2 YIL SONRA
Ayaklarımı arka bahçedeki minik havuzun içine sokmuş güneşin tadını çıkarırken telefonumdan Billie Eilish'in hüzünlü şarkılarından biri çalıyordu. Vücudumun geri kalanını yere öylece uzandırmıştım.
Yaz günlerimin çoğu böyle geçmişti zaten.
Hüzünlü şarkılar ve tadını çıkardığım bir yalnızlık.
Belki son iki yılım böyleydi, belki de bütün ömrüm.
İşlerin yavaştan değişmeye başladığının farkındaydım ama günün sonunda kendimi yine bu ikilinin arasında buluyordum.
Güneşin doğuşu, seni kahkahalara boğan arkadaşlar, annenin şefkatle saçını okşaması, yanında uyuyan yeni bir sevgili, içini huzurla dolduran bir gülümseme. Hepsi geçip gittiğinde kendimi bulduğum yer aynıydı.
Savurduğum lanet dönüp dolaşıp beni bulmuş gibi.
Sürekli hemen arkamda duran bir hayalet vardı. Onu kovamıyordum, ondan kaçamıyordum. En kötüsü ise ona dokunamıyordum bile.
Tanrım dedim kendi kendime. Bu şarkıyı dinlemeyi kesmem gerekiyordu.
"Margo!"
Scott'ın bana seslenen sesini duyunca güneş gözlüklerimi çıkardım ve uzandığım yerden ona baktım.
"Annem hala eşyalarını toplamaya başlamadığını söyledi," dedi beni azarlayarak.
Scott çok değişmişti. Üniversiteye başladıktan sonra daha olgun ve daha aklını kullanabilen biri olmuştu. Eskiden dünyanın en sorumsuz kişisi oyken, şimdi eve her döndüğünde benim hayatımı hiç umursamıyor olmam hakkında benimle konuşup dururdu.
Belki bu hale gelmesinin nedenlerinden biri benim bir yıl boyunca dibe batmış bir halde takılmış olmamdı.
Neden o hale geldiğim hakkında hiçbir fikri yoktu ama sorgulamamıştı. Aylarını beni düzeltmekle harcamıştı. En yakın arkadaşının gitmesinin acısını yaşayamamıştı bile.
Ne arkadaştı ama.
"Daha haftalar var Scott," dedim mızmızlanarak. "Sonra yapacağım."
Birkaç hafta sonra üniversite hayatım başlayacaktı. Evden gidecektim, okulun yurduna yerleşmem gerekiyordu. Ve bütün bunları düşünmek bile beni çok geriyordu.
Yepyeni bir hikaye başlayacaktı benim için.
Eskiden bütün bunlar için, büyümek için can atardım. Şimdi elimde olsa hayatıma yedi yaşından geri başlamak isterdim.
Büyümenin ziyan olmaktan hiçbir farkı yoktu.
Scott gelip yanıma oturdu ve benim gibi ayaklarını havuza soktu. Uzattığı sakalları ve düzgün bir şekilde kesilmiş saçıyla geçmişte çok uzaktı.
O hayatını mükemmel bir şekilde yola koymuştu.
Hala aşık olduğu kızla beraberdi ve harika bir sosyal çevresi vardı. Beladan uzaktaydı artık.
"Annem senin hakkında endişelendiğini söyledi," dedi gözleri havuza dalmışken. "Aslında gitmek istemediğini düşünüyor."
Annem...
Her zaman beni o kadar iyi biliyordu ki.
Ben ufak bir yavru köpeğe dönüşmüştüm aslında.
