Over the moon

Handoek en stoom

Keiths POV:

'Weet je zeker dat er echt niets is?'

Mijn stem klinkt hol in de galmende badkamer. Ik kijk bezorgd naar Lance van af mijn positie op de deksel van de wc-pot. Hij is een beetje afwezig met zijn haar bezig is. Beide zijn we aangekleed, hoewel dat voor mij nu eigenlijk een minder mooi uitzicht betekend, maar ik kan ook nu niet klagen.

Lance was zo lief om buiten te wachten bij het wisselen van de wat gênantere kledij, maar verder was het tot mijn opluchting niet eens ongemakkelijk te noemen.

Het duurt even voor het tot hem door lijkt te dringen dat er tegen hem wordt gesproken en als hij omkijkt staan zijn ogen vragen. Alsof het volledig langs hem heen is gegaan. Ik schud met een klein lachje mijn hoofd en ga zelf verder met het drogen van mijn haar.

'Ik vroeg waar je het net over had met... ik gok dat dat je zus was?... je lijkt een beetje afwezig sinds net?'

Ik bekijk via de spiegel zijn gezicht dat even betrekt, maar tot mijn verbazing komt er een glimlach op.

Een neppe glimlach...

'Ja het gaat wel. Ben gewoon moe... we hadden een aparte nacht weet je nog? Ik ben kapot...!', verzucht Lance en kijkt even naar mij via de spiegel en probeert overtuigend te glimlachen, maar ik kan in zijn ogen zien dat er iets is. Diep van binnen zit hem iets dwars, maar hij lijkt er niet over te willen praten. Ik zucht geluidloos en haal een hand door mijn haar.

Het is nog steeds klets nat!

'... eh... Lance, kan het kloppen dat ik mijn haar niet droog krijg...?'

Ik kijk hem via de spiegel vertwijfeld aan. Dit keer reageert hij wel onmiddellijk, maar dan is het wel alleen met gelach. Ik zucht, moeite doende om niet te grinniken en gooi de natte handdoek vol in zijn gezicht. Even zorgt dit voor zachte 'Quiznack...!' maar dan volgt er een duivelse lach.

Lance haalde de handdoek van zijn nek en draait hem een keer in de rondte terwijl zijn mond hoeken vervaarlijk naar boven krullen.

'...misschien niet zo slim op me enige wapen op te geven, Kogane?'

Ik probeer een grijns te onder drukken terwijl ik Lance waarschuwend in de ogen staar, maar faal daar in. Voor een kleine seconde zie een aarzeling Lances ogen in sluipen, wat me verbaast, maar dan schieten ze weer terug in dezelfde gevaarlijk glunderende ogen die hij ook had toen hij voor de zoveelste keer op rij iedereen had ingemaakt met de schietoefeningen. Ik denk even terug aan die prachtige ogen van puur kinderlijk geluk, maar had dat beter niet kunnen doen.

Ik word vrijwel meteen terug uit mijn fijne flashback getrokken door een snelle beweging in mijn zicht veld en een schrijnende pijn in mijn rechter dijbeen.

'Au...!'

De echo van mijn kreet galm nog even verder, net als het geluid van Lance zijn schater lach, maar veel tijd om die te horen heb ik niet.

I want revanche... and i want it now!

Nog voor Lance zijn tweede keer adem kan halen voor de volgende lach, duik ik op hem af. Zijn adem stokt op slag in mijn keel als ik de handdoek in zijn hand vast pak en er een ferme ruk aan geef. Lance blijft echter koppig aan de handdoek vast houden en laat zich daardoor mijn richting op trekken. Ik grijns.

Perfect

Ik wacht tot het laatste moment en vang Lance dan behendig op. Ik laat hem een rondje draaien maar laat dan los waar door hij met zijn rug zacht tegen de muur aan slaat. Verwilderd kijkt hij even om zich heen om mij daarna verbijsterd aan toekijken terwijl ik de handdoek in mijn hand nu triomfantelijk voor zijn neus zwaai en grijns.

'Soms hebben mensen geen wapen nodig...', hoor ik mijn stem zeggen terwijl ik de handdoek laat vallen en een stap zet richting de nog steeds verbaasde Lance. Ik ga bijna tegen hem aan staan, alleen een paar centimeter tussen ons in en ik weet dan hij me net kan horen als ik spreek.

'...die zijn het wapen zelf...'

Dan laat ik het stil vallen zie tot mijn genoegen dat Lance met de seconde roder wordt, maar merk dat dit bij mij ook het geval is. We staan even in complete stilt. Ik merk niet eens dat ik mijn adem inhoud terwijl ik weer verdrink in die blauwe ogende van hem en hij lijkt het zelfde te ondergaan, want na een paar momenten hoor ik hem zachtjes zuchten om vervolgens te naar adem snakken.

Ik schrik zo waar van deze actie en heb door mijn schrik even niet door wat er het volgende moment gebeurt. Ik staar een paar seconden tegen Lances gezicht aan ter ik zijn lippen op de mijne voel en grijns breed als ik hem vurig terug kus. Hij grijnst ook voluit, maar trekt zich tot mijn teleurstelling na een paar seconden terug. Neergeslagen open ik mijn ogen en kijk van misschien te dichtbij in die van de zongebruinde jongen tegenover me. Ik kan alle vlekjes verschillende kleren blauw bijna tellen, maar zijn warme adem die om nog geen centimeter van me verwijderd zijn lijden me te erg af.

Ik laat mijn ogen nog een keer over zijn gehele gezicht gaan als ik de hoop opgeef bij het tellen van die ongrijpbare vlekjes. Mijn ogen blijven hangen op zijn lippen en ik hoor Lance zachtjes grinniken, maar het komt niet echt bij mij binnen als ik weer die zachte lippen uit mijn gezichtsveld zie verdwijnen om  ze vervolgend op de mijne te voelen.

Ik kan mijn geluk niet op...