Wild Insticts : Η Εκδίκηση (2)

Η Άφιξη

"Ο εχθρός δεν μπορεί να γίνει ποτέ φίλος..Η μήπως μπορεί;"

"Σςςς! Κάνε ησυχία!" Είπε ο Ίαν και γέλασε

"Γιατί ποιος θα μας ακούσει;" Είπε εκείνη και χαχανισε

"Δεν ξέρω..." απάντησε ο Ίαν και έτεινε το χέρι του για να ανάψει το φως στο σαλόνι. Η Καταλινα τον σταμάτησε

"Μην το ανάψεις..."Το μεθυσμένο της χαχανητο μετατράπηκε σε μια αισθησιακή φωνή και ο Ίαν έπιασε το χέρι και την πέταξε στον τοίχο.

"Τρέλανε με κι άλλο απόψε..." Είπε και  έσκυψε στο λαιμό της... Έγλυψε την γυμνή της κλειδα κι εκείνη αναστέναξε

Η ώρα ήταν 6 το χάραμα, είχαν πιει στο κλαμπ αρκετά αλλά πάραυτα και οι δύο είχαν την ίδια ανάγκη... Να νιώσουν ο ένας τον άλλο.

Ο Ίαν έπιασε την λεπτή τιραντα του φορεματος της και την κατέβασε βιαστικά. Άρχισε να ρουφάει με μανία τον ώμο της και τον λαιμό αφήνοντας πάνω της τεράστια κόκκινα σημάδια.

Με το ένα χέρι την έσπρωχνε στον στόχο ακόμα κι αν δεν υπήρχε κενό πίσω της ενώ με το άλλο κατέβασε το εσώρουχο και σήκωσε το φόρεμα της ψηλά. Ξεκουμπωσε το παντελόνι του και ελεύθερος πια από κάθε ρούχο την έπιασε με τα δύο χέρια και την σήκωσε.

"Ποτέ δεν θα σε χορτάσω να το ξέρεις..."αποκρίθηκε και την πίεσε πάνω στο μόριο του . Το σπίτι γέμισε κραυγές και αναστεναγμους .

Το επόμενο πρωί

Η Καταλινα ξύπνησε και αμέσως έπιασε το κεφάλι της.

"Πονάει έτσι;" Άκουσε την φωνή του και άνοιξε τα μάτια της. Ο Ίαν, βρεγμένος ευδιάθετος και φορώντας μόνο μια λευκή πετσέτα γύρω από το κορμί του της χαμόγελουσε.

"Πώς διάολο το κάνεις αυτό;"

"Να ειμαι τόσο ωραίος; Έτσι γεννήθηκα..." της απάντησε κι εκείνη του πέταξε το μαξιλάρι

"Να πίνεις και την επόμενη μέρα να είσαι καλά εννοώ !!!" Εκείνος γέλασε και ξάπλωσε δίπλα της

"Συνήθεια είναι μάτια μου ... Λοιπόν κανε ένα ντουζακι και πιες έναν καφέ. Θα στρώσεις!" Την φίλησε και σηκώθηκε

"Που πας πρωί πρωί;"Τον ρώτησε

"Μωρό μου η ώρα είναι 12 το μεσημέρι...."

"Τι ώρα είναι; Ω Θεέ μου! Η Εμιλυ ια με σκίσει! Έχουμε ραντεβού σε μισή ώρα!"Η Καταλινα πετάχτηκε από το κρεβάτι σαν την τρελή και άνοιξε την ντουλάπα.