Over the moon

Kerstverlichting

Lance POV:

Ik kijk toe hoe Keith zo rood als een aardbei zich om draait en ik hoor hem zelfs vanaf hier naar adem happen. Ik frons een beetje bezorgd, maar kan na een paar minuten mijn veel te blije grijns niet verbergen.

...hij is echt veel te schattig als hij zich ongemakkelijk voelt...!

Ik trek mijn broek aan en loop dan naar hem toe. Ik zie hoe hij bij bijna iedere stap die ik zet een stukje in wolkaarde krimpt en ik zucht.

...blijkbaar was dat dus niet zo'n goede zet van mij... jammer

Ik ga naast hem staan en zie dat hij een beetje te geconcentreerd naar de laken op het matras staat te staren. Even twijfel ik maar dan leg ik een hand op zijn schouder en voel hoe hij even geschrokken verstart en vervolgens weer ontspant, maar zijn ogen blijven nerveus gefixeerd op het bed. Ik haal even diep adem en knijp zachtjes in zijn schouder.

'Gaat het een beetje...?', fluister ik zachtjes en ik zie plots verschillende emoties over Keiths gezicht glijden. Blijdschap, verdriet, woede, angst, nog meer verdriet en dan twijfel. Bij de laatste blijf hij hangen en plotseling worden zijn ogen glazig. Ik hoor hoe zijn ademhaling verhoogd en heb al door dat hij op het punt staat om weer een zenuwinzinking te krijgen.

Zonder erover na te denken trek ik hem in een knuffel en ik voel hem gewoon in mijn armen breken. Zijn uitbarsting van eerder was niets vergeleken met deze en ik ben even heel erg blij dat mijn ouders er ooit op hadden gestaan dat er extra geluidsisolatie in mijn kamer kwam, want mijn zussen en broer hadden geklaagd over het gitaar spelen. Ik hou hem stevig vast en weet mezelf gelukkig staande te houden terwijl hij zicht wanhopig aan me vast klampt. Geruststellend ga ik met mijn vingers door zijn haar, iets dat ik altijd al heb willen doen, want het is zó zacht!

Aan de ene kant is er een deel van mij dat nog steeds niet kan bevatten dat 'de grote, stoere en vooral onbreekbare Keith' nu in zichtbare gruzelementen in mijn armen ligt!!! Maar aan de andere kan is het voor mij niet meer dan logisch dat iemand die zich altijd groot en onverslaanbaar doet laten lijken uit eindelijk wordt gebroken door het blijven op houden van de schijn.

Ik heb het echt wel een beetje met hem te doen... als je bedenkt wat hij allemaal heeft meegemaakt in de afgelopen paar jaren... dan waren mijn problemen echt zo erg nog niet... ik bedoel... ik kan me zijn problemen niet eens bevatten... of überhaupt verwerken zonder er zelf intens verdrietig van te worden...

Zachtjes mompel ik wat sussende woorden en trek hem zelfs wat dichter tegen me aan. Hij beantwoord mijn gebaar door zijn hoofd verder te begraven in mijn nek en we blijven zo een hele tijd staan.

Niet dat ik het erg vind...

Langzaamaan wordt het stiller in de kamer en ik voel hoe Keith namate het volume zakt steeds meer verstart. Ik kan niets anders doen dan er zachtjes om grinniken.

Het ene moment kan hij zichzelf verliezen en daarna...

Ik zucht even en probeer me dan zachtjes los te maken, maar Keith is me, zodra ik ook maar mijn eerste beweging heb gemaakt, voor. Onmiddellijk laat hij me los en neemt een stap naar achteren, terwijl hij zich weer veel te veel focust op de vloer. Zijn ogen zijn rood van het huilen, maar nu staan ze vol spijt en woede. Het brengt me even van mijn stuk en ik kijk hem bezorgd aan.

Dan is het een hele tijd stil. Een ongemakkelijke en drukkende stilte. Verstikkend zelfs. Ik heb normaliter al een graf hekel aan stiltes en nu ook aan deze, maar ik begrijp dat er niet veel te zeggen is. Ik haal even diep adem en voel plots hoe er een akelige rilling van kou over mijn huid trekt. Ik realiseer me nu pas dat ik het koud heb.

Ik mis zijn warmte..., denk ik bedroefd en ik zucht.

Hier door kijk Keith plotseling op en ik zie een duidelijke angst in zijn ogen, een angst die ik niet zo goed kan plaatsen bij hem, want ik het hem maar een enkele keer bang gezien. Ik kijk hem bezorgd aan, maar besluit hem toch maar troostend toe te grijnzen.
Tot mijn verbazing ontspant hij zichtbaar een stuk en ik kan zelfs zijn mondhoeken een beetje zien stijgen, maar zijn ogen blijven echter het zelfde.

Ik besluit er geen aandacht meer aan te besteden, bang het misschien alleen maar erger te maken en dus loop ik dan maar naar mijn bed, terwijl ik ook mijn shirt over mijn hoofd trek, en ga in kleermakerszit zitten terwijl ik het eten begin uit te pakken.

Zo gauw ik een van de deksels open, word ik meteen begroet door de verrukkelijke geuren van alle specerijen die mijn moeder en Abuéla altijd met een bijna overdadige hoeveelheid gebruiken bij bijna alle gerechten. Ik grijns breed naar Keith die nog steeds staat te staren maar nu verschrikt weg kijkt.

Wat is hij toch ongemakkelijk... geweldig...

Ik zie dat hij nog steeds geen aanstalten heeft gedaan om zich om te kleden. Ik knik even begrijpelijk en dan draai ik me met mijn gezicht naar de muur en met mijn rug recht naar Keith toe. Het is even stil en dan hoor ik wat gestommel.

'Dank je wel... echt', hoor ik zachtjes achter me en ik grijns.

'Had het gewoon wat eerder gezegd, ik begrijp alles als jij het maar zegt', lach ik en ik hoor Keith even lachen.

'Alles...?!?'

'Oké bijna alles dan... maar wel veel!'

'Als jij dat geloofd', hoor ik Keith plagerig zeggen ik snuif semi beledigd, maar daarna lachen we er alle twee om.
Als we zijn uit gelachen is het even stil.

'Oké ik ben klaar... je mag je weer om draaien hoor...'

Ik doe vrolijk wat Keith net zo 'vriendelijk' voor stelde en ga meteen verder met het open maken van de andere bakjes. We hebben gevulde bladerdeeg hapjes, verschillende pastasalades met verschillende pasta en zelfs Abuélas wereldberoemde njoki( of hoe je ook schrijft) en nog wat paella en pizza. Ik pak een van de borden die ik naast de bakjes heb gezet en geeft die aan Keith terwijl ik op mijn bed klop naast me.

'Pak wat je lekker vind of denk te vinden en ga lekker zitten... doe alsof je thuis bent!'

Oké misschien zei ik dat een beetje te vrolijk, maar dat zorgt er gelukkig alleen maar voor dat Keith grijnzen zijn hoofd schud en naast me komt zitten.
Ik zie hem even twijfelen maar dan schept hij van van alles een klein beetje op en ik kijk een beetje te enthousiast toe hoe hij reageert.