Our Right Time

Twenty- It aches

Biling...baliktad

Biling...baliktad

Biling...baliktad

"Oh, God!" He utter in deep annoyance. He really wanted to have a good sleep pero hindi naman siya dinadalaw ng antok. Biling-baliktad lang siya sa nakalipas na mga oras. He's tired and all dahil ang dami niyang ginawang preparations sa opening ng bar niya. Gustong-gusto niyang magpahinga dahil pakiramdam niya ay latang-lata siya.

"Please, please, please. Let me sleep." He prayed and asked from above. Ayaw na muna niyang mag isip ng kung ano pa man dahil hindi na kakayanin ng utak niya. Ayaw niyang pansinin ang huling bagay na gusto niyang isipin. Ayaw na muna niyang mag isip...ayaw na muna niyang isipin ito.

He sigh. Now that he think of her, parang gusto niyang ipukpok ang ulo sa pader. Andun na naman kasi ang sakit, ang pait.

Ang sakit kasi...gustong-gusto na niyang makasama at makita ito. Months of not seeing her made him mad, insane man.

Pait kasi...sa tuwing naiisip niya ito, sila, ng panahon, ng kapalaran, parang di siya makahinga't para siyang nakakain ng di maganda.

Lovely, lovely, lovely. I miss you so much, baby. I miss you so much that it aches. I'm aching to see you, to touch you, to see your smile, to laugh with you. But, how come that everything that are easy to think seems hard to do? You have a life now...I just can't stole chances from you. I just can't.

--------

"Hello, tita. How are you?" I ask ng humalik ako sa pisngi nito. Dahil hindi ko na napigilan ang sarili ko, I'm here...standing in their garden habang hinihintay si Lindsy. Liar! You are waiting for her.