Over the moon

Regendouche

Lances POV:

Als een bezetene strompel ik naar de badkamer verderop de gang met Keiths luid hoestende en nauwelijks adem kunnen halende lichaam handig om mijn schouders geslagen. Mijn moeder die ons net nog als luie lapzwansen had bestempeld is al voor mij uit naar de benauwde, maar neutrale badkamer gelopen en heeft de douche alvast aan gezet. Net als wij de kamer willen betreden komt ze naar buiten gespeert, mompelend over een paar allergie medicijnen van mijn broer die wel moeten helpen.

...of nou ja dat hoopt ze... net als ik...

Ik stommel met een nog steeds zwaar hoestende Keith de badkamer binnen en zet hem zonder enige waarschuwing meteen onder de douche. Ik hoor hem even naar adem happen, wat een gorgelend geluid wordt door het water.
Ik schrik me rot als hij nog harder gaat hoesten en zich plots door zijn knieën laat zakken. Ik zak met hem mee en ga naast hem zitten onder de douche terwijl ik hem nauwlettend in de gaten houd.

Maar dan hoor ik dat het gehoest na een aantal minuten veranderd en ik kijk Keith verbijsterd aan als ik een proestende lach hoor, afkomstig van de nu vuur rode jongen naast me.

Ik kijk hem even verbaast aan maar schud dan lachen van opluchting mijn hoofd.

'Man je liet me echt even schrikken zeg...!'

'HA ha... zo snel...kom je nog niet... van me af... dat weet je toch...?', brengt hij een beetje schor uit met af en toe een paar verdwaalde hoesten, maar verder klinkt hij normaal.

Nu ja... Keith en keihard lachen dat is nog niet bepaald NORMAAL... maar alles beter dan... laat maar

'Een ding is zeker...', verzucht ik grijnzend, '...met jou in de beurt is het in ieder geval wel nooit saai!'

Keith lacht nog een keer en slaat dan een paar keer een diepe zucht voor hij zijn hoofd grijnzend schut en mijn van opzij aan kijkt.

Zelfs door de regen van de nog steeds warm water spuwende douche, kan ik de sprankelend paarse glinstering in die waanzinnig donker blauwe ogen haar fijn zien of zelfs voelen. Ze stromen haast over aan vreugde en liefde en ze zorgen regelrecht voor een zwerm aan vlinders in mijn borst en ik moet mijn best doen om niet grinnikend uit te ademen.
Het lukt me echter niet om mijn gezicht nog in de plooi te houden en ik voel hoe mijn gezicht zich vertrekt in een scheve grijns.

Die blik...

Maar na de woorden die volgen verlies ik mezelf nog meer.

'Grappig, en ik maar denken dat jíj juist het enige spektakel van elke dag zou zijn... mijn fout...'

Keith grijnst gelukzalig en hoest dan nog eens, voor ik hem de mond snoer met de mijne. Keith verstart weer even, maar dit keer minder dan ervoor en dit keer weet hij zich ook veel sneller te herrapen.

Dit gaat al beter... gelukkig!

Ik grijns tegen zijn lippen en voor ik me weer terug laat zakken tegen de muur naast hem geef ik hem nog een licht kusje op zijn neus.

'Spektakel...? Meer een soort ramp als het mij vraagt...', snuif ik terwijl ik het water uit mijn haar probeer te schudden.

...wat niet veel zin heeft, maar goed...

Keith lach beledigd om mijn plagerijtje en grinnikt dan om mijn extra spetters zijn kant op. Ik grijns trots bij het geluid van die heerlijke lach, maar als ik zijn moeder dan in de deur opening zie staan, versteen ik even. Keith die nog steeds naast me naar mij kijkt ziet en voelt waarschijnlijk mijn reactie, maar ik weet me snel te herpakken.

Ik wil opstaan om de medicijnen van mijn moeder aan te pakken en te zorgen dat ze snel weg is, maar mijn moeder is niet mijn moeder als ze niet plots naar voren stapt en zich zelf aan een verbaasde en legen Keith voorstelt alsof het niets is.

'Keith was het niet? Mijn naam is Rosa, moeder van Lance. We hebben zo veel over je gehoord. Goeiemorgen, en wat een morgen! Gaat het weer een beetje? Je liet ons wel even schrikken zeg. Ben...'

Mijn moeder had Keith waarschijnlijk helemaal uitgehoord als ik er geen stokje voor had gestoken.

'Mam', onderbreek ik haar en ze kijkt mij nu aan met haar nieuwsgierig schitterend ogen voor ze weer naar Keith kijk en verontschuldigend glimlach. Keith glimlacht schamper terug, maar verder lijkt hij niet te komen. Ik grinnik in mezelf om zijn hulpeloze gezicht, maar schiet hem dan te hulp.

'Mam! Ik denk dat het wel duidelijk was dat hij allergisch is voor die bloemen van tante Gremia. Hij ging zo wat net dood! Mag ik vragen waarom ze eigenlijk in huis zijn? Loo is er toch ook echt ontzettend allergisch voor die dingen en bovendien...'

Maar verder kom ik niet als mijn moeder vermoeit haar hand op heft en me beledigd tot stilte wuift.

'Ja ja, mio we weten het', verzucht ze met blik richting de hemel en ik hoor haar in het Spaans een verwensing binnensmonds mompelen. Voor ze zich omdraai en verder mopperend de bad kamer uit loopt zet ze nog een potje op de wastafel en kijkt nog een keer op ons neer. Ik kan de blik even niet thuis brengen, ze hangt tussen verdriet en vreugde in, pijn en geluk, maar ook twijfel. Het geeft me voor een paar seconden een onbehagelijk gevoel en ik frons even, maar dan is ze weg.

Ik sta met moeite op en mis meteen de warmte van de douche als ik een handdoek pak en me deels afdroog en dan de medicijnen pak voor Keith. Die is nog even blijven zitten en kijk me met dromerige ogen aan, hoewel de stromende waterval dat moeilijk moet maken. Ik glimlach bij het zien van zijn  grijns en hurk dan bij hem neer buiten de douche om de pilletjes te overhandigen samen met een glas water.

Hij neemt ze dankbaar aan en neemt ze zonder enige moeite zonder water in. Als ik wil zeggen dat hij wel genoeg moet drinken gooit hij echter zijn hoofd naar achteren en opent zijn mond, om het water van de douch op te vangen. Ik kan er niets aan doen als ik in de lach schiet.

'Ja nooit saai!'