Bonus vrienden (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 30

Meteen bij binnenkomst was duidelijk voelbaar dat het allemaal veel ontspannender was dan in de ochtend. En daarbij stond nu ook de deur van Mechels haar kantoor open.
'Heb je lekker genoten van je broodje' grijnsde Eva naar haar partner die met zijn voeten op zijn bureau onderuitgezakt hing in zijn bureaustoel, met in zijn hand ongetwijfeld een kop koffie.
'Echt wel. Jij had hem gemaakt, dat proef je meteen' grijnsde hij terug.
'Dan doe je het volgende keer lekker zelf' ging ze er al tegenin voordat hij zijn zin af had kunnen maken. Hij was gewoon een zeikerd, een fijnproever.
'Er zat zoveel liefde in dat ik er nog wel een lustte hoor maar helaas ze waren op' gaf hij haar een knipoog.
'Ik heb nog steeds een broodje kaas hoor' grijnsde ze opnieuw in de wetenschap dat hij die echt niet hoefde.
'Bewaar hem maar voor als je zo doorgaat, dan krijg jij vanavond geen eten' grijnsde hij terug.
'Pestkop' gaf ze hem een duwtje tegen zijn schouder toen ze hem voorbij liep om ook een kop koffie te halen.
'Ik ga even naar Mechels, Marion weet het al' deelde ze haar collega mee nadat ze terug kwam met haar koffie.
'Oké, succes' knikte hij haar bemoedigend toe. Hij hoopte op het beste, al wist hij niet helemaal wat ze hun leidinggevende zou vertellen. Steeds als hij ernaar vroeg haalde ze haar schouders op, dat ze het niet wist. Maar hij wist ook dat Mechels door zou gaan vragen en hij wilde haar niet kwijt als zijn partner.
'Komt wel goed' schonk ze hem nog een glimlach waarna ze doorliep richting kantoor.

Heeft u even' stak Eva haar hoofd om de openstaande deur heen. Een teken dat je binnen kon en mocht komen en dat zonder kloppen.
'Tuurlijk' knikte mevrouw Mechels dan ook waarna Eva de deur achter zich sloot. Niet al haar collega's hoefde mee te luisteren met dit gesprek.
'Wat kan ik voor je doen' keken de vriendelijke ogen van Mechels haar rechercheur aan.
'Ik ehm moet u even ergens van op de hoogte brengen' begon Eva haar verhaal waarna Mechels knikte dat ze luisterde en dat Eva verder kon praten.
'Ik ben veertien weken zwanger' was het meer een mededeling. Mechels kon er immers toch niks meer aandoen als ze het niet zag zitten dat haar rechercheur straks met verlof zou gaan want het kindje was immers al onderweg.
'Oh' reageerde Mechels toch enigszins geschokt. Ze had dit duidelijk niet aan zien komen. 'Ik wist niet dat je een nieuwe partner had' herpakte ze zich snel genoeg.
'Die heb ik ook niet' schudde Eva haar hoofd. 'Ik heb gebruik gemaakt van een donor' voelde ze zich genoodzaakt duidelijkheid te verschaffen gezien de vragende blik van haar leidinggevende.
'Een donor' keek die ongeloofwaardig op.
'Ja' antwoordde Eva zelfverzekerd, zo raar was dat immers toch niet in deze tijd.
'Ik vind dat helemaal niks voor jou' keek Mechels er uiterst moeilijk bij.
'Toch is het zo' haalde Eva nonchalant haar schouders op.
'Ik bedoel meer, je wilt altijd het beste, ik kan me gewoon niet voorstellen dat jij een kind zou willen van een onbekende. Je weet helemaal niks van zo iemand. Bijna niks dan' verduidelijkte Mechels haar verbaasdheid.
'Ik heb geen onbekende donor' schudde Eva meteen haar hoofd. Nee daar moest ze inderdaad niet aandenken. Weet jij veel wat zo iemand stiekem onder de leden heeft. Heeft ie een gedragsstoornis of wie weet wat nog meer.
'Oh' reageerde Mechels opnieuw verbaasd. Aan haar gezichtsuitdrukking was duidelijk te zien dat ze daar wel meer van wilde weten.
'Ik heb het Wolfs gevraagd' beantwoorde Eva haar onuitgesproken vraag. Ze mocht het best weten, ze hadden immers geen relatie met elkaar en nu voedde ze ook samen haar zoon op.
'Wolfs' herhaalde Mechels de naam van haar andere rechercheur.
'Ja. Hij is een fantastische vader voor Daniël. En daarbij wil ik dat mijn kind zijn vader kent, niet één of andere anonieme donor' verweerde ze zichzelf voordat Mechels er iets van zou kunnen zeggen.
'Wolfs is Daniël zijn vader toch niet' keek Mechels bedenkelijk bij de woorden van Eva.
'Biologisch gezien niet. Maar hij is wel als een vader voor hem en Daniël is als een zoon voor hem. Als we één kind samen kunnen opvoedden dan kunnen we een tweede ook' liet Eva zich niet uit het veld slaan. Ze zou Wolfs en zichzelf kostte wat het kost verdedigen.
'En jullie hebben geen relatie' vertrouwde Mechels het nog steeds niet helemaal.
'Nee-hee' zuchtte Eva. Waarom geloofde nooit iemand hen, ze waren gewoon alleen maar hele goeie vrienden. 'We zijn gewoon vrienden, wonen toevallig in hetzelfde huis en voedden samen een kind op. Meer niet' maakte ze haar leidinggevende nogmaals duidelijk.
'Ik denk dat ik maar doe alsof ik het niet weet' schudde Mechels haar hoofd. Twee van haar top rechercheurs die behalve op het bureau ook thuis een team vormde. Als je het haar vroeg geloofde ze er helemaal niks van. Er was veel meer tussen die twee dan dat ze toegaven maar bewijs had ze niet en daarin tegen wilde ze, ze allebei niet kwijt als rechercheur.
Enigszins teleurgesteld draaide Eva zich om, om het kantoor weer uit te lopen. Ze wist dat ze het misschien beter niet had kunnen zeggen maar er kon nog geen eens een felicitatie vanaf. Iets wat ze wel had gedaan toen Eva haar op de hoogte had gebracht toen ze zwanger was van Daniël, en toen had ze niet zoveel vragen gesteld.
'Gefeliciteerd Eva' hielden de woorden haar toch tegen het kantoor zo uit te lopen. 'Wil je wel nog blijven werken nu er een tweede komt' klonk Mechels nu toch weer wat geïnteresseerder.
'Dat is wel de bedoeling ja' knikte Eva bevestigend. 'Hetzelfde als nu' maakte ze duidelijk dat er wat haar betreft niks veranderde.
'Prima, fijn' knikte Mechels. 'En nogmaals gefeliciteerd met je zwangerschap' schonk ze Eva nu toch een glimlach die nu toch wat meer opgelucht het kantoor van haar leidinggevende verliet.