စစ္မႈထမ္းရမယ့္အေၾကာင္းကို ေျပာၿပီးကတည္းက ကေလးက စကားကို ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး ။ အခန္းထဲကေနလည္း ထြက္မလာဘူး ။ တကယ္ဆို Sehun တို႔ Jongin တို႔ တကၠသိုလ္တက္တုန္း စစ္မႈထမ္းကတည္းက အတူတူ စစ္မႈထမ္းလိုက္ရမွာကို ၿပိဳင္ပြဲေတြ႐ွိေနလို႔ ေနာက္ဆုတ္ရင္းနဲ႔ အခုအသက္အရြယ္ကို ေရာက္လာတာပဲ ။ အခုမွ မထမ္းရင္လည္း မရေတာ့ဘူး ။
ဒီေန့မနက္ မနက္စာစားရင္း အဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ၿငိမ္က်သြားၿပီး အခန္းထဲကကို ျပန္ထြက္မလာေတာ့ဘူး ။ ညေနေတာင္ေရာက္ေနၿပီမို႔ အခန္းတံခါးသြားေခါက္ေတာ့လည္း ျပန္မထူးတာမို႔ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ႐ွိမေန ။ အခန္းထဲကေန ျပန္ထြက္ဖို႔ တံခါးအဖြင့္မွ ႐ႈိက္သံလိုလိုၾကားတာမို႔ လိုက္႐ွာေတာ့ ဗီဒိုထဲမွာ ငိုေနေသာသူမ..
ဗီဒိုအေပၚထပ္မွ ထိုင္ေနကာ ငိုေနတာနဲ့ တၿပိဳင္နက္ သူမကို ဖက္လိုက္ေတာ့ ခါးမွာေျခေထာက္၂ဖက္ခ်ိတ္ကာ ကေလးေတြက အားကိုးတႀကီးဖက္ထားသလို ပါလာသည္ ။
"ဘာလို႔.... ဘာလို႔အခုမွ စစ္မႈထမ္းမွာလဲ? ဘာလို႔လဲ "
ပားစပ္ကေနလည္း ေအာ္ဟစ္ကာ ငိုေနသည္မို႔ ဘာေျပာေပးရမွန္းလည္းမသိျဖစ္မိကာ ေက်ာကိုသာ ပုတ္ေပးေနမိသည္ ။ ၿပီးေတာ့ မထိုင္ဘဲ အိမ္ထဲလမ္းပတ္ေလ်ွာက္ေနကာ ကေလးေတြငိုရင္ေခ်ာ့သလို ေက်ာေလးပုတ္ေပးေနမိသည္ ။
"ကိုကိုမ႐ွိဘဲ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ... ေစာင့္မေနဘူး... ကိုကို႔ကို ေစာင့္ေနမွာမဟုတ္ဘူး... blind date ေတြသြားၿပီး တျခားေယာက်္ားနဲ႔ တြဲမွာ "
"အဲ့လိုလုပ္လည္းရတယ္.... ကိုကို႔ကို မေစာင့္နဲ႔... ေကာင္းတဲ့လူေပၚလာရင္ တြဲလည္းရတယ္.. ေစာင့္တဲ့အလုပ္ကို ကိုကိုပဲလုပ္မယ္ "
သူမကို ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ထိုင္ဖို႔တင္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"မေကာင္းတဲ့လူရီး... လူကို လူဆိုးမျဖစ္ေအာင္တြန္းပို႔ေနတယ္... ဒီကျဖင့္ သူစစ္မႈထမ္းၿပီးသားလို႔ ထင္ေနတဲ့ဟာကို... "
ေျပာရင္းနဲ႔ ထပ္ငိုေနသည္မို႔ သူမမ်က္ရည္ေတြကို ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ထိေတြ႔ရင္း
