Wild Chase - BOOK 2 ✔

Chapter twenty-nine

SERENA's POV

"Ren-- Nate..." Mabilis kong pinahid ang mga luhang bumabaybay sa pisngi ko. Umupo siya sa tabi ko at tahimik lang kaming pareho. Napansin kong casual clothes ang suot niya and as usual naka shades at naka bonnet siya para hindi makilala ng mga tao. He looked thinner compared to the last time I saw him. Nakikiradam ako sa susunod niyang sasabihin. Tumikhim siya at nagsalita.

"Did something happen between the two of you? Did he do something bad to you?" tanong niya sa akin habang hinahawakan niya ang braso ko. Mabilis kong tinanggal ang pagkakahawak niya sa braso ko at napatingin ng masama sa kanya. Napahawak ang makabilang kamay ko sa ulo ko na patuloy pa ring sumasakit.

"Please! J-just leave me alone. Gusto kong mapag-isa," sabi ko ko sa kanya ngunit mas lalo pa siyang lumapit sa akin at hinawakan ang noo ko.

"Sumasakit ang ulo mo? Ano pang nararamdaman mo?" nakatingin siya sa akin na puno ng pag-aalala. Like he really cares for me and that he did nothing wrong to me. Muli ko na namang naalala ang mga kasinungalingan niya, lahat parang nag flash back at bumalik sa akin.

I just realized how fool I have been all this time. Simula noong lumayo ako kay Renzo na puro sakit lang ang binigay sa akin ay napunta naman ako sa isa pang taong binigyan ko ng kaparehong pangalan at kalahi ata nito dahil sakit lang din naman ang binigay sa akin sa huli. Lahat puro panloloko at kasinungalingan, lahat hindi totoo.

I really hate myself for believing in Renzo again, I hate myself for falling again in his trap so easily that even the me who can't remember believed that his acts were all true. Pakiramdam ko nakakulong na naman ako sa isang bilangguan na kahit kailan ay hindi na ako lalaya pa. Paulit-ulit pa rin ang nangyayari sa buhay ko, wala akong ligtas kahit na lumayo ako o siguro kahit magtago pa ako sa ako saan mang sulok ng mundo.

At ito kaharap ko pa ang isa pang Renzo ngayon. Hindi ko na alam kung puno lang ba ako ng kamalasan at sa lahat ng taong pwedeng makita ay ito pa talaga. Huminga ako ng malalim at tinanggal ang pagkakahawak niya sa akin.

"Why does it matter to you? Pwede bang layuan mo na lang ako, " kinuha ko ang pouch bag ng marinig ko ang phone kong nagriring. Hindi ko na iyon pinansin dahil sa malamang ay si Renzo lamang ang tumatawag sa akin. Pinatay ko ang cellphone para tuluyang hindi na niya ako matawagan.

"Sobra bang masakit ang ulo mo? Iyong parang mabubuway ka na?" Ngunit hindi ito tumigil at patuloy pa rin itong nangtatanong tungkol sa pakiramdam ko. Tumayo ako at nagsimulang maglakad palayo rito.

"Ayokong makausap ka, lumayo ka sa akin at wag mo na akong sundan." Ngunit dahil sa pinanganak na makulit at sadyang bingi ang lalaking ito ay sinusundan pa din nito ako. Mahirap bang intindihan na gusto kong magpag-isa para makapag-isip ng maayos?

"Pwede bang sundin mo na lang ang sinasabi ko? At diba dati pa sinabi ko ng wag kang magpapakita sa akin?! Ano bang mahirap gawin doon?!" Hindi ko mapigilang mapasigaw rito dahil naghahalo na ang nararamdaman ko hindi lang sakit sa ulo ang iniinda ko pati ang galit ko kay Renzo at sa lalaking ito.

Hindi ito nagsalita at patuloy lang ako nitong tinitignan, naglakad ulit ako at hindi na siya pinansin. Napasara ako ng mata at naramdaman ko ang pagbuway ko. Binuksan ko ang mga mata ko ng nakasandal na ako sa kanya.

"Pwede mo na akong bitawan." Ngunit dahil nga sa sinabi kong may lahi itong pagkamakulit at pagkabingi ay hindi pa rin nito ako binibitawan imbes ay binuhat pa ako niya ako, princess style.

"What the hell are you doing right now? I told you to put me down! Nagtitinginan na ang mga tao sa atin, nakakahiya!" Hindi siya nakikinig sa akin, pinagsusuntok ko ang dibdib nito ngunit hindi pa rin ako nito binitawan.