Incorrect 》✦ Taekook

pierwsza myśl

Dzień jak dzień mijał mu w niewyobrażalnie wolnym tempie, a zwłaszcza w murach szkoły, której z całego serca nie trawił, podobnie jak groszku, czy chociażby cebuli, ale to może dlatego , że był bardzo ciężkim człowiekiem. Dookoła mnóstwo palentających się pod nogami uczniów i dyżurujących nauczycieli, którzy obserwują każdy krok ucznia, niczym groźny pies na posesji, warując przed bramą, tym samym strzegąc, aby nikt nieznajomy przypadkiem nie wtargnął stopą na ich plener. A odezwij się do takiego...broń boże, uchroń, od razu zeskanują wzrokiem od pasa w górę, w myślach krytykując za ubiór.

Najgorzej, kiedy  nie miało  się zadania domowego, a wilczur długowłosy, znaczy się nauczyciel, nadal rozpamiętuje zgłoszenie braku zadanej pracy, wtedy już nawet warkot psa jest przyjemniejszy dla ucha niż fałszywe skrzeczenie, znaczy się, upomnienia.

Na dodatek, jak na złość, dziś był poniedziałek, czyli najbardziej znienawidzony dzień w tygodniu Lim Taehyunga. Do zakończenia zajęć zostało mu zaledwie dwie godziny lekcyjne, w tym jego ukochana lekcja - fizyka. Przedmiot niemalże wyjątkowy, bo ma w sobie właściwości jak narkoza. Dla niego trudniejszym pytaniem niż to, czy Bóg istnieje, było zdecydowanie, czym tak naprawdę jestem fizyka. Ilekroć starał się słuchać, tyle razy zasypiał i to o wiele szybciej niż ludzie w szpitalu po wstrzyknięciu środku na tymczasowe uspanie. To naprawdę się ceni. A fizycy? To ludzie maszyny, niezwykle utalentowani. Zwykły człowiek nie jest w stanie zanudzić bliźniego na śmierć, a jeśli to raz na jakiś czas, dziwnym zbiegiem im udaje się to co każdą lekcję.

Talent.

A pomyśleć, jak ci nauczyciele muszą nienawidzić dzieci, skoro widząc, że nikt ich nie słucha, oni nadal uparcie dążą do wpajania im do głowy jakiś kwanty, czy atomy. Cóż za cierpliwość i opanowanie. A może po prostu brak odpowiedniego podejścia pedagogicznego? Cóż. Taehyung tego nie wiedział i mógł jedynie domyślać się.

Wszystkie cechy charakterystyczne dla starych pań. Nie dziwił się, że większość fizyczek to starsze kobieciny po pięćdziesiątce, które do dziś dzień są same. Czasami na lekcji, kiedy nuda za bardzo mu doskwierała, wyobrażał sobie, jak wygląda prywatne życie takiej osoby. Mąż pyta się żony, ile czasu trzeba, aby przywrócić omlet na drugą stronę, a ona mu na to swoim wężowatym szyfrem samego szatana " kochanie, po jednej trzeciej minuty z prędkością dziesięciu czegoś na sekundę.

Albo jeszcze lepiej...Kiedy czekają na windę, mężczyzna narzeka, jak długo można czekać na zjechanie windy, a ona na to -  " Winda z pasażerem  porusza się w górę z przyspieszeniem  około 3,3 metrów na sekundę - kwadrat.  Trzeba obliczyć nacisk pasażera na podłogę windy. "

Takie życie musi być komiczne. Chyba pora zaprosić panią z fizyki na kawę.

*

Dzwonek rozbrzmiał na wszystkich korytarzach, oznajmiając uczniów, że czas przerwy dobiegł właśnie końca, co dla wszystkich zebranych było niczym skazanie na tortury, którymi teoretycznie były. Uczniowie ustawili się pod salą, niecierpliwie czekając na nauczycielkę, która spóźniała się dobre kilka minut. Ku im zdziwieniu w ich kierunku nie kierowała się starsza kobiecina, a przystojny mężczyzna z teczką i kubkiem gorącej kawy w ręku. Ubrany był w czarne, garniturowe spodnie, tego samego koloru marynarkę i białą, bardzo idealnie wyprasowaną koszulę, która  przylegała do jego umięśnionego torsu.  Satynowa biel kontrastowała z ciemniejszą karnacją, która była efektem klimatu oraz długiego przewidywania na słońcu.

Jego hebanowe włosy zaczesane były w idealny, równy przedziałek. Z resztą, Jeon Jungkook był idealny w każdym możliwym stopniu. Był perfekcyjny, osobą która musiał mieć  wszystko perfekcyjnie przygotowane, nie wspominając już o wykonaniu. Wszystko, co było w jego posiadaniu, musiało być nieprzeciętne, niezwykle, musiało mieć w sobie to coś, na co byłby w stanie zawiesić na dłużej spojrzenie. Jego wzrok ścigały zazwyczaj osoby o unikalnej, charakterystycznej urodzie, mając jakieś znaki szczególne bądź ubierały się wyróżniająco.