Αν..

Part 156

Έριξα αρκετό νερό στα μούτρα μου για να συνέλθω. Δεν γινόταν.
Όλο αυτό που ζούσαμε ήταν σκέτη παράνοια.
Ήμασταν στα χέρια ενός απελπισμένου από έρωτα.
Το σκεφτόμουν συνέχεια το πως είχε απλώσει το χέρι του πανω στο δικό μου και άρχισε να το σφίγγει και δεν με άφηνε να φυγω και εκεί με έπιασαν τα κλάματα.
Όσο και αν πονεσα, όταν είδα την αδελφή μου τρελαμένη από την αγωνία της που ήρθε στο σπίτι να με βρει εκεί πόνεσε η ψυχή μου.
Δεν μπορώ ούτε καν να το διανοηθώ ότι θα πειράξει έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της.
Δεν πρόκειται να το αφήσω να συμβεί, δεν θέλω να την συναντήσει.
Ο άνθρωπος είναι τρελός,
μπορεί ανά πάσα στιγμή να της κάνει κακό.
Κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσει. Πλέον έχω αρχίσει και σκέφτομαι πολύ και το μωρό.
Είναι τόσο κρίμα να γίνονται όλα αυτά και η αδελφη μου αλλά και ο Κωνσταντίνος να χάνουν στιγμές από την καθημερινότητα τους μαζί της και να ασχολούμαστε με το πως και τι θα κάνει ένας ηλιθιος για να μας βλάψει.
Όχι όχι, το ξέρω πως η αδελφη μου δεν το προτιμά και αν της το πω μπορεί και να με μαλώσει πολύ άσχημα αλλά θα πάω να τον βρω.
Δεν θα τον αφήσω να τις πειράξει.
Θα τον βρω όταν πάω πίσω στην μαμά και στον μπαμπά, θα του ζητήσω να βρεθούμε ενώ και θα του ξεκαθαρίσω την κατάσταση και ας καταλάβει με όσο μυαλό έχει κάποια πράγματα που το εύχομαι δηλαδή.
Τα σκεφτόμουν ώρα αυτά καθώς έκλαιγα ενώ όταν άκουσα να χτυπάει την πόρτα η μεγάλη μου αδελφή και να με ρωτάει αν είμαι καλά της απάντησα ναι,
έπλυνα ξανά το πρόσωπο μου, σκούπισα τα δάκρυα μου και το έπαιξα όσο γινόταν ψύχραιμη προσπαθώντας να μην λυγισω μετά απο όσα είχα σκεφτεί νωρίτερα.