Hurtville Academy (ON-GOING)

Chapter 31- His Identity

Matagal pa bago ko mapansin na nasa bayan na kami ng Academy. Katulad ng huli kong pagpunta dito ay buhay na buhay pa rin ang bayan. Ang mga banderitas na nakita kong kinakabit noon ay ngayon ay nakakabit na. Oo nga pala. The celebration of the anual Laborer's Day is not yet celebrated.

Bahagyang bumagal ang andar ng sasakyan hanggang sa tumigil na ito. Lumabas na rin ako ng sasakyan ng lumabas si Dawson. Bahagya pang nag adjust ang mata ko sa liwanag, malayong-malayo sa liwanag na nakikita ko sa loob ng heavy tinted na sasakyan.

"Let's go." Dawson said. Sumunod ako sakaniya hanggang sa makarating kami sa pamilyar na shed kung saan kami mismong lumabas ni Louissa nung araw na sinundo niya ako mula sa labas.

"You're not telling me we're going out." Hindi makapaniwalang sabi ko sakaniya.

"We're going out." He said. Napa-awang ang labi ko sa inis. Tama ba na sumama ako dito sakaniya?

"Bakit ba?"

"For training."

"Wow. So talagang kailangan sa loob pa ng bayan?" Tsk. Pinagmasdan ko siya. "You're not planning to murder me, are you?"

Kumunot ang noo niya. "Silly." He muttered.

The next I knew was he dragged me outside the cold bluff of air, bumungad saamin ang pamilyar na kakahuyan. Tiningnan ko ng masama si Dawson pero hindi niya ito pinansin at nagtuloy-tuloy sa paglalakad. Wala akong nagawa kun'di ang sumunod sakaniya.

Hindi ko namalayan kung ilang minuto na kaming naglalakad basta nakasunod lang ako sa likuran niya. Tumigil siya sa paglalakad at nabunggo ako sakaniya. Parang napasong lumayo naman ako dito, as I saw him smirked.

"Bakit ba kase tayo nandito?" Naiinis na tanong ko. Pumapasok na kami ngayon sa kakahuyan. Inis na iniiwasan ko ang maliliit na sanga na nakaharang sa daan. It's a good thing we're wearing the training outfit. Kung ang uniform ang suot ko ay siguradong nagsusugat na ang mga binti ko dahil sa mga matutulis na sanga.

"I'm avoiding troubles." He said.

"Sa tingin mo gagawa ako ng trouble don?" Inis na tanong ko. Pagpapatuloy ko pa sana ang litanya ko, nang nabigla na lamang ako ng may bumulusok na dagger sa direksyon ko. Nakaiwas ako at naramdaman ko ang pressure ng patalim na lumagpas ilang inches ang layo sa may sugat ko sa pisngi.

I glared at him. Muntik na ako! "What the fvck is wrong with you?"

"Starting."

"Without telling me? Really?" I could kill this man.

"If I'm one of your enemies, sasabihin ko ba kung kailan ako aatake?" Sabi niya lang bago nag tungo sa malaking puno. Napansin ko nalang na may hawak na siyang isang itim na lalagyan ng mga patalim, short-range man o long range weapon.

Nagmadali akong nagtungo sakaniya at pinagmasdan ang mga 'yon. "Where did you get them?" Namamanghang tanong ko.

"I hid them everywhere."

"Lagi ka talagang naririto?"

"Yes." Sabi niya habang sinusuri ang mga patalim.

"But why?" Tanong ko. "You have the special room. Malawak rin naman 'yon." I said as a matter of fact.

"I'm more comfortable using my ability outside the barrier." He said without looking at me. "I would be sure I wouldn't  cause any troubles." He added.