Bonus vrienden (flikken maastricht story)

Proloog

Nadat hij het met zijn dochter er over had gehad wist hij het zeker. Hij zou haar, de vrouw waar hij zoveel van houd gaan helpen. Samen konden ze het wel aan, als ze zijn hulp tenminste zou accepteren. Zij zou immers ook altijd voor hem klaar staan en hem helpen dus was hij het haar verplicht voor haar hetzelfde te toen. Al zijn moed verzamelde hij bij elkaar toen hij haar de trap af hoorde komen. Als hij het nu niet zou doen dan zou het er nooit van komen. Er zou immers altijd een beter moment te bedenken zijn en straks was hij te laat. Dat besefte hij zich wel maar al te goed.
'Eef' keek hij op of hij haar aandacht had nadat hij haar naam uitsprak.
'Ja' keek ook zij vragend op toen haar collega haar naam noemde.
'Ik wil even met je praten' draaide hij er een beetje omheen om het moment van de waarheid nog even uit te kunnen stellen. Voor hetzelfde geld zou ze zo meteen boos op hem worden, hem uitlachen om zijn voorstel of alles wat nog erger zou zijn.
'Oké' haalde ze haar schouders op. 'Maar als dit over het stoppen met werken gaat heb ik er geen zin in. Het is hartstikke gevaarlijk, ik was mijn kind vandaag bijna kwijt' maakte ze hem wel meteen duidelijk.
'Dat weet ik Eef' knikte hij begrijpend. 'Ik heb er over nagedacht' begon hij twijfelend aan zijn voorstel. Net was hij er nog zo overtuigd van geweest dat dit een goed plan was. Nu haar hier tegenover haar aan de tafel zat sloeg toch de twijfel toe.
'Je zei toch dat als je een partner had gehad de situatie anders was geweest' peilde hij voorzichtig hoe ze erop zou reageren.
'Wolfs' zuchtte ze vermoeid dat hij er nu toch over begon.
'Luister nou eerst' verweerde hij zichzelf voordat ze er tegenin zou gaan.
'Je hebt geen partner en dat weet ik en dat bedoel ik ook helemaal niet' draaide hij er nogmaals een beetje omheen.
'Wat dan wel' was ze er wel een beetje klaar mee dat hij dan niet gewoon duidelijk was met wat hij dan wel bedoelde.
'Ik kan je toch helpen. Gewoon als vrienden, dan hoef je niet alles alleen te doen, kan je blijven werken' gooide hij zijn plan op tafel. 'En ik wil je ook gewoon heel graag helpen ook al weet ik helemaal niet hoe je een kind moet opvoeden' gaf hij beschaamd toe. Hij had immers een volwassen dochter waar hij nooit naar om had gekeken toen ze klein was. Maar dat was hem vergeven en nu had hij alsnog een rol in haar leven.
'Ik toch ook niet' haalde zij lachend haar schouders op. 'Ik heb alleen een voorbeeld gehad van hoe het niet moet' zuchtte ze bij het idee aan haar eigen jeugd.
'Jij gaat het sowieso beter doen' geloofde hij wel in haar. 'En als je mij vertrouwd in de buurt van jou kindje wil ik je heel graag helpen' verzekerde hij haar.
'Wil je goed maken wat je bij Fleur gemist heb. Daar heeft zij niks aan he' vond ze het helemaal niks voor hem om met die aanbod te komen.
'Een kind is niet altijd leuk he Wolfs. Het kost veel tijd en energie' was ze ervan overtuigd dat hij zich dat niet goed besefte. Hij had toen immers ook zijn eigen dochter in de steek gelaten.
'Dat weet ik. En ik heb het fout gedaan bij Fleur en dat kan ik niet meer terug draaien. Zij heeft me er juist van overtuigd dit te doen terwijl ik twijfelde omdat ze weet dat jij zo'n belangrijk persoon bent in mijn leven en dat ik jou altijd zou willen helpen' wilde hij haar ervan overtuigen dat hij zich er echt wel van bewust was van wat hij zei en dat hij het echt heel graag voor haar wilde doen. Voor haar had hij immers alles over.
'Laat maar. Fleur had duidelijk meer vertrouwen in mij dan jij' stond hij teleurgesteld op van de stoel waarop hij zat. 'Vergeet maar gewoon dat ik dit allemaal gezegd heb. Ik ga naar bed' liep hij richting de trap. Hij voelde zich zo enorm afgewezen terwijl hij haar alleen maar wilde helpen maar zij zag er duidelijk helemaal niks in. Dat hij vroeger een waardeloze vader was voor zijn dochter wilde nog niet zeggen dat hij nu ook waardeloos zou zijn als hij haar zou helpen maar het maakte niet meer uit, ze wilde het niet.
'Wolfs wacht' riep ze hem terug voordat hij de trap op had kunnen lopen. 'Sorry ik wist niet zo goed wat ik ermee moest. Ik dacht dat je me in de maling zat te nemen of zo maar je meende het sorry' begon ze haar excuses.
'Ik zou het heel fijn vinden als je me soms zou willen helpen. Ik denk dat ik het niet allemaal alleen kan ook al zou ik dat willen' glimlachte ze een beetje onhandig om haar schaamte te verbloemen. Ze schaamde zich omdat ze zijn hulp wel wilde en omdat ze van mening was niet alleen voor haar kind te kunnen zorgen.
'Jij zult een hele goede moeder zijn Eva, dat weet ik zeker. En als ik iets voor je kan doen of het nou een flesje is, een vieze broek of dat je geld nodig hebt, ik zal er voor je zijn. Voor jou en voor jou kindje ik beloof je dat ik dat waar zal maken. Ik laat je niet barsten echt niet' verzekerde hij haar dat hij er geheel achter stond wat hij allemaal gezegd had.
'Dank je wel Wolfs. Je bent de beste vriend die ik ooit gehad heb' omhelsde ze hem opgelucht. Opgelucht waren ze beide dat ze hun zegje hadden gedaan en elkaar beloofd hadden om er voor elkaar te zijn en elkaar te helpen als dat nodig was. Precies zoals vrienden dat horen te doen.

Tadaa normaal doe ik niet aan een proloog maar nu vond ik het gewoon nodig. Welkom trouwens bij mijn nieuwe verhaaltje. Dit was eigenlijk het idee voor een kort verhaaltje voor mijn jubileum van één jaar schrijven maar daar was het idee te lang voor dus nu word het waarschijnlijk een wat korter- lang verhaal.
En zoals je kunt lezen ga ik proberen dit verhaal in de derde persoon te schrijven omdat ik dan de gedachte en gevoelens van Wolfs en Eva tegelijk kan weergeven. Ik hoop dat het lukt aangezien ik normaal altijd in de ik vorm schrijf.
Veel plezier bij het verder lezen van dit verhaal en reacties zijn uiteraard altijd welkom :) ik hou der zelfs van.