Over the moon

Gele ogen

Lances POV:

'L...Lance...?'

Een bevende stem brak opnieuw de stilte, maar ik blijf maar naar de ogen staren, bang dat als ik weg kijk het mijn laatste fout zal zijn. Hef is pas als plots het licht aan word geklikt dat ik uit mijn staar sessie wordt wakker geschud, maar mijn verbijstering neemt alleen maar toe.

Waar eerst die gruwelijke ogen in het niets hadden lijken zweven, zat Keith met een uiterst bezorgd gezicht om me neer te kijken.

Mijn hoofd tolde.

Hoe kan dat...

Hoe is het mogelijk...

Het kan niet dat...

Nee echt niet...

Dat...

Of toch wel...

Mijn gezicht veranderd met elke dachten mee van pure verduistering, naar ongeloof, naar woede en dan naar twijfel. Bij die laatste twee zie ik Keiths uitdrukkingen ook veranderen en ik voel weer iets breken als er een traan op de gekreukelde lakens valt.

Keith veegt snel zijn ogen droog, doet alsof er niets aan de hand is met hem, terwijl ik inmiddels goed kan zien waneer hij op breken staat...

Maar ik doe niets...

Niet meteen...

Ik kan niets...

Niets behalve tegen hem opstarten met twijfels, met vragen, zoekende ogen.

Zoekend naar meer, zoekend naar minder...

Zoekend...

Maar ik kan niets vinden...

Niets anders...

Voor me zie ik nog steeds het beeld van die irritante normaal veel te bazige, impulsieve, competitieve en soms iets te agressieve Keith, mijn Keith.
De Keith die blijkbaar ook kan aarzelen, kan meeleven, kan volgen en kan breken om maar de kleinste dingen. De Keith die in mijn ogen is uitgegroeid tot een prachtig mens, een geweldig schepsel.

Ik kon niets doen...

Maar nu...

Als de tweede traan het bed drijft te raken schrik ik abrupt op uit mijn overpeinzingen. Ik spring zo wat op en tekkel Keith, die stomverbaasd een schor gilletje probeerde te slaan maar meer klinkt als een schorre uil. We begraaf ons in de lakens en terwijl
ik zelf mijn gezicht begraaf in Keiths nek voel hoe Keith, na van de schrik te zijn gekomen, zijn armen om mij heen slaat, zeker niet van plan me ooit nog lost te laten.

Zo blijven we nog even liggen.

Beide met te veel vragen en te veel mogelijke antwoorden, maar ook beide te moe om nog iets zinnigs te zeggen.

Het duurt volgens mij meer dan tien minute aan stilte als Keith toch als eerste het woord neemt, maar veel is het niet.

Een woord... en het is meer dan genoeg.

'Morgen?'

Ik grijns terwijl ik dit keer wel goed naar het licht knopje rijk. Voor dat ik hem uit doen kijk ik nog een keer op  jongen onder me neer en mijn glimlach word alleen nog maar breder, hoewel mijn ogen zich nu echt beginnen te sluiten.

'Morgen', antwoord ik met een kus voor ik het licht uit schakel en we niet lang daarna allebei volledig out zijn.

...morgen...