Laatste hoop

♣27♣

Ik doe de deur open en loop naar binnen. Achter een glazen raam zie ik mijn ouders zitten. De tranen stromen een voor een naar beneden. Ik sta te trillen op mijn benen. Ik word mee getrokken aan mijn arm. Ik kom een kamertje in met een bureau en 2 stoelen. Ik word agressief en wil naar me ouders. 'Ik wil naar me ouders nu!' Er komen 2 agenten om me in bedwang te houden. 'Eerst moeten we je spreken.'
Ongeveer 2,5 uur eerder..........

Ik ren naar Louise toe. Ze is bewusteloos. Ik heb ook geen mobiel bij me en de meeste mensen zijn werken. Ik til Louise op en ren zo snel mogelijk naar Tim's huis. Vlakbij staat een groepje meiden te praten. Als ze mij voorbij zien rennen hoor ik ze praten over me. 'Kijk daar heb je die anorexiatrut. Ze is nog magerder dan op tv. En haar vriendin is zo te zien al half dood.' 'Ja joh, beetje aandacht zoeken door niks te eten, dat wijf spoort niet.' Ik haal vlug de sleutel uit me zak en steek hem in het slot. 'Omg, ze gaat bij Tim naar binnen, kom dat gaan we aan hem vertellen.' Ze doen maar, denk ik bij mezelf. Ik graai vlug de telefoon uit de houder en bel 1-1-2. 'Hallo mevrouw, met Bo kunt u zo snel mogelijk komen. Mijn vriendin is bewusteloos gevallen.' 'Umm ja, heeft u een adres.' Ik ren naar buiten en zie gelukkig een straatnaam boordje. 'Rodekoolvietstraat 22.' 'Dan komen we eraan.' Ik hang op en plof op de bank. Dit is het dan, het einde van Ana, het einde van Louise en mij, misschien moet het uit met Tim, dit is het einde, van alles. Ik ben bang voor wat komen gaat. Ik ben bang voor wat de toekomst brengt, maar ik geef niet op, ik moet er zijn voor Louise en Ana. 2 Minuten later hoor ik de ambulance voor de deur. Ik doe open en ze komen vlug binnen gestormt. Ze luisteren naar Louise's hart en beginnen te reanimeren. Er gebeurd niks. Ze word meegenomen in de ziekewagen en ik mag mee. Ik stap in en de deuren worden dicht gedaan. De motor start en we beginnen te rijden. Plots hoor ik Tim. 'Bo, ik hou van je wie je ook bent en wat je ook doet, voor altijd.' Ik krijg tranen in me ogen. Ik ram op de deur maar te vergeefs. Het heeft geen nut meer. Ik denk aan wat er gaat gebeuren. Ik zal iedereen weer onder ogen moeten komen. Het voelt alsof ik verdrink in een zee van angst en depressie. Ik spartel in het rond maar het heeft geen zin. Ik blijf zinken en verspil alleen energie. Ik hou Louise's hand vast en knijp erin. Terwijl ik mijn ogen sluit en ik me laat mee voeren door de ambulance denk ik aan alles wat ik fout heb gedaan. Door mij gaat Louise misschien wel dood, door mij krijgt Tim nu problemen omdat ik bij hem in huis was. Zo kan ik nog wel uren doorgaan. Ik ben mislukt en hopeloos. De tranen druipen op me benen. Ik word zeiknat, maar het boeit me niet. Mijn beste vriendin ligt op sterven door mij. Als ze dit zou horen zou ze zeggen: 'Bo, kop op joh, niet zo negatief. Ik heb er zelf voor gekozen, en het had net zo goed andersom kunnen zijn dat jij daar lag.' Ik denk aan hoe alles is begonnen. Het is zo lang geleden dat ik het niet eens meer precies weet. Ja ik keek een aflevering van brugklas maar waarom sprak dat me zo aan. Ben ik er gevoelig voor ofzoiets? Ik denk terug aan alle momenten die ik als Ana heb gehad. Hoe ik naar dans ging voor One Direction, hoe ik flauw viel van de trap, hoe ik Louise leerde kennen, hoe ik tot bloedens toe stond overtegeven in de wc, hoe ik iedereen heb voorgelogen en hoe ik het schriftje tijdens het gesprek van tafel grisde en de benen nam. Ik ben trots op mezelf maar het andere deel van mij is tegenstrijdig. We zijn ondertussen aangekomen bij het ziekenhuis. Louise word meteen naar een kamer gebracht en ik ook. Ik word ook in een bed gestopt om mij te testen etc. Ze prikken wat bloed en zeggen over een halfuur terug te zijn. Eindelijk val ik weer in een diepe slaap.

Een uur later word ik wakker. Er komt een zuster aangelopen. 'Oh je bent wakker. Nou ik ben Eveline, je verpleegster.' (Spreek uit op ze Engels als: Evelain)
Ik knik. 'We hebben je bloed uitslagen. Er is uit gebleken dat je zware anorexia hebt en dat je organen en hart niet goed meer functioneren. Als je een halfuur later was gekomen had je waarscheinlijk een hartstilstand gekregen en was je dood geweest. Je zult hier de komende 2 weken blijven. Zometeen komt de politie je halen voor verhoor en dan kom je terug.' Het verbaast me niks eigenlijk. Er word me vertelt dat ik me om moet kleden aangezien ik ziekenhuis kleding draag. 'Hoe is het met Louise', vraag ik hoopvol en afwachtend. 'Niet zo best, ze ligt in coma en heeft een zware hardstilstand gekregen. Ik schrik. Als ze dood gaat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Ik loop mijn kamer uit achter Eveline aan. Een moment schoot het door me hoofd te ontsnappen. Maar ik besefde dat het geen nut heeft, ik ben te zwak. We lopen naar de wachtkamer. Er zit een vrouw met kort grijs haar en een brilletje op het puntje van haar neus. Ook zitten er een klein jongetje met zijn moeder die een teddy beer draagt. Plots hoor ik me naam. 'Bo, kom je mee.' Ik kijk bedroefd naar beneden en knik. Ik voel me net een crimineel. De vrijheid is gestolen, ik ben beroven. Het gene wat het meeste waard is ben ik kwijt, voor een lange lange tijd.

Heyyy lieve BO-lips,
Yeeyy 3,65K.
Ik ben zo happy.
Thanks and a lot of love for you♥me