Αν..

Part 197

Μόλις πήγα επάνω για να την δω η πόρτα του δωματίου τους ήταν ήδη ανοιχτή,
την χτύπησα υποτυπώδες παρόλο που με είδε και απλα μετά από λίγο κάθισα δίπλα της στο κρεβάτι τους.
Είχε την Αμέλια στην αγκαλιά της και έπαιζε μαζί της,
της έκανε διάφορες γκριμάτσες υποτίθεται και η μικρή γελούσε ήταν τόσο γλυκό αυτό που είδα με το που μπήκα μέσα.

Ε-Δήμητρα μου είπε ο Κωνσταντίνος τι έγινε.
Δ-Κατάλαβα, θα με ρωτήσεις γιατί.
Ε-Τόσο πολύ σε πείραξε όλο αυτό;
Δ-Είναι κάτι που με ενόχλησε αρκετά πολύ, είναι ένα θέμα που έχει μείνει άλυτο από την μέρα που γεννήθηκε η Αμέλια και απλά από την μία σκέφτομαι πόσο πολύ θέλω να επιστρέψω πίσω να κάνω εμφανίσεις, να είμαι σε επαφή με τον κόσμο από την άλλη σκέφτομαι και το πλασματακι μου,
δεν θέλω να την αφήσω ακόμα.
Ε-Οι εμφανίσεις για πότε είναι κανονισμενες;
είναι για τώρα ή για μετά από δύο μήνες ξέρω εγώ;!
Δ-Έχω δύο ακόμα για τώρα.
Η μία είναι σε δύο εβδομάδες και η άλλη σε τρεις.
Ε-Είναι στην Αθήνα;
Δ-Η μία ναι η άλλη είναι στην Πάτρα.
Ε-Κάνε αυτή στην Αθήνα που είναι πιο εύκολο στο να γίνει.
Δ-Δεν ξέρω.
Ε-Άκουσε με.
Δεν θέλω να μου στεναχωριέσαι για πράγματα που μπορούν να λυθούν εύκολα.
Την μικρή θα την κρατήσει ο Κωνσταντίνος και εσύ θα πας και θα γυρίσεις.
Ξέρω τι σκέφτεσαι.
Δεν έχει όμως δίκιο ο μπαμπάς σε αυτό.
Πες του το βρε αγάπη μου,
με το να το κρύβεις μόνο κακό στον εαυτό σου κάνεις.
Δ-Θα του το πω όμως πρέπει να κανονίσουμε και κάτι τελευταία.
Ε-Τι τελευταία;
Δ-Πάμε κάτω να πάρω το κινητό μου και θα δεις.
Ε-Οκευ πάμε.

Όμως πριν κατέβουμε κάτω η Αμέλια άρχισε να νυσταζει με την αδελφή μου να την νανουριζει στην αγκαλιά της για να κοιμηθεί αφού δεν ήθελε να την αφήσει στην κούνια και η μικρή ένιωθε πιο άνετα με αυτό.
Καθώς τις έβλεπα εκείνη τη στιγμή να την έχει αγκαλιά απλά σκεφτόμουν το πως γεννήθηκε η Αμέλια.
Περνούσε εκείνη την στιγμή από το μυαλό μου όλα με λεπτομέρειες και έτσι θα τα πω και σε εσάς.
Στις 9 Μαΐου που γεννήθηκε η Αμέλια έτυχε εγώ με την άλλη μου αδελφη να είμαστε στο σπίτι μαζί με την Δήμητρα και φτιάχναμε κάτι τελευταία ρούχα στην ντουλάπα του μωρού.
Ο Κωνσταντίνος έκανε μπάνιο εκείνη την στιγμή και αφού εμείς τελειώσαμε με τα ρούχα φύγαμε από το δωμάτιο του μωρού σε αντίθεση με την Δήμητρα που ήθελε να φτιάξει κάποια πράγματα ακόμα ως τελειομανής και της λεπτομέρειας που είναι.
Μετά από λίγο κατεβηκε και εκείνη κάτω μαζί μας στο σαλόνι αφού παίξαμε με τον μάγκα και την σηλια για αρκετή ώρα συζητούσαμε μεταξύ μας με τα σκυλιά να θέλουν να κάθονται ανάμεσα μας και ειδικά ο μάγκας ήταν κολλημένος στη Δήμητρα κυριολεκτικά.
Προσπάθησα να τον δελεασω για να φύγει από κοντά της αλλά με τίποτα, εκείνος καθόταν ήσυχος δίπλα της, ήθελε το χάδι της και απλά να είναι κοντά της.
Συνεχίσαμε να μιλάμε για αρκετή ώρα ενώ κάποια στιγμή πως το έφερε η κουβέντα και λέγαμε ιστορίες από τότε που ήμασταν μικρές και γελούσαμε με όσα απλά θυμηθήκαμε κυρίως από μια φορά που είχαμε πάει στο λούνα παρκ επειδή ήθελα εγώ στα γενέθλια μου ήμουν περίπου έξι χρονών και η ρομυ είχε ανέβει μαζί μου επειδη την είχα πριξει σε ένα τρενάκι δεν θυμάμαι ακριβώς τι ήταν αυτό, τέλος πάντων μόλις είχα ανέβει το έπαιζα και καλά θαραλλεα ενώ στα μισά περίπου της διαδρομής επειδή ένα μικρό παιδάκι έκλαιγε και ήθελε την μαμά του φοβήθηκα,
με είχε δει που ήμουν κάπως,
με ρωτήσει της είπα πως φοβάμαι και απλα με πήρε αγκαλιά για το υπόλοιπο της διαδρομής.
Το αποτέλεσμα;
όταν κατεβήκαμε για να μην καταλάβουν οι άλλοι ότι φοβήθηκα άρχισα να ζητάω να ανέβουμε και σε άλλες κούνιες και απλα με πείραζαν γιατί μου έλεγαν ααααα εδώ θα σε φάει ο δράκος εδώ θα σε φάει ο ελαφαντας για πλάκα εννοείται και απλα τις κοιτούσα τρομαγμένα γιατί το είχα πιστέψει και εκείνες γελούσαν.
Αυτά λέγαμε και γελούσαμε ενώ μετά από λίγο και ευτυχώς είχε βγει και ο Κωνσταντίνος από το μπάνιο η Δήμητρα ξαφνικά άρχισε να πονάει πολύ και έτσι πήγαμε στο μαιευτήριο.
Μόλις φτάσαμε πήραμε τηλέφωνο τους γονείς μας ήρθαν και γενικά αρκετά κοντινούς μας ανθρώπους.
Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε αρκετές ώρες εμείς απέξω δεν ξέραμε τι γινόταν μέσα δεν μπορούσαμε να μάθουμε κιόλας και από τις τέσσερις το μεσημέρι που είχαμε πάει η Αμέλια γεννήθηκε εννιά το βράδυ.
Ήταν μια αναμονή που όντως άξιζε το κάθε της δευτερόλεπτο και τώρα καθώς βλέπω κάθε βράδυ την αδελφή μου να την έχει στην αγκαλιά της είναι κάτι που απλά εγώ προσωπικά δεν θα άλλαζα,
είναι κάτι που έπρεπε να γίνει και έγινε.
Κάτι τόσο όμορφο, τόσο σπουδαίο.
Για εμένα είναι απίστευτο πόση ανεξάντλητη και ανιδιοτελής είναι η αγάπη που της δίνουν,
κυρίως η αδελφη μου, την αγάπησε από τότε που έμαθε πως ήταν μέσα της.
Θυμάμαι την έβλεπα τότε αλλά την βλέπω και τώρα, δεν έχει αλλάξει η αγάπη που νιώθει για το μωράκι της, αντίθετα δυναμώνει και είναι τόσο όμορφο να αγαπάς ένα μικρό πλασματακι που ουσιαστικά εσύ του έδωσες ζωή.
Είναι πραγματικά απίστευτο.