Wieczna Miłość ~ MJ

34

Po chwili patrzenia sobie w oczy do sali wszedł lekarz oznajmiając nam, że mogę wracać do domu gdy skończy się kroplówka. Czyli tak plus minus to za godzinę. Lekarz z uśmiechem wyszedł.

- No to ja idę coś załatwić z ochroniarzami i zaraz wracam - mówiąc to wyszedł z sali.

Ech ten Michael zawsze tak robił mówiąc, że coś idzie załatwić wychodząc bo stawiałam często sprzeciw dlatego teraz zrobił się z niego gbur. Podniosłam się z łóżka i skierowałam się ku oknie. Po chwili jednak usłyszałam dźwięk telefonu odruchowo wyciągnęłam swój ale to nie był mój to był telefon Jacksona.

- *Powinnam odebrać?* - myślę.

Jednak postanowiłam odebrać spojrzałam na wyświetlacz "Debbie". Jednak ciekawość wygrywa i odbieram.

- Michael ? Kochanie? Pamiętasz, że dziś wylatujemy do domu.

Słysząc to o mało co nie opuściłam telefonu. Przyłożyłam spowrotem do ucha.

- Michael ? Skarbie? Nie bądź na mnie zły wszystko ci wynagrodzę.

Rozłączyłam się nie potrafiłam tego słuchać. Kiedy on miał zamiar o tym mi powiedzieć. Znów namieszał, nadziej narobił i ucieka. Nie teraz się to tak nie skończy. Niespodziewanie do pokoju wpadł Michael widząc mnie zapłakaną. Stojącą w miejscu jak kołek patrzącą przed siebie. Po chwili słyszę swoję imię i spoglądam w stronę głosu. Jackson patrzył na mnie nie rozumiejąc o co mi chodzi.

- Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć ? - pytam ze łzami w oczach.

- Dziś naprawdę miałem ci powiedzieć. - tłumaczy się. O co tak właściwie pytasz ? O to że wyszedłem czy o coś innego czego wogóle nie wiem?

- Nie o to, że przed chwilą wyszedłeś. Tylko o to, że wyjeżdżasz dziś a ja nic o tym nie wiem. Michael znów uciekasz a obiecałeś, że będziesz zawszę.

Patrzę na niego i mówię to wszystko a on spuszcza głowę tylko cisza jest nic nie powiedział. On wie, że chcę wyjaśnień choć w najmniejszym stopniu ale chce usłyszeć coś z jego ust co utwierdziło by mnie w przekonaniu, że musi jechać. A nie tylko dla tego, że ona tak chcę.