Αν..

Part 192

Όταν φτάσαμε στο σπίτι και μπόρεσε η αδελφη μου να παρκάρει η Αμέλια μάλλον κουράστηκε από το να κλαιει και σταμάτησε απότομα μόλις σταμάτησε και το αυτοκίνητο.

Δ-Τώρα τι της λες;
Ε-Χαχαχα έλα μωρέ εντάξει σιγά το πράγμα.
Δ-Δεν θέλω να την ξαναπιάσουν κολικοι γιατί η παιδίατρος είπε πως το πρώτο διάστημα θα είναι δύσκολο και μπορεί είτε να έχει κάποιες μέρες είτε να μην έχει.
Ε-Και φοβάσαι να μην κάνει ξανά πυρετό, κατάλαβα.
Δ-Δεν μόνο για αυτό είναι και για άλλα πόσα.

Βγήκαμε από το αυτοκίνητο ενώ μέχρι να μπούμε μέσα στο σπίτι συνεχίσαμε να μιλάμε.

Ε-Πω πω έχει πολύ ζέστη δεν ειναι να βγεις έξω και είναι ακόμα Ιούνιος.
Δ-Αν δεν έκαιγε τόσο ο ήλιος θα βοηθούσε περισσότερο.
Ε-Συμφωνώ.

Η αδελφη μου έβγαλε την μικρή από το αυτοκίνητο,
πήρε τα πράγματα που χρειαζόταν όπως και εγώ τα δικά μου αφού στο κάτω κάτω δεν θα καθόμασταν πολύ γιατί έπρεπε να γυρίσουμε και πίσω να κανονίσουμε και κάποια τελευταία πράγματα όπως νύχια θα κάναμε ή το τι θα έβαζα για παπούτσια και τέτοια.
Όταν μπήκαμε μέσα στο σπίτι άνοιξα εννοείται με τα κλειδιά μου ενώ το κλιματιστικό ευτυχώς δούλευε και είχε δροσιά.
Στο σαλόνι δεν ήταν κανείς ενώ άρχισα να τους φωνάζω μήπως είναι κανείς στο σπίτι και απλα δεν μας άκουσε που μπήκαμε.
Η Δήμητρα άφησε το ριλαξ με την μικρή στον καναπέ αφού ευτυχώς είχε ηρεμήσει και πήγε στην κουζίνα να βάλει ένα ποτήρι νερό ενώ εγώ πήγα να δω αν είναι κανείς τους στα δωμάτια γιατί δεν άκουγα ούτε φωνές ούτε ομιλίες.
Κοίταξα δεν ήταν κανείς,
μου έκανε εντύπωση αλλά μάλλον θα είχαν δουλειές και θα έπρεπε να φύγουν έτσι πήγα απλά στο δωμάτιο μου και πήρα το φόρεμα μου και το έφερα στο σαλόνι,
το άφησα στον καναπέ δίπλα από το ριλαξ της μικρής ενώ η αδελφη μου εκείνη τη στιγμή επέστρεφε από την κουζίνα προς το σαλόνι και το είδε.