Bonus vrienden (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 11

Eva wist dat Marion de spreekkamer had verlaten om haar het meisje op haar gemak te laten stellen.
'Hoe oud ben je Kirsten' begon Eva meteen met wat vragen voordat ze ter zaken zou komen.
'Dertien' gaf ze wederom gewoon antwoord op de vraag die haar gesteld werd.
'Is het zo dat je aangifte wil komen doen' vroeg Eva het meisje vervolgens recht op de man af.
Kleintjes knikte het meisje alsof ze het niet hardop uit durfde te spreken.
'Wil je me vertellen waarvan je aangifte wil doen, anders kan ik je niet helpen' pakte ze bemoedigend de hand van het meisje die ze op tafel had gelegd en gaf er een kneepje in.
'Au' griste het meisje haar hand terug van de tafel af terwijl de tranen in haar ogen stonden.
'Sorry' verontschuldigde Eva zich geschrokken tegenover het meisje. 'Hoe komt het dat je pijn hebt aan je hand' probeerde ze zich te herpakken.
'Omdat ik ben gevallen' haalde Kirsten haar schouders op. 'Krijg ik nog drinken' stelde ze gauw een wedervraag voordat Eva haar nog meer kon vragen.
'Ik ga even kijken waar Marion blijft goed' glimlachte ze naar het meisje waarna ze op stond om te kijken waar haar collega zo lang bleef.
'He Mar, wat sta je daar te doen' had ze haar collega buiten de spreekkamer al snel gevonden. Ze stond gewoon tegen het muurtje geleund.
'Ik wilde het niet verstoren, heb je er wat uitgekregen' deelde Marion haar jongere collega mee.
'Niet veel, ze is dertien en haar hand doet pijn omdat ze is gevallen' vertelde Eva wat ze inmiddels te weten was gekomen over het meisje.
'Hmm dat is niet veel' antwoordde die resoluut. 'Heeft die hand iets te maken met het geen waarvan ze aangifte wil doen' vroeg Marion zich hardop af.
'Geen idee, zou kunnen. Ik gaf haar en kneepje toen ik het haar vroeg waarna het feit kwam dat ze er pijn aan had' vertelde Eva haar hoe het ongeveer gegaan was. Terwijl Eva haar collega even bijpraatte voordat ze weer naar binnen zou gaan ging de deur van de spreekkamer open waarna ze Kirsten haar hoofd zagen verschijnen die het daarna op een rennen zette toen ze de twee politie agenten zag.
'Kirsten wacht' wilde Eva haar tegenhouden maar het meisje liep stug door. 'We willen je helpen' deed ze nog een ultieme poging door haar achterna te gaan maar ze staakte haar poging toen het meisje door de kantoortuin heen rende richting de trap waarmee ze boven was gekomen en die nu afrende en het bureau verliet. Blijkbaar had ze zich bedacht of er had zich in de tussentijd iets voorgedaan toen Eva op de gang stond te praten met haar collega.
'Vreemd' kwam ze even later dan ook terug bij haar collega die niks anders kon dan haar schouders op halen. Dan maar verslag uitbrengen bij Mechels maar zonder verhaal konden ze helemaal niks. En behalve een voornaam en haar leeftijd wisten ze helemaal niks van het meisje.
'Ik ga wel naar Mechels, geniet van je cola' lachte Eva om Marion die daar nog altijd met een beker cola in haar hand stond.

'En' vroeg Wolfs nieuwsgierig toen zijn partner vanuit het kantoor van hun leidinggevende terug de kantoortuin in kwam.
'Niks, ze heeft de benen genomen' haalde Eva haar schouders op. Meer kon ze er immers ook
niet van maken waarna ze haar partner de rest vertelde.
'En wat heb jij gedaan' grijnsde ze bij het idee dat hij hier de hele tijd verslagen had zitten schrijven.
'Romeo geholpen' grijnsde hij terug omdat hij wist dat ze een ander antwoord verwacht had.
'Jammer' gaf ze dan ook toe dat ze inderdaad wat anders verwacht had.
'Tja we hebben niet allemaal pech mevrouwtje van Dongen' was zijn grijns alleen nog maar groter geworden.
'Voor jou is het nog altijd mevrouw van Dongen, meneertje Wolfs' stak ze haar tong naar hem uit.
'Gaan we zo doen' grinnikte hij om haar gedrag.
'Ja' lachte ze het hardst om zichzelf.
'Dan ga ik wel alleen lunchen' stond hij op van zijn stoel die hij in één beweging onder zijn bureau schoof waarna hij richting de trap liep.
Afwachtend bleef ze staan omdat ze wist dat hij toch niet zonder haar zou gaan en hij wachtte tot zij zou roepen: wacht op mij of sorry Wolfs.
'Ja wat, ga dan gezellig in je eentje' lachte ze toen hij zich bij de deur omdraaide omdat zij nog geen kick had gegeven.
'Oké jij wint mevrouwtje van Dongen, kom je nog mee' hield hij zijn handen in de lucht dat hij zich overgaf.
'Loser' tikte ze hem lachend tegen zijn buik toen ze langs hem heen liep door de deur die hij voor haar open hield.
'Oppassen he jij' kietelde hij haar vanachter.
'Ah nee Wolfs niet doen' gilde ze het uit. Als ze ergens niet tegen kon dan was het wel tegen kietelen en dat wist hij maar al te goed. Als hij iets wilde of als hij haar terug wilde pakken dan was dat de beste methode.
'Wat zeggen we dan' hield hij zijn handen stil in haar zij zodat ze kon praten.
'Dat je een loser bent' herhaalde ze lachend waarna Wolfs haar opnieuw begon te kietelen.
'Het is hier geen speelplek meneer Wolfs en mevrouw van Dongen' werd hun moment verstoord door de heer Bols die de trap opgelopen kwam waarna hij de afdeling op liep.
'Het is hier geen speelplek' imiteerde Wolfs hem wat alleen maar voor nog meer gelach van Eva zorgde. 'Stel je voor dat je eens plezier maakt' riep hij de officieer nog na waarna hij achter Eva aan de trap afliep die al vast was gaan lopen omdat ze het niet meer had door Wolfs imitatie.
'Je lijkt wel een beetje op hem als je hem nadoet' moest ook zij even gekke bekken trekken toen ze de hal beneden bereikt hadden.
'En bedankt, wilde jij nog een kind' porde hij haar in haar zij. 'Dan hoop ik dat het op mij lijkt zodat je elke dag dat Bols gezicht kan zien' plaagde hij haar.
'Ik kijk nu toch ook al de hele dag tegen jou aan. Dus dan lukt het kijken naar mijn lieve kleine babytje ook wel' verzekerde ze hem.
'Pestkop' gaf hij het op. Vandaag zou hij het op geen enkele manier van haar winnen daar was hij wel achter gekomen. En achter elkaar aan liepen ze dan ook naar buiten om te gaan lunchen.