Over the moon

Sterrenhemel

Keiths pov:

'Ik kijk juist tegen jou op Keith... even dat je het weet.'

Lance blijft me aankijken met zijn schitterende blauwe ogen en zijn verblindende glimlach. Langzaam voel ik hoe mijn binnenste oplaait en hoe de hitte door vloeit naar mijn wangen. Ik ben even heel dankbaar voor het donker en draai snel mijn hoofd weer weg. Ik hoor naast me even een zacht gegniffel.

Zou hij door hebben dat die ogen een zwak voor me zijn... nee... dat kan niet... toch?!?

Na weer een ongemakkelijke stilte hoor ik Lance plotseling zuchten en ik schrik me zo wat het apen zuur. Ik stoot mij hoofd tegen een van de uitstekende delen van de stalen bekleding van Zwarts cockpit en vloek weer wat in mezelf.

Waarom ben ik altijd zo jumpy als ik samen met hem ben...?!?! En waarom weer die zelfde plek...!?!

Ik hoor Lance op nieuw gniffelen en werp hem een vernietigende blik toe, maar boos blijven op die blauwe ogen is voor mij bijna onmogelijk. Ik zie hoe hij zijn hoofd lachend schut en me dan weer verwachtingsvol aan blijft kijken.
Dit keer kan ik mijn blik niet zo makkelijk af wenden en na een paar tellen geef ik me met een zucht gewonen. Ik voel Lance gewoon grijnzen van trots terwijl ik begin te praten en voel hoe hij een stukje dichterbij schuift, maar wel op gepaste afstand.

'Oké, jij je zin...', snuif ik, maar ik weet eigenlijk niet echt waar ik nou precies mee zit, en aan de andere kant vind ik het toch wel erg moeilijk om het toe te geven. Na nog een paar minuten van stilte zucht ik nog eens diep en zeg zachtje, bijna te zachtjes: 'Ik voel me eenzaam... dat is alles.'

Even is het stil en ik durf Lance niet aan te kijken, bang voor een stomme opmerking of een spottende lach. Ik krimp zelf een klein beetje in elkaar als ik naast me een zucht hoor, maar schrik me zo wat weer het apenzuur als Lance iets doet waar ik totaal niet had verwacht.

Plotseling voel ik een paar warme armen om me heen slaan en word ik tot mijn verbijstering stevig tegen hem aan gedrukt. Even ben ik te verbouwereerd om te reageren, maar dan hoor ik zijn stem naast mijn hoofd en ik verstar even voor dat ik smelt.

'Eenzaam hoef je je niet te voelen, want je bent niet meer alleen! Je hebt ons, Keith... je hebt mij...'

Bij dat laatste verstrakt Lance zijn grip even op mij en ik sla mijn armen op mijn beurt ook om hem heen.

Als hij eens wist hoeveel dit voor me betekende...

Zijn armen zijn warm en zijn haar rook naar de zee. Ik heb mijn hoofd in zijn nek laten rusten en voel zijn rustige ademhaling en hartslag. Alles was zo rustig en vredig aan hem op dit moment en ik wens oprecht dat dit voor altijd zou duren.

Maar helaas...

Lance maakt zich na een tijdje toch zachtjes los van me en kijkt me vertederend aan.

'Gaat het weer een beetje?', vraagt hij me bijna net zo zacht als dat zijn ogen me aanstaren en ik kijk hem even verbaast aan. Nu pas krijg ik door dat mijn wangen weer nat zijn van de tranen en dat mijn ademhaling een stuk sneller gaat dan normaal.
Mijn handen trillen lichtjes en mijn schouder schokte nog een beetje na.

Heb ik nu al weer gehuild...?!?!

'...Quiznak, ik moet mezelf echt weer in de hand zien te krijgen, dit is zo gênant...', ik hoor mijn gedachte uit mijn mond komen en schrik dan van mijn eigen om oplettendheid. Na een paar seconden naar de vloer te hebben gestaard, kijk ik Lance voorzichtig aan.