje ging.
'Ik weet alleen haar voornaam en hoe oud ze is dus ik kon vrij weinig doen toen ze weg was. Maar u begrijpt dat ook ik haar naam niet mag noemen' vervolgde ze terwijl ze hoopte dat de vrouw begreep dat het misschien wel om hetzelfde meisje ging.
'Wat wilt u van mij nu dan' leek de vrouw het inderdaad door te hebben.
'We moeten eerst weten of we het over hetzelfde meisje hebben. U hoeft alleen maar te knikken' verzekerde Eva haar waarna ze vast begrijpend knikte.
'Dertien jaar, lang bruin haar, ze is niet heel groot' begon Eva een opsomming te maken waarna de vrouw knikte.
'Ze had een roze rugzak bij zich' wist Eva zich ook nog te herinneren.
'Dat is Kirsten ja' zuchtte de vrouw dat ze het inderdaad over hetzelfde meisje hadden.