Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Η πιο δημοφιλής της τάξης No3

"Αυτό είναι", είπα γεμάτη περηφάνια.

"Μάλιστα". Μάλλον δεν εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα.

"Είναι το πιο αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο".

Σήκωσε το ένα φρύδι. "Α, ναι; Γιατί;"

"Δεν είναι καταπληκτικό μέρος; Ένα μικρό σπιτάκι ολοδικό μου μες στα δέντρα, όπου μπορώ να κάνω ό,τι θέλω και να είμαι αποκομμένη απ' τον υπόλοιπο κόσμο!"

"Ό,τι θέλεις; Αφού δεν μπορείς να πας για ψώνια".

"Ναι, εντάξει, αλλά..."

"Ούτε να παίξεις ηλεκτρονικά".

"Μα εμένα δε μ' ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα!" είπα.

"Και τι κάνεις εδώ, τέλος πάντων;" αγανάκτησε η Τρίσα.

"Ε...διαβάζω, λύνω σταυρόλεξα, φτιάχνω ιστορίες..." Η φωνή μου έσβησε. Ποσό χαζή ακουγόμουν. Και φυσικά, σιγά μην της έλεγα για τα μαγικά κόλπα!

"Μιλάμε για τρελό πάρτι", είπε σαρκαστικά. Τριγύρισε λίγο στο σπίτι ψάχνοντας να βρει τίποτα ενδιαφέρον - απόπειρα που μάλλον απέτυχε, αν κρίνει κανείς από τους συνεχόμενους αναστεναγμούς βαρεμάρας της. Είχα αρχίσει ν' αναρωτιέμαι γιατί στο καλό θεώρησα κάποτε πως θα 'ταν το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο να κάνω παρέα με την Τρίσα Μάιλς.

Όλα αυτά τα χρόνια κοιτούσα εκείνη και τις φίλες της και ευχόμουν να με συμπαθούσαν, ευχόμουν να γίνω κι εγώ μέλος της παρέας τους, να με εγκρίνουν, σκεφτόμουν πόσο πιο υπέροχη θα ήταν η ζωή μου αν ήμουν στην παρέα τους, πως θα μάθαινε ο κόσμος ότι κάτι άξιζα κι εγώ. Και τώρα που το είχα καταφέρει, τώρα που επιτέλους η Τρίσα με είχε δει σαν το άτομο που θα μπορούσε να 'χει για φίλη, ανακάλυπτα πως μόνο καλά δεν περνούσα. Γιατί η αλήθεια είναι πως η Τρίσα Μάιλς ήταν βαρετή! Και ο μόνος λόγος που ήθελε κανείς να κάνει παρέα μαζί της ήταν για να μην ακούει μετά τις κακίες της.

Τώρα έβλεπα τα πάντα ολοκάθαρα.

Προσπάθησα να σκεφτώ έναν τρόπο να την ξεφορτωθώ. Θα μπορούσα να της πω πως έχω πολύ διάβασμα, αλλά μάλλον θα με κορόιδευε - ακόμη κι αν ήμουν η πιο δημοφιλής μαθήτρια στο σχολείο! Θα μπορούσα να της πω ότι δε νιώθω καλά ή ότι είμαι κουρασμένη, αλλά μετά θα με θεωρούσε ακόμη πιο ξενέρωτη απ' ό,τι με νόμιζε. Κι εκεί που έκρυβα το μυαλό μου, πρόσεξα πως τα μάτια της έπεσαν πάνω στο κουτί που είχε μέσα το τελευταίο κουπόνι ευχής.

"Τι ειναι αυτό;" ρώτησε και το πήρε στα χέρια της.

"Αυτό; Α, τίποτα, ένα παλιό κουτί", είπα. "Έτσι παρατημένο το 'χω. Μάλλον άδειο είναι". Άπλωσα το χέρι για να μου το δώσει. "Για να δω", είπα όσο πιο φυσικά μπορούσα.