Bonus vrienden (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 37

Hij werd wakker van het gedraai naast hem wat hem dan ook behoorlijk irriteerde.
'Eef lig eens stil' zuchtte hij uiteindelijk toch maar. Hij had geprobeerd zich in te houden maar ze hield hem uit zijn slaap en daar kon hij slecht tegen.
'Sorry' kreunde ze. 'Ga anders maar in je eigen bed slapen' wilde ze hem er niet mee lastig vallen.
'Dat hoeft niet' had hij zich omgedraaid om haar aan te kunnen kijken. Ze zag er moe uit.
'Je moet morgen weer werken dus ik snap het wel' haalde ze schuldig haar schouders op.
'Het maakt niet uit Eef' streelde hij wat door haar haren heen. Hij vond het al verschrikkelijk genoeg om haar zo te zien.
'Hoe voel je je' wilde hij dan ook weten.
'Volgens mij heb ik weeën. Af en toe' pufte ze.
'Oh. Komt het al' was hij totaal uit het veld geslagen door deze mededeling.
'Nee denk het niet. Het is af en toe maar een wee' schudde ze haar hoofd dat het nog niet zover was.
'Maar je moet nog twee weken' kon hij er met zijn verstand niet bij.
'Kinderen komen vaak eerder of later. Kijk naar Daniël' moest ze toch een beetje lachen nu. Die was immers een week te laat. Ze kon zich nog goed herinneren dat Wolfs het niet meer had van de zenuwen. Elke dag dat het langer duurde werd hij onrustiger. Haalde zich van alles in zijn hoofd totdat Daantje eindelijk besloot om te komen tot Wolfs opluchting. Hij was echt van mening dat het niet goed was omdat het zolang duurde. Op wat voor manier ze hem ook gerust had proberen te stellen, niks hielp.
'Dat doe je niet nog een keer hoor' wist hij ook duidelijk wat ze bedoelde. Zeker nu niet nu ze echt van zijn kind zou gaan bevallen. Hij kon nu al bijna niet meer wachten om het kleintje in zijn armen te houden. Om zijn kindje trots in de armen te leggen van zijn zoon. Zijn twee allergrootste kleine liefdes bij elkaar te hebben en dat dan samen met hun moeder. Ze zouden een nog completer gezin zijn dan dat ze nu al waren ook al waren ze het juist ook weer helemaal niet.
'Ik kan je niks beloven' schudde ze haar hoofd waarna ze toch maar weer dichter naar hem toe kroop ondanks dat ze hem wakker had gemaakt en hij er niet blij mee was.
'Hoeft ook niet' legde hij zijn arm om haar heen om nog even te proberen verder te slapen.

'Wolfs' kreunde ze toen de wekker afliep.
'Hmm' mompelde hij terwijl hij totaal geen aanstalten maakte om op te gaan staan.
'Misschien moet je Daantje toch maar naar de opvang brengen vandaag' was zij wel al een stuk wakkerder.
'Waarom' keek hij nu dan toch wel op.
'Ik kan hem niet erbij hebben hoor vandaag' schudde ze schuldig haar hoofd.
'Ik ga niet werken' maakte hij haar meteen duidelijk. 'Zal ik Fleur vragen of ze op kan passen' had hij meteen al door dat er veel meer aan de hand was.
'Je kan best wel werken' moest Eva zich toch nog even verzetten.
'Geen discussie' maakte Wolfs er meteen korte metten mee. Waarna hij de daad bij het woord voegde en met zijn telefoon de slaapkamer verliet om zijn dochter te bellen die beloofde te komen. Na nog even een blik bij Daniël geworpen te hebben kroop hij terug bij Eva in bed die in de tussentijd toch weer in slaap was gevallen en overdwars door het hele bed heen lag.

Het was stil in de Ponti toen Fleur zoals ze haar vader beloofd had met haar sleutel de deur opende. Omdat het er beneden ook donker uit zag liep ze zachtjes de trap op omdat ze niemand wakker wilde maken. Net zo zacht opende ze de deur van haar vaders kamer waar zijn bed leeg was waarna ze haar tocht vervolgde naar Eva haar kamer.
'Pap' fluisterde ze zacht toen ze hem naast Eva in bed zag liggen. Het zorgde voor een glimlach op haar gezicht om de twee zo te zien. Ze wist immers hoeveel Eva voor haar vader betekende en hoe gek hij op haar was. En nu lagen ze in hetzelfde bed.
'He' voorzichtig rolde Wolfs het bed uit om zijn dochter te volgen de gang op.
'Komt het' was Fleur over enthousiast bij het idee dat ook haar broertje of zusje geboren zou worden.
'Ik weet het niet maar Eva had wel weeën vannacht' werd ze ingelicht door haar vader. Waarna ze doorspraken dat Fleur Daniël zou bezig houden en dat Wolfs voor Eva zou zorgen en hun beide hun handen vrij hadden.  Al vrij snel was Daniël zijn kamer uitgekomen waar hij zijn grote zus op de gang aantrof die hem mee nam naar de keuken toe om hem te voorzien van een ontbijtje. Terwijl haar vader zich opnieuw bij Eva in bed had gevoegd die wederom erg onrustig heen en weer lag te woelen.
'Eef doe eens rustig' maande hij haar dan ook tot rust ook al deed ze het waarschijnlijk in haar slaap.
'Ik kan dit niet Wolfs' bleek ze toch wakker te zijn en antwoordde ze dan ook sip.
'Jij kan dit wel' verzekerde hij haar. 'Straks ben je al deze ellende vergeten als je het mooie kleintje in je armen hebt' verzekerde hij haar dat ze er even doorheen moest bijten. 'Weet je nog dat je dat bij Daantje ook zei, en voordat je het wist was het al voorbij en verklaarde je mij voor gek toen ik je eraan hielp herinneren' praatte hij op haar in waarna ze toch even grinnikte. Ze had hem uitgemaakt voor leugenaar en van alles meer. Ze was zo intens gelukkig en overspoelt door een gelukkig gevoel toen Daniël er was dat ze alle narigheid compleet vergeten was. En dat was precies waar hij nu op doelde. Het zou het allemaal waard zijn als ze straks haar kleintje eindelijk kon vast houden en ze deze periode weer achter zich kon laten en hun gezin een stuk completer zou zijn.
'Ik denk dat je toch maar moet bellen' deelde ze hem plotsklaps mee terwijl ze de weeën probeerde weg te puffen.

Bijna....