Over the moon

Zonlicht door gordijnen

Keiths POV:

Door de heftigheid van de knal die door de kamer heen galmt hoor ik de gitaar in de hoek zelfs zingen. Zelf ben ik doodstil terug in de dekens gedoken terwijl ik hoor hoe er een paar hakjes de kamer binnen komen lopen. Ze blijven midden in de kamer echter staan en ik voel hoe er een drukkende stilte valt.

Lance gaat langzaam recht op zitten en doet alsof hij de slaap uit zijn ogen wrijft voor hij iets in het Spaans aan onze indringers lijkt te vragen.

Plotseling hoor ik het vrolijkste en meest vriendelijke, maar ook strengste stemgeluid door de kamer heen kwetteren; een vrouwen stem, een echte moeder stem.

Hoewel het vloeiend Spaans is kan ik haast voelen wat ze tegen Lance vertelt want ik voel Lance letterlijk even in elkaar krimpen voor ik hem gepijnigd hoor beamen en paniekerige verontschuldigen lijk te verstaan.

Dit gaat over gisteravond... Abuéla moet het vast hebben vertelt aan Lances moeder vanochtend... over vannacht... over de sleutel... maar wacht... heeft ze ook over mij vertelt...?!?

Plotseling krijg ik een golf van ijswater over me heen. Ik krijg voor een moment geen lucht en lijkt de herinnering over het in werkingstellen van mijn longen volkomen te zijn vergeten. Panikerend snak ik toch na een paar seconde stil naar adem, maar tot mijn spijt is het niet veel beter. De lucht die zich bij mij naar binnen weet te dingen lijkt voor mij nu meer op een vorm van zuur. Het prikt en steek in mijn keel en als het mijn longen bereikt voelt het als of er een ontbranding plaats vindt.

Ik sla uit pure paniek de dekens, die net nog mijn geprezen fort waren, wanhopig van me af, zoekend naar frisse lucht. Het ademen gaat alleen nu nog moeilijker en als ik zie wat de boosdoener is weet ik al dat het te laat is.

De stekende hitte in mijn borst slaat over op keel en naar mijn neus, laat mijn ogen wateren. Ik weet nog net iets uit te brengen voor ik zo snel mogelijk de slaapkamer uit stuif en pas op de gang in elkaar zak.

'...hyacinten!'