Over the moon

Familie liefde

Lances POV:

Als ik mijn lippen weg haal van zijn warme natte voorhoofd heeft hij nog steeds die domme uitdrukking op zijn gezicht, maar zijn ogen sprankelen van nieuwsgierigheid. Ik schut glimlachend mijn hoofd terwijl ik me aan dat aangename warme gevoel overgeef.

'Stop alsjeblieft met die verontschuldigingen... je ben er nu toch?  Dat is voor mijn nu het enige dat telt...', ik glimlach zacht na die woorden als ik zie hoe zijn gezicht compleet oplicht. Het wakkers dat warme gevoel alleen maar aan.

Keith kijkt me nog even stralen aan en begint dan te glimlachen terwijl hij zijn hoofd schut.

'Hoe kan het dat jij altijd weet wat te zeggen... als of het vanzelf gaat!'

Ik glimlach geamuseerd en tik dan speels op zijn neus voor ik opsta en naar de kast loop voor een handdoek.

'Dat gaat het vaak ook, maar ik ben gewoon geweldig en dat weet je'

Ik draai me om en hou er een voor hem om hoog na dat ik er zelf een heb om geslagen. Keith lacht schamper, staat ook op en zet de kraan uit voor hij de handdoek van me aan neemt. Dan is het stil.

Beide drogen we ons af tot we alleen nog een natte boxer aan hebben. Zo gouw ik droog genoeg ben vouw ik de handdoek om mijn middelen en trek daaronder uit mijn door weekte boxer uit. Vakkundig smijt ik hem in een beweging over de verwarming.

Dan draai ik me om naar een verbaast starende Keith en grijns duivels.

Waarom is hij toch zo onwetend...?

Keith op zijn beurt kijk een beetje ongemakkelijk naar beneden als hij mij na doet. Ik knik en loop alvast de badkamer uit om wat kleren voor ons te pakken.

Maar dat is misschien makkelijker gezegd dan gedaan...

- a few minutes later -

'... Lance?!?'

Ik kijk verschrikt op als in mijn naam hoor en het verstikte geluid van Keiths stem herken. Snel graai ik alle stukken die hem en mij wel moeten passen van het bed en sprint de gang in, waar ik de oorzaak van zijn kreet al zie.

Mijn oudere zus, Rachel, staat tegen de badkamerdeur aangeleund met vuur rode wangen en een enge dromerige blik die mij ook kippenvel zou bezorgen. Als ze mij ziet verdwijnt die blik echter, maar veranderd in verbazing en dan die duivelse grijns.

...wat mij nu echte kippenvel bezorgd...

Ik durf bijna niet dichterbij te komen, maar als ik mijn vriend uit zijn benarde situatie wil helpen zal ik deze furie wel moeten trotseren. Alsof ik haar nog niet heb gezien loop ik stug door en doe alsof ik haar en haar glunderende ogen pas op het laatste moment opmerk.

'Ow He Rach, hoe is het met jou op deze prachtige ochtend?'

Rachel negeert mijn pogingen om haar af te lijden en doet tot mijn spijt geen enkele stap als ik probeer naar de deurklink te rijken. Ze grijnst alleen gemeenig en snuift dan.

' Niet zo goed als jouw ochtend hoorde ik... wat een vangst je nu hebt broertje... bravo!'

Haar stem is deels trots, maar oom spottend.

Ze is en blijf het jaloerse type

'Dank u dank u zus, maar als je het niet erg vind ga ik weer naar binnen... en blijf jij buiten!... doei...'

Ik probeer haarloos de deur vandaan te duwen wat lukt, maar niet zonder het nodige zuur.

'Ja ja, jij je zin... als machte paladijn van de machte Voltron kun je zo wat alles wel doen doen wat je wil... in ieder geval veel geluk... met hem... je weet maar nooit hoe lang die paladijnen charmes het gaan redden... nou succes!'

En met die laatste zin van gif liep ze de gang uit en de trap af, mij gekrast achterlatend.

...wat als ze inderdaad gelijk had... Keith kent me nog alleen maar als 'de blauwe paladijn'... wat als hij 'mij' niet leuk vind maar mijn act... ik weet niet wat ik dan zou doen... ik...

Mijn gedachte gang wordt echter onderbroken door een zacht geklop op de deur en ik schiet weer terug naar waarom ik hier sta. Ik plak een glimlach op mijn twijfelende gezicht en open de deur.

...wat als...