Samotni wśród tłumu / Hermiona Granger

39. Dla wszystkich to nowy początek

Hermiona była święcie przekonana, że Draco idzie tuż za nimi. Czy może chciała wierzyć? Nie oglądała się za siebie, gdy Harry prowadził ją tunelem w nieznanym kierunku. Nie słyszała już krzyków, lamentu i huku. Tylko sapanie, tupanie, sapanie, tupanie...

***

Bellatrix nie mogła nacieszyć się tym, jaki zaszczyt ją kopnął. Nie do końca rozumiała co się stało, ale i po co jej dokładna wiedza? Zawsze można zagrać.

- Wiedziałam, że jesteś zdrajcą, Severusie. Za idealnie ci szło, żebyś w końcu nie popełnił błędu.

- Tak Ci powiedział..? - ciężko było mu mówić po torturach Lestrange - Przecież mowa była o czym innym...

- Dalej łżesz jak pies! Crucio!

Zduszony okrzyk Snape'a rozniósł się po szerokiej sali. Byli w Malfoy Manor, gdzie pokoi była mnogość i żaden nie mógł być zbyt mały. W końcu ród Malfoyów do biednych i słabych nie należał, a to trzeba pokazać w każdy możliwy sposób. 

Snape od początku uważał, że rezydencja nie jest odpowiednim miejscem na tajne schadzki Śmierciożerców. Ludzie wiedzieli, że Lucjusz popiera Czarnego Pana, więc gdyby ktoś z Ministerstwa chciał zrobić nalot czy choćby kontrolę... jeśli tylko znalazłby się odważny. Lucjusz miał za silne sznurki, którymi operował w Ministerstwie, by miał się czegoś obawiać. 

Snape miał wiele rozmów z Lucjuszem na ten temat, wiele tajemnic odkrył, czego Czarnemu Panu jednak nie przekazał. Otóż Lucjusz może i miał wielkie ambicje, ale rodzina była dla niego najważniejsza. Nie potrafił okazywać uczuć jakoś wylewnie, ale niczego nie żałował żonie i synowi. Poza tym Draco jako jego jedyny potomek miał świetlaną przyszłość z takim startem. Przynajmniej tak to wyglądało dla przeciętnego zjadacza chleba. 

Leżąc tak, patrząc na krwawiące rany i odczuwając przepotężny ból dzięki znajomej wiedźmie miał jednak czas zając myśli czymś innym.

Czy ludzie pouciekali z Hogsmeade? Ilu zginęło? Co z Draco, Hermioną, Dumbledorem?

Wiedział, że umrze w męczarniach. Nie miał nic przy sobie, nie żeby ta nawiedzona baba miała mu pozwolić cokolwiek wypić, nawet Ognistej. Chociaż... w tym momencie wpadła mu do głowy idiotyczna myśl.

- Wiesz, dlaczego... to ty się teraz tu bawisz..?

Bellatrix dała mu złapać oddech. Cóż za ludzki człowiek!

- Dlaczego gnijesz tu ze mną... - chwila przerwy na oddech - ...a nie pastwisz w Hogsmeade, na polu chwały?

- Czarny Pan kazał Cię męczyć do momentu, aż nie będziesz błagał o litość i śmierć. Nie mnie oceniać jego decyzje.

- Chciałabyś tam być... przy jego boku... - wiedział, że stąpa po cienkim lodzie, ale nic nie straci, jeśli spróbuje.

- Oczywiście! Przez Ciebie...

- A może przez Ciebie? - Lestrange była zbita z tropu - Przecież byłabyś wściekła, gdyby Cię tu zostawił samą. Domyślasz się, czemu akurat ty?

- Nie! Wszystko robię dla Pana, ja...

- Właśnie! - wiedział, że już ją miał - Wszystko. Jesteś najcenniejszym jego zwolennikiem. Może i nie powinienem zdradzać Ci tego planu już teraz, ale akurat w tym wypadku sądzę, że powinnaś być przygotowana, żeby tego nie spartolić...

Bellatrix choć nieufna wobec Snape'a była zbyt zaintrygowana. To była jej słaba strona - ciekawość. Tym bardziej, że chodziło o plan jej ukochanego Lorda. Zwykle właśnie torturami otrzymywała informacje i była pewna, że tym razem to też wpłynęło na decyzję Severusa. Ba, może taki genialny plan miał sam Czarny Pan?!