Bonus vrienden (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 2

Het is allemaal niet zo spectaculair als jullie verwachten hoor XD maar ik moest ergens mijn verhaal beginnen...

Langzaam reden ze er voorbij zodat ze goed konden kijken of ze iemand zagen waarna ze de auto een stukje verderop neerzette en te voet nogmaals gingen kijken.
'Zijn telefoon heeft hij wel bij zich' inspecteerde Eva de auto grondig. 'Wat had hij te melden tijdens het laatste contact' schoot haar iets te binnen.
'Volgens mij niks belangrijks' haalde Marion haar schouders op. 'Anders had Mechels het wel gezegd' verklaarde ze zich nader. Daar had haar collega dan wel weer gelijk in maar toch.
'En nu' wist ze het ook even niet meer. Ze hadden zijn auto maar dat was dan ook het enige.
'We kunnen aan Esmee vragen of ze de camera beelden na kan kijken' deed Marion haar een voorstel. 'En dat kan ze heus wel terwijl ze op Daniël let' had die allang door dat haar jongere collega met haar zoontje in de maag zat. 'Ik bel haar wel even' voegde ze meteen het daad bij het woord. Terwijl de twee collega's nog wat in het rond keken of ze misschien ergens een aanwijzing vonden werden ze al terug gebeld. Er was inderdaad een auto achter die van Wolfs aan deze straat ingereden en die kwam er wel uit terwijl Wolfs zijn auto dus niet kwam.
'Kijk of die auto nog ergens anders opgepikt is door de camera's' beval Marion haar collega aan de telefoon waarna ze terug naar Eva ging.
Lang hoefde ze wederom niet te wachten of Esmee kwam al met een route op de proppen.
'Vanaf hier zijn geen beelden meer' vertelde Marion haar collega die dezelfde weg inmiddels had afgelegd.
'Dat betekend dat hij hier nog ergens is' parkeerde ze de auto waarna ze lopend op onderzoek uit gingen.
'Daar' wees ze een stukje verderop een loods aan. Dat was het enige dat ze zich kon bedenken aangezien er verder geen spoor was. Samen slopen ze dichter naar de loods toe terwijl ze de omgeving goed in de gaten hielden. Daar waren ze immers op getraind, elk moment kon er ineens iemand opduiken en daar moesten ze wel op voorbereid zijn. Als ze bijna de deur bereikt hebben vliegt die open en met beide met hun wapen gericht naar de deur wachten ze af of er nog iets gebeurd.
'Nee joh, ik ga wel lopen' liep hun mannelijke collega uitbundig naar buiten die meteen bij het naar links en rechts kijken zijn collega's zag staan.
'Ga weg nu, lopen' siste hij naar ze terwijl hij zich weer naar binnen toe draaide.
'Geen zorgen, uurtje ben ik weer terug' riep hij nog naar binnen terwijl zijn collega's zo snel als mogelijk de benen hadden genomen.
'Wat doen we' vroeg Marion har collega toen ze hijgend in de auto waren gesprongen.
'Naar het bureau' stelde Eva voor. Met Wolfs was duidelijk niks mis dus konden ze best terug keren.
'Ja doe maar' stemde haar collega ermee in waarna ze vertrokken.
'Wat hebben jullie' stond hun leidinggevende hun al op te wachten.
'Wolfs was in een loods' begon Eva haar verhaal waarna de persoon in kwestie binnen gestormd kwam.
'Wat deden jullie daar. Wilde jullie dood of zo' viel hij uit tegen zijn collega's.
'Nee' schudde Eva heftig haar hoofd. 'We moesten van Mechels jou zoeken' probeerde ze haar partner uit te leggen maar die was alleen maar onwijs kwaad.
'Wolfs' werd hij tot de orde geroepen door hun leidinggevende die vervolgens het woord nam om duidelijkheid te scheppen.
'Ik kan toch niet bellen als ik daar ben. U had me moeten vertrouwen' was hij nu vooral kwaad op zijn leidinggevende.
'Ik heb ze gezegd over een uur terug te zijn dus zorg maar dat dat AT klaar staat' deelde hij haar mee waarna hij het kantoor verliet.
'Wolfs sorry ik maakte me zorgen om je' liep Eva achter haar collega aan naar de kantoortuin toe.
'Het is daar hartstikke gevaarlijk Eef. Wat als ze jullie ontdekt hadden en als ze er achter kwamen dat ik jullie collega was. Had op z'n minst gewacht op versterking in plaats van zo'n domme actie' las hij haar alsnog de les.
'Ik heb toch al sorry gezegd' smeet ze hem boos voor de voeten. Ze wist ook wel dat hij gelijk had maar ze kon aan niks anders denken dan dat ze hem moest vinden.
'Mama' had de peuter inmiddels de stem van zijn moeder opgevangen waarna hij dan ook haar kant op rende.
'He jongen' was Wolfs haar voor door hem op te tillen. Breeduit lachte het jongetje dat hij eindelijk de persoon zag die hij hier eerder die middag al hoopte te zien.
'Boodschapjes doen' vertelde het jongetje hem.
'Ga jij boodschapjes doen' keek hij het jongetje verwonderd aan die gretig knikte.
'Met mama' stak hij zijn armpjes uit naar zijn moeder die tegenover hun stond.
'Wat moet hij zonder zijn moeder' overhandigde Wolfs het jongetje aan zijn moeder. 'Ga naar huis ik zie jullie straks' gaf hij het jongetje nog een kus waarna hij zich omdraaide en de kantoortuin uitbeende haar beduusd achter latend. Waarna ze even later ook maar vertrok om alsnog de beloofde boodschappen te doen en zelfs aan het eten te beginnen in de hoop het een beetje goed te kunnen maken. Ze bedoelde het immers toch ook alleen maar goed. Maar ze snapte hem ook wel, ze had nu de verantwoording over een kind en moest daar ook aan denken.

'Sorry Wolfs echt. Ik weet dat je gelijk hebt, ik had beter moeten nadenken maar ik dacht er alleen maar aan dat je veilig moest zijn en dat je vanavond gewoon weer thuis zou zijn. Voor Daniël' bestookte ze hem meteen toen hij de trap afgelopen kwam.
'Het is oké Eef' wilde hij niet dat ze zich nog langer schuldig zou voelen. Zijn boodschap was inmiddels wel aangekomen. Hij wilde niet dat haar wat zou overkomen, als hem dan ook nog iets over kwam had de kleine Daniël helemaal niemand meer en dat wilde hij niet. Hij was immers gek op het kleine mannetje van zijn collega. Dat hij haar aanbood om haar te helpen met de opvoeding was de beste beslissing uit zijn leven geweest. En ook al is hij niet de vader van het jongetje, het voelt voor hem wel alsof het zijn zoon is. Hij moet hem en zijn moeder beschermen voor het kwaad en zorgen dat ze niks overkomt maar dan moet ze niet zo eigenwijs als een kip zonder kop handelen want dan kon hij haar niet beschermen.
'Kom we gaan lekker eten, want Eef het ziet er best lekker uit' gaf hij toe terwijl hij de pannen bekeek waar gewoon aardappelen, groente en vlees inzaten maar zelfs dat was al een hele prestatie voor zijn collega en dus kom hij er toch van genieten al was het zoiets simpels. Gewoon omdat zij er zo haar best op had gedaan voor hem en dat maakte hem blij en trots dat hij met deze vrouw in een huis mocht wonen.
'Heb je ze wel nog opgepakt' was ze toch wel benieuwd hoe het nog afgelopen was.
'Tuurlijk wat denk jij dan' grijnsde hij trots dat hij de operatie succesvol had afgerond.
'Eet smakelijk' wenste ze elkaar nog waarna ze net als het kleine jongetje dat op de hoek van de tafel zat aanvielen op hun vol geschepte borden.