Accidental Message || Dean Winchester [ZAWIESZONE]

83.

Odkąd Dean wrócił do samochodu zaczął zachowywać się znowu oschle. Zagłuszał każde moje słowo, podkręceniem głośników na maksimum głośności. A w momencie nawiązania jakiejkolwiek rozmowy odpowiadał krótkie "dobrze".
Rysopis Paige przedstawiał niejakiego Georgea Sampsona, którego śmierć datuje się na rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty pierwszy. Spalenie jego zwłok było niemożliwe, ponieważ został skremowany, więc musieliśmy, a właściwie to ja, bo Dean był pogrążony w swoim świecie, odkryć co łączy go z tym lasem.

Po krótkim poszukiwaniu jakiś resztek DNA odnalazłem zniszczony krzyż, ołtarzyk poświęcony pierwszej tragicznej ofiarze. Nie dziwiłem się dlaczego Thea go nie odnalazła, a to dlatego, że szukała w środku swoich wyznaczeń, nie na końcu. Na nim zawieszony był naszyjnik i tak, należał on do tego ducha. Na szczęście udało nam się go spalić dzień po naszych odwiedzinach w szpitalu, więc nazajutrz udało nam się pojechać odwiedzić dziewczyny. Oczywiście Dean jak to on został w samochodzie. Nie dał sobie przemówić do rozsądku. Jak zawsze.

- Jeszcze dwa dni temu błagalnie chciałeś się tu dostać, a teraz zachowujesz się jak upierdliwy dzieciak! - z wyrzutem niemalże wykrzyczałem mu to w twarz. Nic nie odpowiedział. - Znalazł się wrażliwiec od siedmiu boleści. Zaakceptuj to i żyj. - podgłośnił radio.

Bliżej miałem do pokoju Paige, zatem wpierw poszedłem zobaczyć jak się czuje. Gdy tylko uchylilem drzwi, ujrzałem kobietę we łzach, trzymającą mało małą, potarganą karteczkę.

- Cześć, co się stało? - poszedłem ku niej.

- Thea... - podniosła głowę, ukazując czerwone oczy i mokre policzki. - Zostawiła nas. - ku górze podniosła zapiski.

"Paige,

Wyrządziłam wam za dużo kłopotów i przykrości. Może nasze ścieżki w przyszłości się jeszcze skrzyżują.

Kocham, Thea"