Laatste hoop

♣28♣

Nadat ik helemaal uit me dak ben gegaan moet ik op verhoor komen. Ik schuif de stoel iets naar achter en wurmel me langs het bureau. Ik ga zitten op de fluweel blauwe stoel en kijk naar beneden. Ik ben zo bang. Tegenover me zit een agent van rond de 30, kort blond haar dat gefatsioneerd is met gel. De agent begint te praten en uit beleefdheid kijk ik hem maar aan. 'Zo Bo, het is wel erg heftig wat je allemaal hebt meegemaakt he?' Ik knik alleen. 'Kun je me vertellen vanaf het moment dat je op gesprek moest op school?' Ik zucht en begin te vertellen. Ik biegt alles maar op. Ik vertel over dat ik Louise ontmoet heb, dat we onze schoolboeken bij de danszaal hebben gelaten, dat we bij mijn oom in de hooiberg hebben geslapen, dat we zonder paspoort de grens over zijn gekomen, dat we een weegschaal hebben gestolen en het verblijf bij Tim. De tranen staan in me ogen tijdens het vertellen. Tijdens het vertellen knikt de agent wat en maakt aantekeningen. 'Nou Bo bedankt, dan mag je nu naar je moeder. We sturen de aantekeningen naar de Nederlandse politie door en laten de zaak verder aan hun over.' Ik sta op en schut de hand van de agent nog even. Hij heeft grote sterke mannen handen die hij snel terug trekt na het voelen van mijn ijskoude handen. 'Sorry', zeg ik een beetje beschamend. Hij zegt dat het niet geeft en hij leid me terug naar de wachtkamer. Waneer ik me moeder zie zitten beginnen de tranen te rollen. Ik hou een hand voor me mond. Me moeder zien mij ook en met ook tranen in haar ogen geeft ze me een knuffel. Ik heb nog nooit zo hard gehuilt. Ik sluit mijn ogen en probeer tot rust te komen. Waneer ik me losmaak uit de knuffel komen de twee agenten weer die me hebben opgehaald. Er wordt vertelt dat ik terug naar het ziekenhuis moet. Dit keer worden we de grens overgebracht. De ziekenwagen van Louise heeft ze sirenes aan staan. Mijn ziekenwagen rijd stug door. Ik ben ontzettend moe. Maar wacht eens even, er staat hier een brancard. Ik klim erop en probeer wat te gaan slapen.

Als ik me ogen open lig ik in een ziekenhuis bed. Me moeder zit naast me bed. 'Hallo meisje van me.' 'Hallo mam, waar ben ik?' 'Je ligt in het ziekenhuis vlak bij school.' Ik wil iets terug zeggen maar zuster Eveline komt er aan. 'Hoi Bo, ik ben er weer. In België kwam ik alleen kijken hoe het ging. Ik werk hier namenlijk. Je zult hier nog 3 weken verblijven, dan mag je 2 weken naar school en dan is er plek voor je in de kliniek. Wij gaan jou helpen weer de gezonde Bo te worden zonder kritiek ondergewicht.' Ik heb alleen maar liggen luisteren maar na de laatste zin voelde het alsof iemand mijn kil dicht kneep. Natuurlijk verwachte ik dat ze wilde dat ik zou stoppen met Ana (wat ik dus niet ga doen), maar waarom dit nu weer. Ze kijkt me bezorgd aan. 'Is er iets?' 'Nee alles is oke', lieg ik. 'Oke mooi, je krijgt vanaf nu sondevoeding. In het begin prikt het een beetje maar je went eraan.' 'Ja dag, ik hoef die troep niet ik bepaal zelf wat ik eet. Ja ik ben terug, maar jullie verwachten meteen dat ik de oude weer ben. IK HOEF DIE TROEP NIET!!' Ik hoop dat ik zo duidelijk genoeg ben geweest. 'Kom maar mee we gaan je eerst wegen.' Met een zucht sta ik op uit bed en loop naar de weegschaal. Mijn moeder verlaat de kamer. Met klamme handen ga ik op de weegschaal staan. 43,2 Geeft hij aan. Ik stap eraf en word gemeeten. Daarna doet ze het meetlint net iets boven me taille en meet me omtrek. 'Bo, alles is schrink maakend laag. Je zult echt aan de sonde moeten als je niet wilt eindigen als Louise.' Ik zucht ik moet wel. Al zou ik nee zeggen en tegen spurtellen. Ze zouden me aan me armen en benen vast houden zodat ze een rousje kunnen geven. 'Oke best maar ik wil wel graag onder narcose, ik wil het niet live meemaken zegmaar hoe een slangetje je neus word in gestopt.' Eveline knikt goedkeurend. 'Dan laat ik je nu even alleen want er zijn heel veel mensen voor je in de wachtkamer.' Ik trek meteen een frons. 'V-v-voor mij...?' 'Ja voor jou Bo.' Langzaam komt er een glimlach op me gezicht. Er zijn toch nog mensen die me missen. Eveline loopt weg. Ik kijk naar de leuke kaarten naast me bed. Plots word er op de deur geklopt. 'Binnen?' Om het hoekje komen ze geslopen. Jawel, eerst meneer Driesen, dan Emiley, dan Emma, dan Joost en dan de rest van de klas. Ik hou van schrik me handen voor me mond. Meteen begin ik te huilen. Emiley komt bij me op bed zitten en trekt me in een knuffel. Dan waneer ik een beetje bijgekomen ben begint Driesen met vertellen. 'Nou Bo dit is niet echt wat je verwacht had he?' 'Nee, totaal niet ik ben nogal overrompeld.' Meneer Driesen overhandigt me een kaart. Hij is reuzachtig en iedereen uit mijn klas heeft er iets opgeschreven. Ik zet hem op mijn nachtkastje. 'Zo heb ik voor de rest nog iets gemist?' Plots begint iedereen door elkaar te roepen. 'Hey mensen even iets stiller graag. Laten we omstebeurt iets vertellen.' Joshua begint. 'Emma en Joost hebben verkering.' Ik begin te lachen en geef een knipoog aan Emma. 'Gefeliciteerd.' En zo gaat het rijtje af. Als het 15:15 is, is het tijd om te gaan. Emiley en Driesen blijven nog even. 'Bo', begint Emiley voorzichtig. 'Beloof me alsjeblieft dat je dit nooit meer doet. We houden van je om wie je bent, niet om hoe je eruit ziet.' 'Ja, Emiley heeft gelijk, we waren allemaal heel bezorgt. Ik bedoel maar het gaat een keer fout zoals nu. Nu is het dat meisje maar jij had het net zo goed kunnen zijn. Een jonge meid met misschien wel een hele mooie toekomst voor haar.' Ik knik. 'Ik beloof dat ik het nooit meer zal doen, i prommise.'

Heyy lieve BOlips,
Nog maar zo'n 5 hoofdstukken tegaan, dan is het uit met de pret. Jullie kunnen nog steeds vragen in sturen voor de Q&A via privé bericht of gewoon in de reacties. Tot het volgende hoofdstukjeee
Xxx kis kis mee♥♥