Over the moon

Gele ogen

Lances POV:

Ik voel Keith voor de zoveelste keer volledig verstarren terwijl ik op zijn gezicht neer kijk. Ik grijns bij het zien van emotie strijd die nu zichtbaar binnen in hem woed. Zijn gezicht is een open raam met die prachtige ogen van hem. Ze wisselen van uitdrukking om de seconde terwijl Keith moeite blijkt te hebben met de verwerking van wat ik net tegen hem heb opgebiecht.

Eerst zijn ze verward, daarna angstig, boos en dan stralen ze van geluk en daar blijven ze staan.

Keiths mond vertrekt in een gigantische grijns, die me vanbinnen laat branden.

Ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien..., hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen en die gedachte laat bij mij ook een ongekend stralende  grijns verschijnen. Zo grijnzen we een hele tijd alleen maar naar elkaar, maar dan betrekt het eens zo vrolijke gezicht van Keith zich opeens.

Zijn ogen vullen zich zich plots met verbazing en daarna is het een pure mix van woede en verdriet. Hij kijkt abrupt van me weg en ik voel hoe er een steen in mijn maag terecht komt terwijl ik hem bezorgd blijf bekijken.

...was dit misschien te vroeg... heb ik het nu verpest... houd hij niet van mij...?!?

De vragen die door mijn hoofd racen jagen me alleen nog maar meer angst aan terwijl ik gejaagd adem begin te halen. Ik probeer mezelf noch te kalmeren, maar het valt misschien iets te veel op. Keith springt zo wat op uit zijn staar sessie met het plafond en kijkt me ernstig en bezorgd aan.

Die prachtige ernstige ogen maken het er alleen niet beter op. Het laat de steen in mijn maag misschien wel verdrievoudigen en het zorgt voor meerdere kiezelsteentjes in mijn keel als ik tevergeefs nog een poging doe om te praten.

'Keith... het spijt me... als ik te snel ga... als je niet het zelfde voelt... niet erg... het is...'

Ik word echter onderbroken door een paar lippen op de mijne als Keith plotseling op veert en me om rolt in het bed. Plotseling hangt zijn gezicht vlak boven me en ik krijg even geen lucht als ik de bekende vastberaden schittering in zin ogen zie weer spiegelen voor hij zucht en begint te spreken.

'Lance, het spijt me als ik niet duidelijk over kom... voor nu en eigenlijk altijd... het is gewoon... ik hou van je... zo veel... en al zo lang dat ik er eigenlijk nooit echt bij stil heb gestaan... ik heb die woorden ook bijna nooit uit iemands mond gehoord... en dat jij nu de eerste bent die dit tegen me zegt brengt me even van mijn stuk... en toen ik me realiseerde dat ik nog niets terug had gezegd... ik voelde me gewoon zo stom...'

Keith laat zich met een zucht naast me neer vallen en ik draai me zo dat ik hem goed aan kan kijken. We liggen nu bijna neus aan neus. Ik kan de blauwe en paarse vlekjes samen met de zilveren en gouden spikkeltjes in zijn ogen nu haast tellen en ik grinnik om zijn blik als hoofd schudden zucht. Hij moet zichtbaar zijn best doen om niet te gaan grijnzen. Dan begint hij weer te praten en ik luister stil.

'... het zit zo Lance... ik hou van je... zo veel dat het soms echt pijn deed.. en ik weet dat ik dat echt altijd zal blijven doen... maar wat betreft het nu openlijke tonen van affectie... ik denk dat ik daar nog heel erg aan moet wennen... ik kan nog steeds niet gelovend dat ik nu alle met je kan doen waar ik vroeger alleen maar over kon fantaseren...'

Ik kijk Keith even met grote ogen aan en het lijkt even te duren voor hij door heeft wat hij nou eigenlijk heeft gezegd, maar als hij het door heeft word hij vuur rood. Ik lach om zijn reactie en grijns breed terwijl ik verlokkelijk mijn armen om hem heen sla en overdadig met mijn ogen knipper.

'En mag ik vragen waar je over fantaseerdet dan, mijn lief..?', vraag ik poeslief en ik kijk toe hoe Keith zo mogelijk nog roder wordt. Hij stuttend nog wat onverstaanbaars en besluit dan uit pure wanhoop tegen me aan te kruipen en zijn rode hoofd te verstoppen in zijn handen. Ik lach zacht terwijl ik mijn armen om hem heen sla en hem tegen me aan druk.

'Soms haat ik je ook echt...!', hoor ik hem nog mompelen voor hij de dekens weer over ons heem trekt en ik lach nog wat harder.

'Grappig, net zei je nog wat anders, maar ik vergeef je hoor, schat... Ik kan toch nooit kwaad op je blijven, ook al doe ik nog zo mijn best... daarvoor ben je gewoon te schattig!', glimlach ik terwijl ik zijn neus in mijn zachte zwarte haar leg. Ik snuif zacht de geur van zijn shampoo op en ruik ook de lichte onder toon van een haard vuur. Het doet me denken aan een van de kampeer tripjes met mijn vader.

'Ik ben NIET schattig!', bromt Keith dan terwijl hij boos omhoog kijkt en ik glimlach voor ik een kort kusje op zijn neus druk. Het doet hem weer blozen en ik grijns nog breder.

'Echt wel.'

'Echt niet!'

'Geloof me nou maar, Samurai,  je bent echt schattig en wat mij betreft is dat alleen maar beter!', ik druk met dit een kus op zijn voorhoofd en voel aan mijn handen die ik om zijn gezicht heb gevouwen dat hij weer rood uitslaat.

Net een echte kagel zo...

Ik hoor hem geërgerd zuchten, maar als hij zich weer naar me opricht zie ik een nu al wel vaak geziene grijns en ik voel nu ook mijn wangen warm worden. Mijn binnenste fladdert los in mijn lichaam en laat alles op een aangename manier tintelen. Mijn lippen zijn ook in een permanente grijns gekrukt en blijven ook zo staan als Keith nog wat dichterbij kruipt en zacht zijn voorhoofd tegen de mijne aanlegt.

Zo blijven we weer even liggen stil en nietszeggend genieten we van elkaar.
Dan moet Keith plots gapen en ik grinnik. Ik werp een blik op de wekker naast mijn bed en schrik een beetje als ik zie dat het 3:00 is volgend dat ding.
Als ik weer naar Keith kijk zie ik dat hij zijn ogen heeft gesloten en ik glimlach zacht.

Zonder te veel te bewegen probeer ik het licht uit te zetten, wat ook lukt, maar dan verlies ik mijn even wicht en val uit mijn bed. Ik slaak een kreetje als ik de grond raak met een doffe en dit keer is het wel best pijnlijk. Ik kreun gepijnigd en hoor hoe Keith verschrikt de lakens van zich afgooit in het nu pikkedonker.

Het is even stil en dan hoor ik Keith lachend zuchten.

'Soepel zoals altijd, scherpschutter...!', hoor ik hem spottend grinniken en ik lach schamper.

Ik draai me uiteindelijk pas na nog een paar seconden oncomfortabel op mijn borst te hebben gelegen, slap van de vermoeidheid in samen werking met het lachen. Maar als me eenmaal heb om gedraai, wat nogal desoriënterend is in het pikzwarte duister, zie ik ze weer en ik voel mijn hart naar de grond vallen.

Ik voel hoe de lucht in mijn longen in vloeibaar ijs veranderd, want daar in het helse donker kijken ze me aan.

Als twee koplampen, scherp glinsterend met een dodelijke uitstraling.

Ik slaak een gilletjes al ik ze na een voor mij veel te lang moment zie bewegen. Ik sluit op slag mijn ogen en hoop vurig dat dit weer een stomme droom is.

...en tegelijkertijd niet...

...Keith...

Plotseling hoor ik echter een zachte stem, die me normaal op slag uit mijn dagdromen zou hebben gehaald, en ik kijk op, maar er veranderd niets.

Wat is dit voor misselijkmakende hekserij...?!?