Wild Insticts : Η Εκδίκηση (2)

έλα κοντά...δε δαγκώνω...

Έγειρε στο πλάι αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να πέσει. Ο Μικρός Λιαμ τον είδε μέσα από τη χαραμάδα. Το χρώμα του είχε εξασθενήσει ενώ η πληγή τον σόκαρε. Έβαλε το μικρό του χεράκι στο στόμα και φοβισμένος γύρισε και άρχισε να τρέχει...

30 λεπτά αργότερα

Η μηχανή του αυτοκινήτου έσβησε. Η Εμιλυ βγήκε από μέσα και κουμπωσε το σιγαστηρα μόλις είδε πως το όχημα του Ντάμιεν ήταν ακόμα εκεί. Βγήκε και άνοιξε το πορτ-μπαγκάζ. Κοίταξε το πτώμα του Μαξ και αναστέναξε. Το έκλεισε και χωρίς να κρυφτεί περπάτησε στην είσοδο. Ήταν έτοιμη. Έτοιμη να αντικρίσει τον εχθρό κατάματα, να τον σκοτώσει και να πάρει εκδίκηση. Πότε δεν ήταν όμως έτοιμη για όσα είδε όταν μπήκε μέσα.

Το σκοτάδι που απλώνονταν και η σιωπή την τρόμαξαν. Με αργά βήματα κρατώντας σφιχτά στα χέρια το όπλο περπατούσε έτοιμη για παν ενδεχόμενο ώσπου έφτασε έξω από το δωμάτιο που τον είδε. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Μια λίμνη αίματος ήταν απλωμένη στην εξωτερική πλευρά και έντρομη έσπρωξε την πόρτα. Ένιωσε κάτι βαρύ από πίσω. Προσπάθησε να την ανοίξει σιγανά παρακαλώντας σιωπηλά το Θεό να μην βρίσκεται ο Ίαν από πίσω.

Έσπρωξε και κατάφερε να βάλει το κεφάλι της μέσα.

"Θεέ μου ...." Αποκρίθηκε όταν είδε τον πτώμα του Ντάμιεν και δίχως κανένα σεβασμό για το νεκρό, έβγαλε το κεφάλι της . Έβαλε τα χέρια της στην πόρτα και την ώθησε με όλη της τη δύναμη προς τα μέσα. Το σώμα του Ντάμιεν μετακινήθηκε.

"Ίαν;" Ψέλλισε και τρομαγμένη έτρεξε προς το μέρος του. Έπεσε κάτω και έπιασε το κεφάλι του .

"Ίαν;Ίαν μιλά μου !! Είμαι εδώ γαμωτο !!" Ο σφυγμός του ήταν αδύναμος. Άφησε απαλά το κεφάλι του κάτω και πήγε στον Ντάμιεν. Έψαξε τις τσέπες του αλλά δεν βρήκε κλειδί.

"Γαμωτο !!!" Φώναξε

"Στον ...Στο τοίχο..." Δάκρυα χαράς, δάκρυα προσμονής και αγάπης γέμισαν τα μάτια της όταν άκουσε την φωνή του.

Άρχισε να ψάχνει ώσπου τα άγγιξε. Τα πήρε και πήγε γρήγορα προς το μέρος του

"Ποτέ δεν θα χάσω την πίστη μου σε σένα..." της είπε κι εκείνη έβαλε τα κλάματα

"Ποτέ δεν θα σε απογοητεύσω, ούτε εσένα ούτε εκείνη... Κάποτε σε αγάπησα , κάποτε σε πόνεσα και ακόμα σε πονάω..." Πέταξε μακριά τις αλυσίδες και τον έπιασε. Τον βοήθησε με τα χίλια ζόρια να σηκωθεί.