Over the moon

Witte lakens

Lance POV:

In de ochtend word ik wakker door een hard gebons op mijn kamer deur en ik schrik meteen wakker. Ik merk dat ik mijn gewone kleren nog aan heb en meteen ben ik het geklop vergeten.

...maar hoe dan... ik was gister toch weg gegaan... en heb me daarna toch verkleed... samen met hem... toch?!?

Mijn gedachtegang word weer onderbroken door het gebons op lijm deur en nu dat ik zo in verwarring ben duurt het even voor ik met een gebroken stem weet uit te brengen: '...binnen...?'

Het is even stil op de gang en ik frons mijn voor hoofd als ik het te lang vind duren. Moe en uiterst geïrriteerd stap ik naar de deur en trek hem open, maar wat ik zie ik wel het laatste wat ik wilde zien.

Ik slaat een kreet en struikel achter uit maar door de troep op mijn vloer klap ik achter over en...

...............................................................

Ik kom met mijn hoofd op iets hards te recht en ik schrik nog eens wakker. Het is hier nog donker in de kamer en ik kan haast geen hand voor ogen zien.

Naast me hoor ik een zacht gegrom.
De beelden van mijn nachtmerrie staan nog haarscherp op mijn netvlies gegradeerd en in lichte paniek ga op zoek baar het licht knopje, maar ik word door iets tegen gehouden.

Meteen staat de lichte paniek over in pure doodsangst en ik probeer me verwoed los te wringen uit de houdgreep waar ik blijkbaar in zit verstrengeld. Het lukt me on een tentakel van me af te trekken, maar ik verstijf meteen als ik een licht gegrom hoor vlak naast mijn oor. Van schrik slaak ik een klein kreetje en weet me na enkele minuten van verstarring toch uit mijn benarde situatie te bevrijden, maar ik vergeet in mijn haast helaas dat mijn bed niet zo groot is. Terwijl ik voel dat ik val maak ik me al klaar voor de harde klap op de harde vloer, maar ik word door iets zachts op gevangen.

Raar...

Maar ik heb geen tijd om me daar druk over te maken, want als ik om hoog kijk ben ik weer van angst verlamt.

Boven me, op de plaats waar ik net nog lag, glinsteren in het donker twee fel gele ogen. Ze kijken me boos aan en ik hoor een nog dieper gegrom. Bij gaan er tientallen rillingen door mijn lijf en het zou me niets verbazen als dit het einde is van mijn veel te snel werkende hart. Ik merk dat ik begin te hyperventileren en ik voel een hoe een koude vlaag me van mijn bewust zijn beroofd.

Ik voel me zo stom en hoop in mijn achterhoofd dat ik weer wakker wordt, weg van dat beest, weg van die nachtmerrie...

...weg van hem...

................................................................

Als ik eindelijk weer wakker wordt merk ik dat ik het niet meer koud heb en het licht is aan. Moeizaam knipper ik er tegen in en probeer me om te draaien, maar ook dit keer houd iets me vast.

Heel even schiet ik weer in de alarmsettings, maar omdat ik nu gelukkig wel kan zien dat het maar een mensen hand is kan ik mijn hart gelukkig gauw weer kalmeren.
Ik lig blijkbaar in iemands armen gewikkeld en als naast me hoor me een zacht en uiterst schattig gesnurk hoor opstijgen, weet ik meteen wie het is en ik kan werkelijk waar niet gelukkiger zijn.

Na een paar voorzichtige pogingen weet ik me toch om te draaien in Keiths armen en ik kijk vertederd toe hoe hij gewoon onverstoord door snurkt.
Zijn zwarte haar krult een beetje in zijn nek, waarschijnlijk door de warmte, en verder zit de rest het zit werkelijk alle kanten op, maar wel op zijn nonchalant  charmante manier dat het bij mij die bekende vlinders op roept en ik grijns.

Normaal zou ik die vlinders met veel pijn en moeite uit de lucht hebben moeten halen, om te zorgen dat ze mij niet neer zouden halen.

Want ja, wie had nou gedacht dat Keith, De KEITH, mijn eens gezworen rivaal, onze wilde en roekeloze rode paladijn, na tijd onze onstuitbare en betrouwbare leider, meest onverschrokken strijder aller tijden en als ik het toen mocht zeggen mijn goede vriend... dat hij nu naast mij ligt... in mijn bed...

Niemands!

Na al die jaren kan ik eindelijk van dit gevoel genieten. Ik kan zelf niet stoppen met grijnzen. Heel even voel ik de tranen achter mijn ogen prikken en ik voel een brok in mijn keel opkomen, bij weer een herinnering aan die eerste nachtmerries en de angst dat dit alles weer maar een droom zal zijn.

Ik moest mijn best doen mijn handen niet te laten beven, terwijl ik voorzichtig met mijn vingertoppen langs zijn slaap wat haar opzij veeg, wanhopig opzoek naar wat houvast op dit, voor mij veel te breekbare, moment. Ik voel dat hij kort wakker schrikt, maar als hij een oog opent en mij even lichtelijk verbaast toe knippert, laat hij al snel zijn grip los en rolt zich plat op zijn rug. Zo blijft hij even liggen staren naar het plafond en ik blijf naar hem kijken.

Ik zie dat hem iets dwars zit, dan heeft hij de gewoonten om op zijn wang te kauwen wat ik echt super schattig vind, maar als ik wil vragen wat er is, zucht hij luid en sluit zijn ogen.

'...sorry...'

Zijn stem kraakt een beetje en ik kan niet beslissen of dat nou de slaap is of iets anders. Verbaast en ook deels bezorgd frons ik hem met mijn duffe slaap hoofd vragend toe, maar als ik geen antwoord krijg besluit ik die maar te gaan halen. Voorzichtig schuif ik me dichter naar hem toe, leg dan behoedzaam, vooral lettend op zijn lichaamstaal, mijn armen gekruist op zijn borst en laat mijn hoofd daar op steunen, terwijl ik hem nog steeds vragend toe frons.

Keith schrikt even van mijn actie, maar dat is voor minder dan een seconde. Er verschijnt een droevige glimlach op zijn gezicht en het laat in mijn iets oplaaien. De drang om hem gewoon alleen maar in mijn armen te slaan en niet meet door te vragen dreigt bijna te winnen van mijn nieuwsgierigheid, maar nog net niet.

Ik houd mijn hoofd een stukje schijn en hoor me zelf de vraag stellen.

'Sorry... voor wat...?'

Keith geeft me nog ren waterige glimlach terwijl hij liefde vol over mijn wang strijkt. Het geeft me kippenvel.

'... voor alles...'