Samotni wśród tłumu / Hermiona Granger

16. Konsekwencje ❧

Prócz Hermiony, Rona i Draco nikt nie wiedział o całym zajściu, a to po okrzyku rudzielca dość zaskakujące. Cała trójka chodziła jak struta i nikt nie chciał wchodzić im w drogę. Ginny bardzo martwiła się o przyjaciółkę, a Harry o oboje Gryfonów. Czas było to zakończyć - w ten czy inny sposób.

- Ron, słuchaj, musimy pogadać. - zaczął zielonooki.

- Co chcesz? Wiem, że podoba Ci się moja siostra, masz moje błogosławieństwo i tak dalej, bla bla bla.

- Nie o Ginny chodzi, ale o.. Hermionę.

- Jeśli sądzisz, że pokłóciliśmy się, to nie. Nie pokłóciliśmy się. Wszystko jest ok.

- Wiem, że nie jest, za długo się znamy. Słuchaj... Musisz poznać prawdę. Może zamiast mnie powinna tu być ona, ale myślę, że tak będzie lepiej. - przerwał na chwilę - By nie pogarszać sytuacji powinieneś spokojnie to co powiem przemyśleć... - wziął głęboki wdech i zaczął modlić się w duchu do Godryka o jakieś nagłe zbawienie - Hermiona jest z Malfoy'em i to od dłuższego czasu. Sam dowiedziałem się po próbnych egzaminach...

- Już wtedy?! I cały czas wiedziałeś?! Tacy z was przyjaciele? - początkowy rezon całkiem osłabł.

- Uspokój się! Właśnie dlatego nikt nic Ci nie mówił. Zrozum, ona też chce być szczęśliwa. Sam byłem zły i nie dowierzałem, ale.. to jej życie. Jest naszą przyjaciółką i powinniśmy ją wspierać.

Ron nie mógł w to uwierzyć. Tyle czasu ich oszukiwała! A on był tak ślepy i naiwny. Głupiec! I w dodatku zraniony i samotny...

**

Od tej pory dni mijały powoli, niemal leniwie. Harry, Ginny i Hermiona spotykali się normalnie w dzień, pod wieczór brunetka z Draco, choć zdarzało im się spotkać całą czwórką. Nawet Ginny stwierdziła, że Malfoy nie jest taki zły. Harry próbował utrzymywać normalne kontakty z Ronem, ale nie było to łatwe. Unikał go, nawet nie siedział z nim w ławce na lekcjach. Wszyscy dziwili się na taki stan rzeczy, ale co można poradzić, jak się osioł zaprze?

Lekcje toczyły się również jakby wolniej. Nauczyciele bardziej przynudzali, oczywiście z jednym wyjątkiem. Profesor Snape był bardziej złośliwy, a nie zapowiadało się na koniec jego możliwości. Któregoś dnia kończąc dodatkowe zajęcia Hermiona zebrała się na odwagę.
- Jak ten czas leci, czyż nie? Już niedługo SUM-y i wakacje, koniec lekcji, prac domowych...
- Też nad tym ubolewam. Jeśli sądzisz, że przestanę je zadawać to się mylisz.
- Nie, nie! Pan zna mój stosunek do przedmiotów, tak tylko sobie mówię..
- Nikt nigdy nie mówi nic od tak. Szczególnie ty, Granger. Kończ i znikaj mi z oczu.
Zawiedziona szybko skończyła mieszać jeden z wielu eliksirów w dniu dzisiejszym i wzięła torbę. Chciała się pożegnać, jednak Snape gdzieś zniknął.
Byłaby nawet z tego zadowolona, ale miała wyjątkowo złe przeczucia. Poszła w stronę prywatnego pokoju profesora i zajrzała, zamiast zapukać.
Widok przeszedł jej najśmielsze oczekiwania. Snape stał tyłem do drzwi w samych spodniach, a w ręku trzymał strzykawkę. Ze świstem wzięła oddech, co nie uszło uwadze mężczyzny. Odwrócił się w jej stronę z miną jakby chciał ją zabić. Jednak Hermiona nie zwróciła na to uwagi, gdyż wpatrywała się w niemal atletyczne ciało nauczyciela poorane bliznami. Chciała coś powiedzieć, ale..
- Granger, kto Ci pozwolił tu wchodzić?! WYNOCHA!

**
Draco był zaniepokojony. Po jednej z lekcji ze Snape'em Hermiona była nieobecna i jakby zmartwiona. Nie przyznała tego, ale coś ciągle zaprzątało jej myśli. Skoro ona mu nie powie z własnej woli, on się dowie inaczej.
Spróbował najpierw u Ginny. Mimo próśb nic się nie dowiedział. Skoro nawet najlepszej przyjaciółce nic nie powiedziała to było bardzo źle. Spytał jeszcze Harry'ego, tak dla pewności, ale i tu niczego się nie dowiedział. Chcąc nie chcąc poszedł do opiekuna domu...
- Profesorze Snape, mam ważne pytanie i mam nadzieję, że udzieli Pan na nie odpowiedzi. - zwrócił się oficjalnie, więc zapowiadało coś poważnego - Co stało się po poprzedniej lekcji Hermiony z Panem? 
- Coś sugerujesz..? Nie tknąłbym Gryfona nawet kijem. A tym bardziej dziewczyny w takim wieku. 
- Nie jest sobą i.. martwię się. Nic mi nie chce powiedzieć...
- To wasz problem. Nie jestem waszą niańką. Mam nadzieję, że to wszystko.
Chłopak był rozzłoszczony. Może i jej nic nie zrobił, ale czemu tak się zachowywała? Czyli ostatnią przyczyną może być już tylko Weasley. I co niby ma teraz zrobić? Nie rzuci w niego klątwą, bo pogorszy to sprawę z Hermioną. A może...
Przez te myśli w końcu wpadł na kogoś przy schodach.
- Uh, prze...
- DRACUŚ! Kochanie moje! Czemu mnie tyle czasu unikałeś?! - Pansy przywarła do niego jakby obsmarowała się klejem. Próbował ją odepchnąć, ale ta dziewczyna była zbyt uparta.
- Przytul mnie, a Cię puszczę, obiecuję!~<3
Po chwili zawahania zrobił to z nadzieją, że szybko się jej pozbędzie. Oczywiście i na nieszczęście blondyna przechodziła akurat w stronę biblioteki Hermiona i widziała to cudowne zajście: jak Ślizgonka wiesza się na JEJ chłopaku i on to odwzajemnia. I jak go pocałowała. Wstrzymując łzy wróciła do wieży Gryffindoru, więc nie widziała jak Dracon ją odepchnął i nie słyszała, jak zwyzywał. Był to piątek wieczór. Idealny początek weekendu.
**
Zielonooki chłopak przechadzał się pod rękę z dziewczyną korytarzami jakby nigdy nic, a jednak z celem znalezienia pewnej osoby, którą ochrzcił jako "łajza". Stanął z Ginny po jednej stronie posągu, a blondyn po drugiej.
- Obściskiwać się z innymi na korytarzu to już przesada, nie sądzisz? - pełen jadu głos wrócił na swoje miejsce.
- Pansy się na mnie uwiesiła! Co miałem zrobić, skoro nie chciała się odkleić? Co z Hermioną?
- Lepiej, ale do poniedziałku jej na pewno nie zobaczysz.
I odeszli. Draco stał załamany. Jak mógł do tego dopuścić? Musiało to wyglądać fatalnie i było to najdelikatniejsze określenie, ale jakoś to naprawi. Pobiegł do pokoju wspólnego, by wezwać "na dywanik" pewną damę.
- Siadaj, Parkinson.
- Czemu po nazwisku, Dracuś? To coś ważnego, tak? Oh, oświadczysz mi się?!
- Zamknij pysk, dziewczyno! - wziął wdech, żeby się opanować - Nie chcę Cię znać, rozumiesz? Odwal się ode mnie raz na zawsze. Ja już mam dziewczynę, którą kocham. - szatański uśmieszek pojawił się na jego ustach.
- C-co?... KOGO?!
- Nie twój interes. Nie wtrącaj swojego wymodelowanego nochala w nie swoje sprawy, jasne

Dziewczyna wstała, oburzona jego grubiańskim zachowaniem, i poszła do swojego pokoju. Jeszcze będzie ją za to przepraszał, ale wtedy będzie nieugięta! Będzie musiał wydać krocie na prezenty dla niej zanim ponownie łaskawie na niego spojrzy.