Can't Fight His Feelings (Sebastian Series #2)

Chapter 42

Chapter 42: Calls

"Thank you for everything Frenz. I promise to contact you everyday. Biglaan kasi e, you know ang mga kapatid ko pala talaga ang nag pass ng letters about sa bago kong headquarters." I sadly said and hug frenz.

And yeah, it's true na sila pala talaga ang nag utos at nag pass ng recommendations sa bagong kong headquarters. Perks of having a high position.

It's saturday at sa awa ng panginoon lahat ng dapat kong asikasuhin ay natapos ko na, at ito nga ngayon. Nag papaalam ako sa mga nalalapit kong kaibigan lalong lao na si Frenz. I'm ready to leave Visayas and move back to Luzon where my home is waiting to me... to us.

She hugged me back before she sadly spoke. "Naiintindihan ko ang sitwasyon mo. Pero nalulungkot talaga ako! Wala na akong lokang lokang kaibigan dito! And please don't forget to tell your kuya black that I have a crush on him! Pogi pogi niya!"

Napairap ako ng marinig ko ang huling sinabi nito, yeah. Lahat naman yata ng babae e nagkakagusto sa mga kuya ko na 'yon. Kung para sa'kin mga unggoy sila sa ibang babae naman nako halos sambahin na sila.

"Oo na. Aalis na nga kami siya parin iniisip mo. Mag video call nalang kayo ng mga inaanak mo, 'yong regalo mo padala mo nalang din." Tawa ko sabay kalas ng yakap.

"Sure! Ingat kayo sa byahe mamayang madaling araw okay? Mamiss talaga kita. Text text ha?"

For the last time I hugged her again before I left.

While I'm driving I couldn't help but to think Frenz. Kahit papano matagal tagal narin ang pinagsamahan namin, siya ang kauna-unahang babae na naging kaibigan ko ng makapasok ako sa pagiging pulis at simula ng magsimula na akong mag trabaho. Kami palagi ang magkasama lalong lalo na sa chismis. But I should accept the fact that no one could stay forever, kailangan talagang tanggapin na may umaalis... na kahit ga'no mo pa ka gusto makasama ang isang tao kung talang kailangan iwan, gawin mo. Masakit man pero 'yon ang dapat gawin.

One word, and it's... acceptance.

Accept the reality... the truth even it's hurt.

Sabi nga nila, Parting in reunion is what life made is.

Nang makarating ako sa bahay ay dumiretso ako sa living room and I suddenly smiled when I saw my kids and brothers watching cartoons. They looked so serious while watching, nakahilig pa sina Sparkle at Sprinke sa tiyan ni Cross at si Storm naman kay Black.

Ang cute nilang tignan. Masaya ako kasi nagiging magaan na ang loob ng mga anak ko sa kanila. They seems and look so close and I'm so happy for that.

"I'm here!" Ani ko at lumapit sa kanila. Agad naman silang napabaling sa'kin, hindi naman nag dalawang isip ang mga anak ko na tumakbo papalapit sa'kin at mabilis na hinalikan ako sa labi.

They really loves to kiss my lips. Only mine.

"What are you guys watching?" I asked and carry my two princess.

"The Good Dinosaur moma!" Storm's answered.

"And looked at me moma, I cyied po kanina. Nakaka sad po kasi e!" Sparkle said and pouted her lips.

I couldn't help but to kiss her cheeks. "Awww. Kawawa naman pala ang bunso ko at umiyak. How about you baby?" Tanong ko at bumaling kay Sprinkle.

"I'm sad din po kanina, but tito cyoss is theye to wipe ouy teays!" Nakanguso niyang sagot. Sabay kaming tumawa tatlong magkakapatid dahil sa pagkakasabi nito, bulol talaga sa R ang mga anak kong babae.

Nagpatuloy sila sa panunuod ng cartoons habang ako naman ay umakyat sa kwarto ko para mag impaki ng mga damit ko at ng mga anak ko.

I couldn't wait for tomorrow. Excited ako na kinakabahan, madami na kayang nagbago simula ng mawala ako?