Wild Insticts : Η Εκδίκηση (2)

Υποψίες

"Πώς πιστεύεις κάτι που δεν έχεις δει με τα ίδια σου τα μάτια..."

"Γιατί σκοτείνιασε το πρόσωπο σου ;" Ρώτησε αδιάφορος. Η Καταλινα αναρωτήθηκε αν ήταν χαζός η αν το έπαιζε. Δεν υπήρχε περίπτωση να μυρίζεις γυναικείο άρωμα και να μην το καταλαβαίνεις... έκανε στην άκρη κάθε υποψία που είχε και σκέφτηκε  πως σε έναν τόσο μεγάλο χώρο όπως το κλαμπ ήταν αρκετά εύκολο να μείνει πάνω του μια μυρωδιά.

Εκτός αυτού ήταν ο Ίαν. Ο δικός της Ίαν... ο έρωτας της ζωής της .

"Τίποτα μια αδιαθεσία αυτό είναι όλο. Έχεις φάει τίποτα;" Ειπε πιο χαλαρή κι εκείνος γέλασε.

"Αδιαθεσία; Λες να ...." έδειξε πονηρά την κοιλιά της αλλά η Καταλινα ήξερε αρκετά καλά πως δεν είχε καμία αδιαθεσία  , πόσο μάλλον να ήταν έγκυος . Οι πιθανότητες για σύλληψη ήταν σχεδόν μηδαμινές...

"Μην ενθουσιάζεσαι αγάπη μου... Το ξέρω πως το θέλεις πολύ αλλά..." Ο Ίαν σφράγισε τα χείλη της με ένα φιλί. Δεν ήθελε να την ακούσει να λέει ξανά και ξανά πόσο δύσκολο ήταν. Για εκείνον ακόμα και το 1% ήταν αρκετό...

"Λοιπόν πάω να κάνω ένα μπανάκι και λέω να ξαπλώσουμε μετά. Να βάλουμε καμία ταινία και επιτέλους να σε χορτάσω λιγάκι. Αυτές τις μέρες νιώθω πως η δουλειά με πνίγει"  Και δεν είχε και άδικο. Είχαν έρθει καινούρια εμπορεύματα και παράλληλα είχαν και απογραφή στο κλαμπ οπότε η επαφή τους δεν ήταν και συνεχής.

"Θα το ήθελα πολύ.Ξέρεις η Εμιλυ σκέφτηκε να κάνει τα γενέθλια της φέτος στο κλαμπ. Θα δουλεύει και ο Μαξ οπότε καταλαβαίνεις τι έχει να γίνει. Ελπίζω απλά να μην υπάρχει κάποιο πρόβλημα..." του απάντησε . Γενικά αν και δεν είχε πρόβλημα προτιμούσε η Εμιλυ να μην πηγαίνει με την Καταλινα στο Κλαμπ. Ήξερε καλά την επικινδυνότητα μιας τέτοιας επιχείρησης και δεν ήθελε για κανένα λόγο να προκύψει κάτι μη αναστρέψιμο. 

"Είσαι με τα καλά σου ; Θα ετοιμάσω το καλύτερο! Το Σάββατο που αλλάζει η την Κυριακή; "  Ενθουσιασμένη η Καταλινα με την απάντηση του ορμηξε και τον φίλησε. Αν και το άρωμα τρύπησε ξανά τα ρουθούνια της δεν το άφησε να μετριάσει την χαρά που αισθανόταν.

"Το Σάββατο λέμε..." Είπε απαλά και χάιδεψε τα μαλλιά του.

"Υπέροχα, πάω για το μπανάκι και έρχομαι  κατευθείαν μωρό μου..."

Τον είδε να ανεβαίνει την σκάλα και αναρωτήθηκε αν ήταν ικανός να την απατήσει ποτέ. Ναι μεν οι πειρασμοί της νύχτας ήταν αρκετοί αλλά της ειζε ξεκαθαρίσει πως είχε ζήσει μια αρκετά γεμάτη ζωή. Δεν του έλειπε τίποτα παρά μόνο η οικογένεια. Η γλυκειά θαλπωρή που του προσέφερε απλόχερα εκείνη κάθε φορά που γυρνούσε σπίτι και την έβλεπε.