Wild Insticts : Η Εκδίκηση (2)

Ο κώδικας

"Μάχαιρα έδωσες......Μάχαιρα θα λαβεις..."

Το χερι μου τριγυρίζει δίπλα μου αλλά το μόνο που πιάνω είναι το κενό...Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω ένα μαύρο πέπλο να με τυλίγει και δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια. Φοβάμαι αυτή τη σιωπή.

[...]

Τέντωσε το χέρι της ακόμα περισσότερο ώσπου άκουσε την χαρακτηριστικό ήχο που έκανε το χαρτι. Γεμάτη τρόμο άνοιξε τα βλέφαρα της και σηκώθηκε. Έπιασε το χαρτί και το τράβηξε. Ήταν ένα σημείωμα... Στην πρώτη κι όλας λέξη, αν η καρδιά ήταν ήταν γυάλινη θα είχε σίγουρα πάνω της ένα μεγάλο ράγισμα, ένα ράγισμα που στις επόμενες γραμμές θα κατάφερνε να την σπάσει σε χιλιάδες μικρά κομμάτια...

"Φεύγω... Τον τελευταίο καιρό μπορεί να μην το παρατηρησες αλλά όλα άλλαξαν. Όλα εκτός από το γεγονός πως σ'αγαπάω  . Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Άλλο όμως η αγάπη και άλλο ο έρωτας Καταλινα . Θέλω να καταλάβεις πως δεν έκανες τίποτα το κακο και μεμπτό. Έγινε όμως κάτι στη ζωή μου που με κάνει και νιώθω ευτυχισμένος. Βρήκα αυτό που πάντα ήθελα, μια οικογένεια. Ξέρω πως δεν καταλαβαίνεις και συγνωμη γι αυτό. Στη ζωή μου το τελευταίο διάστημα υπήρξε μια άλλη γυναίκα. Μην αναρωτιέσαι το γιατί, φυσικα και ήσουν αρκετή αλλά ένας άντρας πάντα ψάχνει κάτι παραπάνω. Ίσως με μισήσεις και είμαι σίγουρος γι αυτό αλλά... Αλλά εκείνη περιμένει το παιδί μου Καταλινα . Θα μου χαρισει οικογένεια! Θα κάνει το όνειρο μου πραγματικότητα. Χθες σε αποχαιρέτησα με το δικό μου τρόπο. Στάθηκα δίπλα σου δύο χρόνια αλλά δεν αντέχω άλλο... Το πηγαδάκι στέρεψε,το νερό έφτασε στο πάτο και αμφιβάλω αν θα γεμίσει ποτέ ξανά. Έμεινε μόνο λάσπη... Λάσπη και βρωμιά. Δυστυχώς αποφάσισα μετά από αρκετή σκέψη να πάω δίπλα της. Θα φύγουμε μακριά και μην με ψάξεις να με βρεις ποτέ... Την αγαπάω και θα γίνω πατέρας και θέλω να το σεβαστείς αυτό...  ένας παλιός συγγραφέας είπε κάποτε πως οι λέξεις έχουν νόημα και σημασία. Έχουν ροή όπως οι χτύποι της καρδιάς. Το ήξερες πως ανά δέκα χτύπους χάνεις έναν; ανα δεκαπέντε χάνεις και βρίσκεις δύο...ενω οταν είσαι ερωτευμένος όλα αυτα συμβαίνουν στο διπλάσιο...Παράλογο; καθόλου...Ετσι και οι λέξεις,  γίνονται εικόνες και μένουν βαθειά χαραγμένες μέσα μας.  Κράτα όσα ζήσαμε Καταλινα ... Κράτα τα γιατί πλέον έχουμε τελειώσει...