Laatste hoop

♣1♣

De wekker gaat. Langzaam rek ik me uit en draai me nog eens om. Ugh, veel te vroeg om op te staan. Langzaam zakken mijn ogen dicht. Niet voor lange duur, want mijn tweede alarm gaat af. Ik slaak een zucht. Ja ja ik ben er al uit. Al wrijvende in mijn ogen begeef ik me richting de badkamer. Jipie mijn ochtend ritueel is weer begonnen.

Op school aangekomen besef ik ineens dat ik mijn ontbijtje ben vergeten. Ach wat stom. Gelukkig is het maandag en dat betekent een eierkoek bij mijn brood.
Plots word ik half omver gebeukt. Emiley, mijn beste vriendin, springt me om de hals.
'Hey Em. Ik schrok me kapot zeg,' zeg ik lachend. 'Haha dat was ook net de bedoeling hè.'
Samen lopen we naar onze extra vagante kluisjes. Ze zien er niet echt bijzonder uit. Een foto van ons samen hangt in het deurtje, maar verder is het een dood gewoon kluisje. Ik zoek mijn economie boeken en dump de overige spullen erin. Op dan maar naar de economie les van mijn mentor!

De lessen gaan ontzettend traag voorbij. Ik heb nergens zin in en heb er ook de aandacht niet voor. Ik staar uit het raam en zie een groepje meiden voorbij lopen. Wat zien die er perfect uit zeg! Hun ledematen en romp vormen de perfecte structuur bij de rest van hun lichaam. Mij heeft immers nooit iemand zien staan. Snap ik ook wel. Ik bedoel zo slank ben ik niet. Zeg gerust overgewicht. Dat is geen overdrevenheid. Nee het is de keiharde waarheid. Het is zelfs uit mijn Bmi gebleken. Nee ik ben net knorretje van Winnie the Pooh alleen dan een dikke versie. Tot nu toe intereseerde het me niet zo veel. Toch zou ik het eens willen veranderen. Dat de wereld eens op keek naar Bo. 'Wow Bo. Knap dat je zo veel bent afgevallen!' Wat zou dat goed klinken.
Hè bah. Nu ben ik weer afgeleid. Snel mijn pen weer oppakken en als de wiede weerga verder schrijven.

Pauze! Het meest geliefde moment van school. Ik ben er niet echt weg van en vind het tijd verspilling. Jammer dan. Ik rommel tussen mijn spullen.
'Em, heb jij soms mijn brood met eierkoek gezien?' Emiley schud met haar hoofd. Ik dacht toch dat ik het vanmorgen in mijn tas had gedaan? Waarschijnlijk in de haast vergeten. Best stom, maar er is niets aan te doen. Hongerig pak ik mijn telefoon. Dan maar even mijn sociale media checken.

Eindelijk ben ik thuis. Ik wist niet dat afgeleid zijn nog zo vermoeiend was. Misselijk en vermoeid leg ik mijn schoenen op de tafel en ga ik languit liggen op de zachte bank. Met mijn wiskunde boek op schoot en een blauwe balpen in mijn hand val ik ongemerkt in slaap. Mijn gedachtes dwalen af naar een plaats die alleen in mijn hoofd bestaat. Een plaats zonder school, regels en nog veel meer. Ik ben er de baas en het heet: Slankland!