Kadın kirpiklerine ,saç tellerine ve hatta parmak uçlarına kadar doluydu. Dokunsanız acıyacaktı. Gözlerini bir kere kırpsa acı akacaktı göz yaşlarında. Ama hafiflemeyecekti acı. Sadece akmaya devam edecekti zaman gibi...
Ölüme aşıktı artık kadın. Siyaha,en çok korktuğu şey olan karanlığa hayrandı şimdilerde. Gece uykuya gündüz güneşe hasretti. Bir savaştaydı kadın,tek düşmanı kendisi. Savaşı kaybedecek belli... öldürüyor yavaş yavaş kendini...
Aldığı nefesin kendine emanet olduğunu unutmuş. Çektiği acıların bir sınavdan ibaret oldugunu unutmuş. Kalbini unutmuş kendini unutmuş...
Sanki tokat yemiş bir çocuk gibi sarkıtmış bacaklarıni balkon demirlerinden,küsmüş herseye...
En çok da kendine. Gözleri bir bulut. Günlerdir dinmemiş yağmuru.. Yorgun...
Çaba göstermeye de hali kalmamış artık. Olacağına varmış herşey. Onun olacaģı yokmuş farkında kadın
.Tek sitemi kadının o bir hayali için ölümüne çabalarken,başkaları uğraşmadan ulaşıyor onun hayalindekilere. İşte tek sitemi buna kadının. Şimdi karanlığa gömülmek istiyor,gözlerini kapatıp...
Dilinde ise birkaç kelime.."Canı çok yanmış bir ceset gibiyim ama hala katilime mecburum ne acı.."
Ve kadın ekliyor" bu gece yaşanmışlara ve bu kadeh de hiç yaşanmayacaklara gelsin"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEN OLMAYAN HER ŞEYDEN GEÇ
PoetrySonra içimden, kalbimin derinliklerinden bir parça eksildi. Bir boşluk olşutu orada ve ben dolduramadım bu boşluğu ne sana yazdığım şiirlerin mısralarıyla ne de sabaha sensiz bağlanmayan gecenin uçsuz bucaksız karanlığıyla...?
