Over the moon

Gele ogen

Keiths POV

'Lance...?'

Ik schrik bijna nog meer van mijn eigen stem dan van de harde bons die door de duister stille ruimte had geklonken toen Lance zo gracieus van het bed af viel. Vermoeid slaak ik een zucht en ga recht op zitten om te lijken wat er aan de hand is, maar bij het luide gerasp van een bijna hyperventilerende ademhaling slaat een koude hand van angst pas echt om mijn hart. Ik verstijf even en er gaan miljoenen vragen door mijn hoofd, maar dan klinkt er iets in mijn hoofd en ik weet meteen wat er aan de hand is.

Een diepe zucht verlaat mijn keel opnieuw en ik sluit mijn ogen even om het beeld van Lance, doodsbang tegen mij opkijkend, van me af probeer te zetten. Helaas gaat dat echter niet zo makkelijk, zeker niet als ik toch mijn ogen opnieuw open en het hele schouwspel opnieuw moet over zien.

Dit keer heeft Lance zijn ogen echter gesloten en hoor dat hij heftig zijn best doet om dit keer niet flauw te vallen. Hoewel ik een vreselijk gevoel heb in mijn maag door dit aanzicht, krullen mijn mondhoeken toch op in een glimlach. Een droevige glimlach...

Toen ik een aantal, voor mij jaren, maar voor de rest jaren samen met mijn ma zat opgescheept, zijn we er achter gekomen dat ik, ondanks mijn kompleet lijkende menselijke vorm, toch een aantal galra kenmerken ben gaan ontwikkelen. In het begin vond ik het zelf onmogelijk en wilde ik het ook liever niet geloven, maar toen ik het met mijn moeder had over het incident met de druïde en het feit dat mijn hand paars had uitgeslagen na die ernstige verwonding voor het zichzelf had hersteld, leek dat haar niets te verbazen.

Ze had uitgelegd dat het galra gen van naturen een recessief gen is, maar dat het is sommige gevallen de gene abrupt kunnen veranderen als het individu in levens gevaar verkeerd. Het was een logische verklaring geweest voor dat incident, maar voor de permanente veranderingen die ik langzaam maar zeker begon op te merken was zo wel zij als ik nog niet zeker over de oorzaak.

'Het kan een combinatie zijn van allerlei factoren; die aanraking met dat quintesence, de aanvaring met de druïde, het regelmatige trainen, stress, continu andere leefomgevingen, de hoeveelheid aan adrenaline op een dag, ouder worden...'
Zo had ze nog twintig dingen genoemd, dingen die ik zelfs zelf liever niet wilde weten of als oorzaak wilde herkennen.
Ik had het maar gewoon geaccepteerd, maar nu ik er over na dacht had ik nog niets verteld aan het team, laat staan aan Lance...

Geen wonder dat hij verlamd is van angst...

...ik ben een monster...