Over the moon

Zonsondergang

Lance pov:

Gelukzalig grijnzend kijk ik naar mijn plafond terwijl ik lang en breed uit in mijn eigen bed lig.

Ja en je hoort het goed: "MIJN EIGEN BED!!!"

Aan de ene kant kan ik het haast niet geloven, maar aan de andere kant wil ik het ook niet geloven. Ik wil gewoon genieten van dit moment en terug denken aan het geweldige wat er een paar uur geleden allemaal is gebeurt.

Ten eerste:
Na meer dan een paar weken(...of waren het maanden geweest?!?) hadden we eindelijk aarde weer in het zicht gekregen en na wat voor mij een eeuwigheid had geleken had ik eindelijk weer mijn geliefde oceaan kunnen zien. Het had me toen echt geraakt hoe ielig de aarde eigenlijk was in vergelijking met bijna alle andere planeten die we ooit hadden bezocht.
Ik weet nog dat het me echt angst aan had gejaagd dat de Galra zo veel nog grotere planeten hadden weten te koloniseren en even was ik doodsbang geweest dat we misschien te laat waren geweest, maar toen Pidge nog geen 5 minuten later al contact had met het Garrison en na wat geruzie door gaf dat we mochten landen, was die angst gelukkig weer vervlogen.
We mochten eindelijk weer naar huis!!!

Toen we eenmaal mochten landen kon ik niet wachten en was al vooruit gespeurd om tot de ontdekking te komen dat het Garrison al onze ouders had in gelicht. Ik weet niet meer hoe blij ik precies was toen ik daar bijna geheel mijn familie, compleet met tantes, ooms, oma's en opa's en zelf neven en nichten die ik niet zo goed kende, zag staan. Ik weet alleen dat ik nog nooit zo blij was geweest.
Toen we waren geland,  kon ik niet meer luisteren naar de aanwijzingen en commando's van Shiro en Allura en was ik meteen uit mijn leeuw gerend.
Ik weet nog dat ik Keiths stem ongerust, maar vastberaden over de luidsprekers hoorde om te voorkomen dat ik al rennend door de Garrison troepen zou worden beschoten. Toen was ik er eindelijk en ik weet ook niet eens meer wie ik allemaal een knuffel heb gegeven, de hand heb geschud en een zoen van heb gekregen. Ik weet nog wel dat ik uit eindelijk bij mijn vader en moeder uit kwam en daar in hun armen eindelijk mijn tranen heb laten vloeien. Zo blij was ik.

Maar ik werd zo mogelijk nog blijer toen ik hoorde dat Shiro en Allura het wel een goed idee vonden om ons eerst een paar nachten bij onze families door te mogen laten brengen. Daarna zouden we verder helpen met de plannen die nog moesten worden gemaakt.

En de rest is geschiedenis.

Ik heb heerlijk met heel mijn familie een ouderwets feestmaal gehouden en heb meer dan honderd en een keer alle verhalen en avonturen vertelt die we hebben beleeft, maar ik ben vroeg naar mijn kamer gegaan.

Nu lig ik dus hier, een beetje te nietsen en van de stilte genietend als ik me opeens iets herinner.

Als een bezetene schiet ik mijn schoenen weer aan en pak mijn jas, voordat ik de trap bijna af spring en naar buiten ren.
Mijn moeder riep me bezorgd nog iets na, maar ik hoor het al niet meer.

Hoe kon ik nou zo egoïstisch zijn, denk ik bij mezelf terwijl ik Red in stuif en haar zonder enige aarzeling richting de woestijn vlieg.

Ik kom er aan maatje.