Over the moon

Schaduw plafond

Lance POV:

Ik glimlach bij het voelen van de ongemakkelijke stijfheid die Keith steeds maar weer lijkt te overmeesteren als ik iets doe wat hij waarschijnlijk nooit had verwacht. Het is gewoon zo...

...schatig...?!?

Wacht wat...??? Noemde ik de Keith, grumpy van Voltron, mysterieuze vechtersbaas en the meest gevreesde paladijn nou echt SCHATTIG?!?

Oké... ja, hij dan inderdaad soms wat sikkeneurig maar dat zou ik ook zijn na alles wat hij heeft mee gemaakt en ik begrijp nu onderhand ook goed dat hij niets voor niets altijd een afleiding zocht voor al die trauma's en gebeurtenissen... trainingen met hem waren het intenste... want hij ging er helemaal in op... en dan kon hij inderdaad soms echt angstaanjagend zijn... maar...

Nu... ik heb ook andere dingen gezien... zijn zachte kanten, lichte kanten, maar ook de rede van de donkere kanten... ik heb eindelijk leren begrijpen wat hem nou hem maakt... en ik ben hem we een beetje gaan bewonderen...

Misschien zelfs van gaan houden...

Ja... misschien wel...

Ik laat mijn hoofd zakken en leg hem tegen zijn borst, terwijl hij een beetje ongemakkelijk zijn arm om me heen slaat. Meteen verstijfd hij weer en ik kan het niet laten om kort te lachen.
Ik kan horen hoe zijn hartslag versnelt en voel hem een poging doen om zichzelf te kalmeren door diep adem te halen.

'Wat...?', hoor ik hem verzuchten, maar ik weet niet precies of het geïrriteerd of geamuseerd was bedoelt.
Ik grinnik en kijk naar mijn handen die op mijn schoot liggen terwijl ik antwoord.

'O nee.... niets.'

Ik schrik een beetje licht van het geluid dat er uit mijn keel komt, maar ik blijk niet de enige te zijn. Naast me voel ik een rilling door Keith heen gaan en ik hoor zijn hartslag zo mogelijk nog meer versnellen.

Ik grijns en vervolg speels: '... ik realiseerde me alleen iets wat ik eerder had moeten doen... das alles.'

Keith is even stil en ik voel dat hij gaat verzitten, maar niet om van me weg te komen. Hij slaat zijn benen in een kleermakers zit en trekt mij wat dichter tegen zich aan.

'Care to share...?', fluistert hij vriendelijk in mijn oor en ik krijg een blos die rijkt tot aan mijn oren. Ik grijns duivels, maar twijfel even voor ik me toch uit zijn armen los maak. Ik draai me naar hem toe en kijk hem in de ogen.

Die wonderlijke ogen, waar nu de nachtelijke sterrenhemel eigenlijk nog naast zou verbleken en ik heel stiekem heimwee had aan de prachtige sterrenstelsels die we in de jaren als tweede thuis zijn gaan zien. Ze leken in dit licht zelfs nog meer te sprankelen en ik was even te verwonderd om nog iets anders te doen dan staren.

Ze zijn gewoon zo mooi... zo lief... zo...

Plotseling lijkt het wel alsof ik mijn hersenen niet meer werken en mijn volledig lichaam een geheel eigen wil heeft gekregen.

Ik leun naar voren.

Ik zie hoe Keiths blik meerdere malen verschiet in minder dan 1 seconde.

Van verbijstering, naar verbazing, naar besef, nog gevolgd door de nodige paniek en doodsangst en dan...

Overgave...?

Hij laat zich in me smelten en ik voel hoe hij me zachtjes bij mijn heupen pakt en op schoot tilt. Ik sluit mijn ogen. Zijn lippen zijn zo zacht en ik kan de specerijen bijna allemaal terug proeven. Ik grijns breed in onze kus. Ik kan mijn geluk gewoon niet op. Het scheelt niet veel of ik verlies haast het besef van wezen door de overload aan vreugde en vlinders van binnen.

Ik laat mijn hand over zijn vlijmscherpe kaaklijn glijden, richting zijn zachte zwarte haar, terwijl ik hem met mijn andere hand tegen zijn borst tegen de muur gedrukt houd. Ik beantwoord zijn reactie door mijn hoofd scheef te laten zakken en zo onze kus te verdiepen. Zachtjes tik ik tegen zijn tanden, die hij tergend langzaam opent en ik houd het niet meer.

Misschien was het zo dat ik een beetje te gulzig reageer, maar op dit moment kan het me niets schelen...

...en ik denk ook niet echt meer na volgens mij...

Ik voel Keith even totaal verstijven en ik ben even als de dood dat hij gaat tegenstribbelen en onze vriendschap en misschien wel meer volledig is verpest...

... want wat zou ik nu nog zonder hem moeten...!?!

Even zijn we beide stil gevallen en ik voel langzaam een misselijk gevoel in me op komen. Er slaat zich een grote vuist rond mijn maag en lijkt die te willen doorknijpen en ik voel ook een ijzingwekkende kou naar al mijn ledematen trekken terwijl mijn gezicht heet op gloeit. Ik durf mijn ogen niet te open, maar als ik dat wel doe wordt ik plotseling verrast.

Keith rolt me in een vloeiende beweging van zich af in mijn kussens. Voor een seconde denk ik dat ik het nu echt heb verpest en het nooit meer goed zou komen, maar nog geen tijd later hangt Keith over mijn heen gebogen boven me en ik kan de honger in zijn ogen haast proeven.

...iets wat ik zo graag zou doen!

Maar hij is me voor.

Hij laat zich iets zakken en ik kan zijn hete adem op mijn lippen voelen.

'... hier heb ik al zo lang naar verlangd...!'

Zijn stem is hees en zacht en ik smelt al voor hij ook maar een zinnig woord heeft gezegd, maar zo gouw ik weet wat hij zegd gaat bij mij alles op 'buiten werking' en als hij zich ook nog eens helemaal laat zakken heb ik helemaal geen verweer meer.

Het enige wat ik kan doen in hem even vurig terug kussen en hopen dat dit allemaal nog echt is...

Toch...?