Burası sandığımdan daha ıssız; Önümde yürüyebileceğim bir yol arkamda beni yutacak bir deniz. Hangisine gideceğimi şaşırmış bir martı gibiyim: Balığa mı yoksa simide mi?.Siz olsanız hangisini seçerdiniz?AŞKA mı yoksa o aşkın uğrunda ÖLÜME mi?Önümü d...
▶Bu Kitap Tamamı ile Hayal Ürünüdür ve Tüm Hakları Bana Aittir!!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
SINIR : "" 120"" OY!!! ""580"" YORUM!!!..(SINIR DOLMADIKÇA BÖLÜM YOK!!)
Hüzün...Ulaşılmaz dediklerim yanımda biterken en yakınım saplıyordu hançeri yürek diye bildiğim yangına!..Alışamamak...Kadere boyun eğmişliğimizdi bizi bizden eden,görmeyişindi beni kahreden!..Ümitsizlik...Tutunamaz dediğim dallarımdı terk etmeyen,öldürmez dediğimdi umuduma kıyan!..Bir parçada olsa aşktı...Her neredeyse bulup da sevdayı yakan,her kimse tutup da boğan!..Yaşam dediğim felek bundan ibaretti gökyüzü.Gittiğimiz yollar şimdi çıkmaz sokak,şimdi bitiş hikayesi...
Bir gün buluşacağımız an vardı rüyalarımda.Bir gün sarılacağımız vakitler vardı gün batımında ve bugün sen vardın uzak dediğim mehtaplarda...
1 Hafta Sonra
Günler geçmeye,gün ağaramaya başlamıştı.Demindendir huzursuz olduğum yerden kalkıp cama ilerledim.Tam bir hafta.Bir hafta geçmişti yeğenimin ölümünden ve onu görmememin üzerinden.
Berfin'i burada bırakmak zorunda kalmış üç günlükte olsa Mardin'e altı aydan sonra ilk defa adımımı atmıştım.Yalnız konakta değil otelde kalmayı seçmiş,onsuz oraya adım atamayacağımı anlamıştım.Nedense onsuz gideceğim gibi onu her şeye rağmen kaybedecek ve ölecekmişim gibi hissetmiştim.
Anamı sadece bu üç günde görmüş hasretle ona bakmıştım.O ise kırgınlığından ödün vermemiş sadece uzun uzun yüzüme bakmakla yetinmişti.Anamlar kaza geçirdiğimi bilmedikleri gibi Berfin'i de öğrenmediler.Babama son gün minnettarlığımı sunup ve en kısa sürede Berfin'i geri getireceğim sözünü verip ayrılmıştım.
Son günümde anam artık bayrağı çekmiş özlemle kucağını açmıştı.Bana uzun süreden sonra ilk defa 'oğlum' demiş ve gitmemi istememişti.Nasıl anlatırdı bilemem ama canımı yakmıştı 'gitme' deyişi.
Babamın itirazlarına rağmen yaralı halimle kendimi zar zor Mardin'e atmış ve şu an bunun cefasını çekiyordum.Her ne kadar kısa bir yolculuk olsa da yorucu olmadığı söylenemezdi.
Hafifçe elimi cama vurup kararmış denize ve ay ışığına baktım.Gece güzel,etraf sakin ve ben biraz dağınık...Halsizce ellerimle yüzümü sıvazlayıp yarın başlayacağım korumalığa odaklanmaya çalıştım,olmadı.Hâlâ Berfin benden uzak.Hâlâ yabancıyız birbirimize.
Bu bir hafta onu görmedim diye onunla konuşmadım anlamına gelmesin.Aramayı ilk yapan ve mesajlaşmayı da ilk yapan ben olsam da devamını hep o getirdi.Koruması olmamasından ve eve hapsolmasından birkaç defa yakındı ve bende ampul misali fikrin oluşmasına sebep oldu.
Yakın durmak iyi değil miydi?Hoş onu o herifle her yakın gördüğümde ölüp ölüp dirilecektim ama dayanmak diye bir tabir var buna katlanmalıydım.Çünkü o da katlanmamış mıydı yaptıklarıma?
