Laatste hoop

♣16♣

Hallo lieve BOlips,
Sorry dat ik een paar uur te laat dit hoofdstukje post maar ik ben op vakantie bij me opa en oma in Groningen en was aan het shoppen in Duitsland en had daar dus geen internet.
Dit word een extra lang en spannend hoofdstuk dus ga er goed voor zitten en geniet ;)
Zet nog even in de comments waar jij heen bent op vakantie.
Xx mee♥ writer of this hopefull lovley book

Droom:
Ik kijk om me heen. Me hart klopt in me keel. Ik loop de school in en Emiley springt op me. We vallen allebij. We krabbelen op en vallen bijna direct weer terug om van het lachen. De tranen lopen over onze wangen. Me tas is ook gevallen, hij stond nog open omdat ik me sleutels erin deed. Me afslanktabletten en chroom rollen eruit. Emiley ziet het en raapt het op. Ze bekijkt het nauwkeurig en vraagt geschrokken: 'wat is dit nou weer Bo godverdomme.' 'Niks', zeg ik droog en ik pak het uit haar handen en ren weg. Ik ren de aula in. Ik kijk om me heen. Ik val flauw en al snel wordt alles zwart.

Ik word wakker in een witte kamer. Ik zit aan slangetjes vast en staar om me heen. 'W-wat i-is er ge-gebeurd', vraag ik stotterend. De zuster doet me gordijnen dicht. Ze heeft blond haar dat aan de achter kant vast zit in een knot. Ze draagt een wit jurkje met rode strepen erop. Ze draagt ook een wit hoedje waar een rood kruis op staat. 'Hallo, ik ben mevrouw veldhof, gaat het een beetje?' Ik kijk haar vaag aan en knik ja. Al snel komen me ouders binnen. Ze dringen meteen om me bed heen en geven me een kus op me voorhoofd. Eventjes is me vader er dus ook weer. Ik glimlach. Als een paar minuten later Emiley, Emma en Driesen binnen komen word het al snel een drukke boel. Ook de dokter komt binnen. 'Bo, je bent flauwgevallen in de aula. Toen je nog niet bijgekomen was hebben we een aantal bloed testen afgenomen en daaruit is gebleken dat je een zwaar ondergewicht hebt.' De seconde die naderen lijken wel uren te zijn, terwijl ik wacht op de reactie van mijn ouder knipper ik met me ogen om de tranen te bedrukken. Ik zie me vader verdrietig schudden met zijn hoofd en dan verdwijnt hij. Iedereen barst in tranen uit, ook ik. Maar het enige wat ik kan is gillen. 'PAP, LAAT ME NU NIET IN DE STEEK, PAP KOM TERUG, PAP NEE PAP, PAP!

Draaiend en zwetend word ik wakker. Me moeder komt me kamer binnen gelopen. 'Lievertje had je een nachtmerrie, je liep zo te gillen om je vader.' Ik knik stilletjes en sta op. Ik loop naar de douche en pak een washandje uit het wastafel-kastje en maak hem nat met ijskoud water. Ik duw hem in me gezicht en bijt op me lip van de kou. Als ik weer lekker fris ben neem ik een grote slok water. Ik begin weer aan me ochtend ritueel en stap de douche in.

We hebben nederlands en boekbesprekingen. Een meisje uit mijn klas doet haar boekbespreking over: Roddels en rokjes. Het gaat over 2 vriendinnen en een van hun heeft anorexia. Terwijl ze erover vertelt voel ik op een of andere manier dat alle ogen op mij gericht zijn. Ik trek dit niet langer en probeer het te negeren.

In de pauze gaat Emiley ineens heel veel om met een ander meisje dat mijn vriedin niet meer is. We kregen ruzie enzo. Ik krijg het gevoel dat ik niet meer interessant ben voor haar. Ik loop naar de wc's. Achter me aan word nog geroepen wat ik ga doen maar ik negeer het. Ik loop door en doe de deur open. Gelukkig ben ik bij de wc's van de andere kant van de school. Daar is het altijd schoon en komt bijna nooit iemand. Ik steek me 2 vingers weer ver in me keel en begin boven de wc tekokhalzen. Tot mijn grote spijt komt er niks uit. 'Had er niet op z'n minst nog bloed kunnen komen of gal', roep ik boos en trap tegen de deur. Ik was me handen en sluit mezelf op in het toilet, wat ben ik toch een mislukkeling. Ik ben erg duizelig en draaïerig. Ik knal tegen het wc-hokje aan en zak omlaag. Ik sluit me ogen en neem rust. Als 10 minuten later de bel gaat sta ik langzaam op. Ik doe het hokje open en kijk mezelf in de spiegel aan. Het beeld word meteen vervormt tot een obese meisje. Wat ben ik toch dik denk ik inmezelf. Snel loop ik door de gang naar het lokaal. Emiley vraagt niks meer en dat andere meisje is weg. Ik negeer haar en loop de klas in. Ik ga alleen aan een tafel zitten en pak me spullen. Het is het 6e uur en heb dus nask (natuur en scheidkunde) van mevrouw Odinja. Ze vertelt iets over moleculen maar ik let niet op. Me hoofd is alleen bij Ana en Emiley. Ik ben klaar met me leven en wil dood. Ik pak me puntenslijper en schroef hem los. Ik haal het mesje eruit en steek hem in me broekzak. Ik steek me vinger op. 'Mevrouw, mag ik even naar de wc alstublieft?' 'Natuurlijk, ga maar', en ik loop naar de wc. Ik haal het mesje uit me zak en kijk in de spiegel en naar me armen en polsen. Ik klooi er een beetje mee en haal het zachtjes langs me arm. Ik voel niks. Ik doe me ogen dicht en haal hem vliegens-vlug langs me arm. De tranen rollen over me wangen en het bloed sijpelt langs me arm. Op dat moment komt Emma binnen. Ik haal hem nog eens langs me arm. 'Bo, nee'. Ik hoor hoe Emma dat roept ik draai me om en kijk recht in haar ogen. Ik schrik en de tranen blijven maar komen. Ik kan het allemaal niet meer aan en stort meteen in. Ik laat me valle op de grond en huil door. 'Bo, wtf doe je', en geschrokken kijkt ze me aan. Ze pakt wc-papier en maakt het nat onder de kraan. Ze legt het op me arm en pols en helpt me overeind. Ik leg me arm in haar nek en me bebloede arm hou ik gebogen voor me buik. We strompelen naar de EHBO. Als ik nou maar niet bij me mentor opgesprek hoef. We kloppen op de congierge kamer en lopen naar binnen. En alsof de duivel ermee speelt lopen me mentor en me moeder voorbij! Ze zien me gelukkig niet maar lopen wel richting het lokaal. De wonden worden schoongemaakt en ik krijg verband om. 'Zo dat is klaar, maar wat is er gebeurd Bo?' O, shit hoe moet ik hier onderuit komen? Emma onderbreekt het gesprek en zegt dat ze vast naar de klas gaat omdat mevrouw Odinja ook wel zal denken waar ze zijn. 'Nou wat is er nou gebeurd?' Ik stotter een beetje. 'I-ik ging naar de wc en h-haalde me open aan de wc-papier houder.' Ik kijk omlaag. 'Aii pijnlijk, ga maar snel naar je les en succes he.' Ik sta op en bedank de congierge. Ik loop terug naar het lokaal waar meneer Driesen staat met mijn moeder. 'Hallo Bo, wat heb jij nou weer gedaan', vraagt Driesen. 'Oh niks ik haalde me open in de wc aan de houder'. 'Bo, kun je even mee komen en je spullen meenemen?' Ik knik een ja en loop naar me tafel. Ik stop me boek en schrift in me tas en rits hem dicht. Het wordt stil en ik zie iedereen opkijken. Ik zwaai me tas over me schouder en loop met meneer Driesen en me moeder mee. We lopen naar het glazen lokaal en nemen daar plaats. Eerst is het even stil tot dat me moeder begint met praten. 'Bo, ik heb iets gevonden waar ik heel erg van geschrokken ben en meneer Driesen ook.' Ze graait in haar tas en haalt me Ana schrift eruit. 'Bo, waarom doe je dit allemaal', ik hoor het me mentor vaag zeggen maar besteed er geen aandacht aan. Ik probeer alles op een rijtje te krijgen maar dat lujt voor geen meter. Voor me op tafel liggen me sleutels... zal ik. Maar nee het idee wordt meteen stop gezet door mijn moeder die aan me arm schut. 'Ik weet niet.' Waneer meneer Driesen en me moeder elkaar ernstig aankijken pak ik me kans. Ik sta op en grijp vliegens vlug het schrift en sleutels van tafel, pak me tas en ren zo snel ik kan weg. Ik trek me jas van de kapstok die gelukkig gelijk naast de deur staat. Ik ruk me fiets uit het rek die gelukkig dicht bij staat en sla me tas even over me schouders. Ik stap op me fiets, net optijd want Driesen en me moeder komen aangerend. Ik fiets vlug door. Ik fiets langs het raam van me klas en zie iedereen verbaast kijken als ik vlug voorbij kom gesheest met een vlug renende Driesen achter me aan. Al snel krijg ik een appje van Emiley voel ik aan de tril. Ik heb geen tijd te verliezen en trap vlug door. De tranen staan in me ogen, maar ik moet snel weg hier en vluchten waarheen weet ik nog niet. Ik fiets zo maar een kant op zonder me verstand erbij te gebruiken. Het liefst zou ik nu vertrekken naar Timboektoe of nog beter Paaseiland. Ik word de hele tijd gek gebeld dus zet me mobiel uit en trap flink door. Ik fiets vlug een zeistraat in waar niks anders dan fietsers en voetgangers kunnen komen. Ik puff en probeer op adem te komen. In de tussen tijd zet ik me mobiel weer aan en bel ik Louise. 'Bo, ik wilde je net gaan bellen'. Ik negeer het en zeg iets. 'Ik moet je iets ergs vertellen' zeggen we tegelijk in koor. Ik begin met mijn verhaal te vertellen en begin met Emiley die ineens niet meer naar me omkeek tot nu. Ik hoor Louise geschrokken haar adem inhouden. 'En nu', vraagt ze dan. 'Ik heb geen idee, maar nu jou probleem'.