Laatste hoop

♣22♣

Ik word vol tranen wakker. Ik had een vreselijke nachtmerrie. Tim was smoorverliefd op me geworden. Vervolgens kwam hij erachter dat ik anorexia heb en wat ik allemaal deed voor Ana. Hij werd heel boos op me. Daardoor barsten ik in tranen uit en begon heel veel te eten. Binnen 2 dagen kwam ik 6 kilo aan. Het was vreselijk. Ik barst meteen weer in tranen uit nu ik er weer aan denk. Louise is ook wakker en geeft me een knuffel. 'Bo, wat is er aan de hand?' Ik vertel alles en dan barst ik opnieuw in tranen uit. Ik moet afvallen. Louise veegt me tranen weg en neemt me in een knuffel. 'Rustig maar Bo het komt goed.' Op dat moment komt Tim naar boven gelopen. Hij heeft een dienblad in zijn handen. 'Wat is er aan de hand', vraagt hij bezorgd. Ik blijf maar huilen. 'Bo had gewoon een stomme nachtmerrie.' Ik veeg me tranen nog eens weg en stap uit het bed. Ik loop naar achteren naar het raam. Ik staar naar de helder blauwe lucht. 'Hoe dan ook ik heb je perfecte ontbijtje', zegt Tim liefjes. Ik hoor het niet en negeer het terwijl ik Tim en Louise op de achtergrond hoor praten. Het raam staat op een kier dus de wind blaast zo door me haren. Ik kan alleen maar aan Ana denken. 'Bo, hallo luister je wel!' 'Huh wat', mompel ik. Ik loop naar ze toe. Ik zie Louise recht op in bed zitten met het dienblad op haar schoot. Ik zie aan haar gezicht dat zei het liever ook niet wilt. Hij heeft het echt gedaan. Ik zie 2 borden met een gebakke ei waar de stoom nog vanaf komt en een glas jus d'orange. Ik kan het allemaal even niet meer aan. Ik ren zonder denken de trap af. 'Oh nee', hoor ik Louise nog zeggen. 2 seconden later hoor ik 2 paar voeten de trap af stormen. 'Bo, wacht even.' Vlug spring ik de volgende trap af naar benede. Ik ren naar de voordeur en trek hem open. Ik heb geen tijd om hem dicht te doen en ren weg. Ik ren de straat uit en zie een boordje met bos erop staan. Het boord wijst naar rechts dus ren ik naar rechts. Achter me zie ik Louise en Tim rennen. Ik ben zo duizelig maar dat boeit me niet. Ik moet door rennen. Even weg van hier, weg van mezelf en weg van de gedachte.

Ik loop nu in het bos. Ik ben Louise en Tim kwijt geraakt. Er staat een grote klimboom in het bos. Ik klim er vlug in. Daar ben ik ten slotte veilig. Moe leun ik tegen een grote stam. Ik zit hoog in de boom. 10 minuten later lopen Louise en Tim voorbij. Naast de boom staat een bankje waar ze opgaan zitten. Als ze me nu maar niet zien. 'Ik hoop dat we haar snel vinden, ze is nog erg zwakjes en gevoelig voor flauwvallen', hoor ik Louise zeggen. 'Waarom zou ze weggelopen zijn?' 'Waarscheinlijk werd het haar allemaal even teveel. Als we terug gaan naar huis komt ze waarscheinlijk vanzelf wel terug.' 'Laten we het hopen.' Ze staan op en lopen terug naar het huis van Tim. Hij heeft zich vanmorge ziek gemeld en zijn ouders zijn werken.

Als ik 3 en een half uur later een beetje ben bij gekomen besluit ik te gaan hardlopen. Ik klim uit de boom naar beneden en slaak een diepe zucht. Ik begin te rennen door het bos.

Een halfuur later ben ik dood op. Ik stop bij een boom en kijk op me horloge. Het is al 17:15. Ik ga nog even op het bankje zitten en besluit een halfuur later later om te gaan. Ik sta op en strik me veter. Ik loop langzaam en volg de borden terug. Ik sluip via de achterdeur de gang binnen. Door het raam in de gang zie ik dat Tim en zijn ouders aan tafel zitten. Ik blijf een tijdje stiekem door het raam kijken. Ze eten macaroni. Hij is zo leuk. Met ze helder blauwe ogen en lichtbruine steile haren. Het zit een beetje als het haar van Kaj van B-Brave. Plots word ik wakker geschut uit me dagdroom. De vader begint iets te vertellen. 'Hebben jullie het al gehoord van die twee meisjes?' 'Welke meisjes', vraagt de moeder. 'Er zijn twee meisjes van 14 jaar uit Nederland vermist al een paar dagen. Ze hebben eerst een weegschaal en meetlint gestolen bij de Mediamarkt. Ze zijn gister door de politie in ons dorp bij de rand van het bos gezien maar ze zijn door een gat in een muur ontsnapt.' Ik schrik me kapot. Wat als Tim erachter komt dat Louise en ik die meisjes zijn en dat ik anorexia heb. 'Ja klopt ik las dat vanmorge in de krant', hoor ik de moeder zeggen. 'Ze hebben ook anorexia dus ik hoop dat ze op tijd gevonde worden.' Tim is al de hele tijd stil. Plots schuift hij zijn stoel naar achter. 'Ik ga even naar de wc.' Vlug loop ik naar de trap en schuif het gordijn dicht. Ik kijk langs het gordijn en zie Tim staan. Hij staat met ze handen in ze haar. 'Wat heb ik nu weer in huis gehaald', hoor ik hem zeggen. Ik wist het. Het kwetst me diep. Ik wist dat ik gelijk zou hebben ookal zou ik nu liever ongelijk hebben. Ik huil stilletjes. De tranen rollen over me wangen. Met een zucht hoor ik hem aan komen lopen. Oh gosh. Hij schuift het gordijn open om naar boven te lopen. Me mascara is waarscheinlijk uitgelopen dus veeg ik met me duimen onder me ogen. 'Tim, ik kan het uitleggen.' Dit gaat zwaar woorden. Waarscheinlijk gaat hij zeggen dat we onze spullen kunnen pakken en kunnen vertrekken. Ik wacht tot hij antwoord.

Haaii lieve BOlips,
Lekker spannend einde. Ik wil even zeggen dat de reacties en votes me echt goed doen. We hebben bijna 3K reads omggg nooit gedacht dat het zo'n succes zou worden.
Love jullie so much so kisses me♥

Ps. Ik wil aan het einde van het boek een Q&A (questions and answers) gaan houden. Vanaf nu kunnen jullie vragen opsturen via de reacties of privébericht en wie weet komt hij erbij ;)