My Bad Boy

52.

Pov. Kim

Dotarłyśmy w końcu na boisko. Cała droga dłużyła się niemiłosiernie, mimo iż hotel od boiska dzielą tylko dwie przecznice. Mocnym kopnięciem otworzyłam szklane drzwi i wparowałam do środka. Szybko odnalazłam go w tłumie piłkarzy. Był uśmiechnięty i rozbawiony. Śmiał się. Kiedy to zobaczyłam, poczułam pewnego rodzaju ulgę. Moje serce się uradowało, a na twarz wkradł się szeroki uśmiech. 

-Widzisz?-zapytała Vivian klepiąc mnie po plecach.- Wszystko w porządku.

-O hej dziewczyny!- krzyknął Liam kiedy nas zobaczył. Podbiegł do nas, a w jego ślady poszedł też mój chłopak. Wyglądał cudownie, mimo iż był spocony i zdyszany. Miał na sobie piłkarską koszulkę białego koloru z czerwonym obszyciem pod szyją i również czerwonymi krótkimi rękawami.Na klatce piersiowej widnieje numer 1 i kilka innych małych napisów, w tym logo drużyny.  Koszulka odsłaniała jego umięśnione, wytatuowane ramiona. Na nogach miał krótkie spodenki koloru czerwonego, sięgały one trochę ponad kolano. Miał też białe skarpety pod kolano z czerwonymi paskami na ucisku. Na stopach miał zawiązane halówki marki Nike. Całości dopełniała czerwona w białe paski opaska na prawym ramieniu chłopaka. Oznaczała ona że jest kapitanem. W sumie Liam wyglądał identycznie, z tą różnicą że miał inne buty i nie miał opaski. Kay miał kolczyk  w nosie i w brwi. 

-Co wy tutaj tak wcześnie robicie?-zapytał mój chłopak po czym podszedł do mnie, złapał w pasie i podniósł w górę. Owinęłam sobie nogi wokół jego talii,a następnie wbiłam się w jego miękkie usta. 

-No właśnie, przecież jest dopiero siódma...-dokończył Liam i cmoknął moją przyjaciółkę w usta. 

-Myślę że damy tym gołąbeczkom chwilę. -powiedziała Vivian, złapała Liama za rękę i odciągnęła w przeciwną stronę. 

-No...-zaczął kiedy już odłożył mnie na murawę-...To co tu robisz śliczna?-zapytał. Mój brzuch mu odpowiedział. Skacząc i wijąc się we wszystkie strony.

-Martwiłam się. Wczoraj zasnąłeś taki smutny, a dziś rano znalazłam tą karteczkę...-powiedziałam na jednym tchu i spuściłam wzrok na ziemię-...bałam się że zrobisz sobie krzywdę.

-Dlaczego miałbym?- złapał mnie za ręce

-No tak jak w tedy...-powiedziałam. Natychmiast zakryłam ręką usta. Dlaczego ja zawsze muszę coś palnąć?

-,,głupia, głupia, głupia...''-karciłam się w myślach. 

Nic już więcej nie mówiłam. Patrzyłam tylko na reakcję chłopaka. Uśmiech zszedł mu z twarzy. Stał jak słup i wpatrywał się we mnie.

-Skąd o tym wiedziałaś?-zapytał drżącym głosem

-Ja...-próbowałam się bronić

-Kim powiedz prawdę

-Vivian mi powiedziała...-powiedziałam cicho, znów spuszczając wzrok na murawę.

-A ona skąd wiedziała?-puścił moje ręce 

-Od Liama...-szepnęłam. Kay nic już nie mówił. Trwała tylko bardzo niezręczna cisza, którą przerwał krzyk trenera.

-KONIEC PRZERWY! WRACAMY!!!

Chłopak odwrócił się na pięcie i bez niczego odszedł. Żadnego ,,pa''... nic. W głębi duszy bardzo dobrze go rozumiałam. Bał się mi powiedzieć, bo bał się mojej reakcji. Wiem że chłopcy po prostu chcą wydawać się silni i odporni na wszystkie problemy. Tak jednak nie jest. Liam jest jego przyjacielem. Wyjawił największą z jego tajemnic. Było mi strasznie głupio. Chciałam z nim porozmawiać przeprosić, ale nie miałam jak. Piłkarze właśnie zaczęli znów ćwiczyć. Zobaczyłam że Kay już wcale się nie śmieje. Na jego twarzy nie ma już nawet uśmiechu. 

Jestem idiotką...