Over the moon

Witte lakens

Keiths POV:

Ik kan van uit mijn ooghoeken duidelijk zien dat er een verbaasde frons verschijnt op Lance zijn gezicht, maar na een paar seconde maakt die onbegrip plaats voor mengelingen van begrip en pijn en ik slaak een zachte zucht, maar stil zijn kan ik dit keer niet.

Ik begin te praten.

'Normaliter zou ik niet zomaar... praten ... maar met jou voel ik me zo vrij... zo open... en ik haat mezelf dat ik er zelf voor heb gekozen jullie in de steek te laten... jou in de steek te laten... jullie hadden me zo hard nodig... het universum had me nodig en ik ging er van door... en... het spijt me zo...!'

Terwijl ik mijn gedachtes er na zo lang uitgooi voel ik zachtjes hoe Lance zich naast me nestelt en me in een knuffel slaat. Ik sla meer dan gewillig mijn armen en om hem heen en druk hem zachtjes maar stevig tegen me aan, hopelijk genoeg om hem te laten weten dat ik het liefste nooit meer los zou willen laten. Ik hoor een gelukkig zachte zuchtje en voel hoe Lance mijn hoofd in mijn schouder begraaft. Ik hoor een zacht gesnuif en daarna weer een zuchtje. Ik grinnik, maar kan het misselijke gevoel van spijt niet meer weg denken.

Het idee dat ik dit al die tijd en deze momenten misschien wel mis had gelopen gaf me zo'n rot gevoel dat ik meteen wist dat mijn maag zich om had gedraaid. Langzaam voel ik ook hoe er zich een brok begint te vormen en ik voel hoe mijn keel word dicht geknepen. Ik vecht stevig teven de tranen en ben gelukkig succesvol daar in. Ik zucht om mezelf verder te kunnen kalmeren en verstevig ongemerkt mijn grip wat op hem. Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik me haast dood schrik als ik plots een zachte stem naast me hoor.

'... het is niet jouw fout... maar die van mij... wij...ik heb je niet eens gevraagd te blijven... en ik kan maar niet stoppen met het blijven denken aan het gesprek dat we daar voor hebben gehad... ik had toen niet direct door wat je bedoelde... en toen ik dat later wel deed... was het te laat... het spijt mij juist!'

Met dat brak Lance zijn stem af en begroef zijn hoofd in mijn schouder. Het is even stil en ik voel hoe het geshake van Lance steeds minder wordt. Ik slikte en nam een van zijn handen in de mijne. Zijn handen, die me tijdens zijn spreken krampachtig hadden vast gehouden, verloren opslag hun kracht en langzaam voel ik hem ontspannen.

Ik draai me een beetje zo dat ik hem in de ogen kan kijken en fluister:

'...ik heb je zo veel gemist, Lance... zo veel... en niets is jouw schuld!'

Lance kijkt me even twijfelend aan, maar glimlacht dan.

'Je ben ook zo koppig, hè!', verzucht hij hoofd schuddend voor hij lacht en me plotseling overrompeld me een kus.

Even ben ik weer net zo verbaas als eerst en ik kan niets anders doen dan hem voor een paar seconde aan staren. In mijn gedachte gaat zo veel rond dat het me haast weer duizelt, maar dit keer goed. Ik kan mijn geluk niet op en het doet haast pijn.

Je blijft me maar verbazen...

Dan kan ik me eindelijk bij zinnen trekken en ik grijns breed geen zijn lippen.

Je moest eens weten, denk ik sarcastisch over zijn woorden terwijl ik hem vurig terug kus. Zijn lippen zijn zacht, maar hebben een bepaalde hunkering in zich waardoor ze zich vastbesloten om de mijne blijven kleven. Onze lippen bewegen synchroon en ook hebben we beide onze tong in de strijd gegooid. Ik voel hoe zijn warme handen zich een weg vinden over mijn afgekoelde bovenlichaam en zich langs mijn kaak mijn haar in schuiven.

Er gaat een rilling door me heen als ik voel hoe Lance langzaam op me klimt en met het kantelen van zijn hoofd onze kus nog meer verdiept. Ik plaats mijn handen zacht maar stevig rond zijn heupen en kan het niet laten weer te grijzen bij het besef van dit moment.

Mijn borst kas gaat zwoegend op en neer en tot mijn grote spijt moet ik helaas onze kus breken om naar adem te happen als het heftige gesnuif toch niet goed genoeg werkt.

Beide besluiten we even uit te hijgen en Lance laat zich nu helemaal op me neet dalen. Zijn lichaamswarmte is een waar genot, want in de kamer en zonder een deken is het toch best wel koud. Ik sla nu mijn armen helemaal om hem heen nadat ik het dekbed weer over ons heen heb getrokken en we blijven elkaar de hele tijd aanstaren met een oneindige blik.

Lance ogen stralen net zo als de zee op dit moment zou doen. Donker en gevuld met ontelbare schitterende sterren. Als ik me genoeg zou concentreren zou ik ze misschien kunnen tellen, maar ik ben al zo ver onder getrokken in die blauwe zee dat ik het niet meer kan bevatten. Ongemerkt leg ik mijn hand tegen zijn warme gezicht aan en vlij met mijn duim over zijn zachte wang en dan zijn nog zachtere lippen. Ik grijns breed als ik er overheen veeg en hij drukt zijn hoofd nog wat dieper in mijn hand voor hij een gelukzalige zucht slaat.

Dan zegt hij iets dat mijn hart laat stil staan, net als de gehele wereld om me heen.

Ik hoor zijn schorre maar O zo zoete stem.

'Ik... ik hou van je...'

——————————————————

Oké dus ik ben heel erg laag met uploaden en dat spijt me zo!

Ik hoop dat jullie dit een beetje acceptabel vinden en zou anders graag willen weten wat jullie leuk vinden om te lezen, want ik wil graag verder met hun maar heb op dit moment niet zo veel inspiratie meer.

Ideeën???

Nogmaals bedankt voor het lezen!!